Morgunblaðið - 01.02.2000, Síða 46

- 46 ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Ástkær eiginkona mín,
SIGRÍÐUR ANDRÉSDÓTTIR
frá Hamri í Múlasveit,
síðast til heimilis
f Holtagerði 15,
Kópavogi,
lést af slysförum sunnudaginn 30. janúar.
Þórir Kr. Bjarnason.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA SIGRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
er lést á heimili sínu í Seljahlíð föstudaginn 28.
janúar, verður jarðsungin frá Áskirkju fimmtu-
daginn 3. febrúar kl. 13.30.
Steinunn Sigurbergsdóttir, Jan T. Jorgensen,
Dagbjört Sigurbergsdóttir,
Sigurdís Sigurbergsdóttir, Pétur H. Björnsson,
Hrafnhildur Sigurbergsdóttir, Steinn Lárusson,
barnabörn og barnabarnaböm.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og amma,
ÁSTDÍS GUÐMANNSDÓTTIR,
Grettisgötu 19b,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 2. febrúar kl. 15.00.
Jóhann Kr. Hannesson,
Eínar Gunnarsson,
Guðni Magnússon
og fjölskyldur.
+
Elskuleg eiginkona mín og móðir,
MARGRÉT BJÖRNSDÓTTIR,
Kleppsvegi 120,
Reykjavík,
lést að kvöldi laugardagsins 22. janúar sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sigurður Þórarinsson,
Guðný Sigurðardóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNAR HJÁLMARSSON,
Laufvangi 1,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju í Hafnar-
firði fimmtudaginn 3. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnnast hans, er bent á
. > hjúkrunarþjónustuna Karítas.
Ingibjörg Pálsdóttir,
Guðrún Gunnarsdóttir,
Hjálmar Gunnarsson, Sigríður Þorleifsdóttir,
Ema Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúðog hlýju við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður og afa,
ÓLAFS GUÐMUNDSSONAR,
(Óla á Horninu),
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi.
Aðalbjörg Ólafsdóttir, Jenni R. Ólason,
Bima G. Ólafsdóttir, Guðmundur Ingi Waage
og fjölskyldur.
+ SoIveig Rúnars-
dóttir fæddist á
Isafirði 28. september
1976. Hún lést af slys-
förum 20. desember
síðastliðinn í Alberta í
Kanada. Foreldrar
hennar eru Rúnar
Eyjölfsson og Auður
Hjördís Valsdóttir og
fósturfaðir Ralph
Biggs. Albræður Sol-
veigar eru: Atli Freyr
Rúnarsson og Vé-
steinn Már Rúnar-
sson. Hálfsystur Sol-
veigar eru: Sunna
Auðbjörg Biggs og Rebekka Luis
Biggs.
Solveig ólst upp á ísafirði þar til
foreldrar hennar skildu og hún
Ég trúi því varla að fyrstu minn-
ingarorðin mín séu um þig, elsku Sóa
mín. Ég man hvað mér þótti erfitt að
horfa á eftir þér þegar þú fluttist til
Keflavíkur því við vorum alltaf sam-
an og skrítið að sitja ekki lengur hjá
þér í skólanum. En þú komst öll
sumur og alla páska og við hringd-
umst á og skrifuðum bréf. Svo fórstu
til Kanada og við héldum áfram að
skrifa og hringja. En nú ertu farin
enn lengra frá mér og bréfin þín ber-
ast ekki lengur og engin símtöl á af-
mælisdögum eða um jólin. Enda
voni þetta skrítin jól.
Ég er svo fegin að hafa fengið að
verja sumrinu með þér. Og það var
eins og við þyrftum að gera allt. Úti í
Kanada hjá þér í sumar rifjuðum við
svo margt upp sem við höfðum gert
þegar við vorum litlar og mér fannst
svo skrítið að við værum orðnar
svona stórar og þú að fara að gifta
þig. Ég er svo þakklát fyrir daginn
sem við ætluðum að nota til að versla
en við keyptum ekki neitt. Vorum
bara að leika okkur, fórum í mynda-
kassa og myndirnar voru svo flottar.
Svo fórum við snemma upp á hótel
og sváfum í sama rúmi undir sömu
sæng eins og þegar við vorum litlar,
því þótt þú ættir rúm í herberginu
mínu heima á Isó þá sváfum við oft
saman í mínu.
Svo komst þú heim í sumar með
Mark og þar þurftir þú líka að gera
allt eins og í gamla daga. Vippan
okkar var reist við, við gengum á
stultum og svo var farið í leiki svo þú
gætir sýnt Mark hvað væri gott að
búa á Islandi. Þú varst löngu búin að
panta berjasultu hjá mömmu enda
vissum við þegar þú mættir eld-
snemma í heimsókn að þú varst ekki
búin að fá þér morgunmat. Það var
líka sérstök stund hjá okkur þegar
við fengum okkur te og mjólkurkex.
Þú varst alltaf svo góð vinkona og
ef eitthvað gerðist þá lá alltaf svo á
að segja þér það. Þú gast líka komið
mér á óvart. Þegar þú komst heim
1995 lagðir þú mikið á þig að ég
myndi ekki frétta af komu þinni. Svo
birtistu bara einn daginn á gangin-
um heima og þá urðu fagnaðarfund-
ir.
Ég gleymi þér aldrei. Ég hef allar
myndimar sem teknar hafa verið af
okkur í gegnum árin og öll bréfin
sem þú sendir. Þar minntir þú mig
alltaf á að við værum frænkur, æsku-
vinkonur og bestu vinkonur.
Ég sendi alla mín samúð út til þín,
elsku Mark, til foreldra og systkina,
föðurfólks og móðurfólks. Stórt
skarð er höggvið í okkar hóp sem
ekki verður fyllt.
KolfínnaÝr.
„Til eru þeir, sem eiga lítið og gefa
það allt. Þetta eru þeir, sem trúa á
lífið og nægtir lífsins, og þeirra sjóð-
ur verður aldrei tómur. Til eru þeir,
sem gleðjast þegar þeir gefa, og
gleðin er laun þeirra.“ (Spámaður-
inn, Kahlil Gibran.)
Svona var Solveig okkar, alltaf
reiðubúin að hjálpa til, hugga og
gleðja. Nú er Solveig farin og við
getum ekki trúað því, sérstaklega
vegna þess að hún bjó í Kanada og
við sáum hana ekki oft. Hugurinn
hvarflar aftur til þess tíma er Solveig
fluttist með móður
sinni og fósturfóður
til Keflavíkur og svo
til Kanada 1992.
Solveig lauk
grunnskólaprófi frá
Keflavík 1992, fram-
haldsskólaprófi í
Leduc í Kanada
1994, og háskóla-
prófi í hótel- og
rekstrarfræði frá há-
skólanum í Red Deer
1999.
Hinn 12. júni 1999
giftist Solveig eftir-
lifandi eiginmanni
sínum, Mark Stannard, og bjuggu
þau í Coronation, Alberta, Kanada.
Utför Solveigar fór fram 29. des-
ember í Kanada.
var hluti af tilveru okkar. Við hitt-
umst á hveijum degi, hlógum saman
og dreymdi um bjartari framtíð en
mest hlógum við þó. í huga okkar
sjáum við Solveigu hlæjandi og okk-
ur finnst við enn geta heyrt hlátur
hennar, því Solveig elskaði að hlæja.
Þegar við hugsum til baka stendur
skærast uppi árið í 10. bekk í Holta-
skóla. Við gengum saman í gegnum
allar þær breytingar sem fylgja
unglingsárunum; hormónabreyting-
ar, sjálfstæðisbaráttu, hitt kynið og
ýmis prakkarastrik. Við hlæjum enn
þann dag í dag að bréfaskrifunum
sem gengu á milli okkar og Solveig-
ar/Nönnu Daggar (þær voru óað-
skiljanlegar, síamstvíburar með eitt
hjarta). ÓIlu góðu virðist þó alltaf
ljúka. Eftir tíundabekkinn fórum við
hvert í sína áttina en Solveig fór þó
lengst í burtu. Það var þó greinilegt
að hjarta hennar átti heima á íslandi
og hingað ætlaði hún sér alltaf að
flytja aftur. Við hittumst síðast allar
saman þegar Nanna Dögg var að
fara að gifta sig. Solveig og við tók-
um strax til við að skipuleggja gæsa-
veisluna, við áttum svo góða stund
saman og náðum að rifja upp gamla
daga, deila reynslusögum, hlæja og
tala um allt milli himins og jarðar.
Það var yndislegt að fá þennan tíma
með henni og við erum þakklátar
fyrir hverja mínútu. Við heyrðum
alltaf frá henni öðru hvoru í gegnum
Nönnu Dögg og jólakortin voru allt-
af fastur liður. Jólakortið frá Sol-
veigu og Mark þetta árið lýsti gleði
og von um framtíðina. Solveig og
Mark voru svo spennt vegna bams-
ins sem var í vændum, og átti að fæð-
ast í febrúar. Það var því mikið áfall
að fá þá frétt annan í jólum að Sol-
veig hefði látist í bílslysi og ófætt
barn þeirra líka. Hugur okkar
tæmdist og orð gátu ekki lýst þeim
tilfinningum sem gripu okkur.
Hlýhug sendum við öllum þeim sem
minnast hennar. Blessuð sé minn-
ingin um góða sál og lítið ófætt barn.
Sofið rótt.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði er fyr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumamótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Laxness.)
Berglind, Helga og
Nanna Guðný.
Hún Solveig er dáin. Ég trúi þessu
varla. Það er svo óraunverulegt að
hvorki hún eða ófædda barnið henn-
ar eigi eftir að koma hingað heim til
íslands aftur. Solveig fluttist hingað
til Keflavíkur þegar hún var 11 ára
gömul og kom þá í bekkinn minn.
Það var þó ekki fyrr en í 10. bekk
sem við bundumst svo miklum vin-
áttuböndum að við eyddum öllum
okkar frítíma saman og áttum fullan
trúnað hvor annarrar. Öll leyndar-
málin sem þóttu svo stór þá en þættu
líklega lítilvæg núna voru rædd í
kjölinn og gleðistundimar voru
margar þar sem hlátursköstin voru
ófá. Opnu húsin og diskótekin voru
sótt af miklum móð og auðvitað voru
strákarnir og ástarmálin oftast í að-
alhlutverki eins og algengt er á þess-
um aldri. Einnig var Hafnargatan
fræga gengin fram og til baka jafnt
að degi sem að kveldi og oft var rúnt-
urinn tekinn með honum Ragnari
sem var þáverandi kærasti Solveig-
ar. Þessi góða samvera okkar varð
þó stutt því sumarið 1992 eða sumar-
ið eftir 10. bekk fluttist hún með
móður sinni og stjúpföður til Kan-
ada, lands tækifæra og betra efna-
hags. Það var mikill missir þegar
Solveig flutti og ég saknaði hennar
mikið. Vissulega hafði hún meiri
fjárráð og fleiri tækifæri til náms í
Kanada og draumur hennar var að
verða dýralæknir. Þó endaði það
með því að Solveig lauk námi við hót-
el- og veitingahúsarekstur. í sumar
giftist Solveig unnusta sínum honum
Mark Stannard og áttu þau von á
sínu fyrsta barni þegar Solveig lést.
Mark og Solveig komu til íslands í
sumar í brúðkaupsferð sinni og þá
átti ég mínar seinustu stundir með
Solveigu. Solveig hafði ávallt heim-
þrá og saknaði föður síns á Isafirði
og ætlaði hún alltaf að snúa til baka
og setjast aftur að hér þegar tæki-
færi gæfist. Segja má að í huga
hennar hafi alltaf togast á skynsemi
þess að búa áfram í Kanada og vera
nálægt móður sinni og systkinum og
ást hennar á föður sínum og bróður
og átthögunum á Isafirði. Nú er
þessari togstreitu lokið og vonandi
hefur Solveig fundið frið með litla
barninu sínu. Hvíl í friði, elsku Sol-
veig mín, þú munt ávallt lifa í minn-
ingu minni.
Þín vinkona,
Nanna Dögg.
Kæru Rúnar, Auður, Ralph, Atli,
Vésteinn, Sunna og Rebekka.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska mest. Það sannaðist fyrir okk-
ur skólafélögunum um jólin þegar
við fengum fregnir af því að 20. des-
ember hefði hún Solveig okkar látist
í umferðarslysi í Kanada. Mann set-
ur hljóðan við slíkar fréttir og af
hverju er sú spurning sem kemur
oftast upp í hugann þegar ung mann-
eskja í blóma lífsins er hrifin burt frá
okkur fyrirvaralaust. Spurning sem
fæst aldrei svar við. Solveig kom til
okkar frá Isafirði í fimmta bekk og
var með okkur út Holtaskóla, þar til
hún flutti til Kanada sumarið 1992.
Þegar við hugsum til baka kemur
hlátur og hlýr persónuleiki upp í
hugann og einnig góður vinur sem
maður gat rætt um allt á milli himins
og jarðar við. Þó svo að sambandið
hafi minnkað eftir að hún fór utan
skipaði hún ávallt vissan sess i hjört-
um okkar og þegar hún kom í heim-
sókn 1994 og 1995 var gaman að end-
urnýja kynnin. Nú sitjum við eftir í
skugga þessa hörmulega slyss en
getum huggað okkur við hlýjar
minningarnar nú þegar veturinn
leggst yfir með kulda og myrkri og
þá vitum við að nýr engill á himnum
fylgist með okkur. Við vitum líka að
hún er svo nálægt okkur að hvert
okkar tár snertir hana en þegar
maður hugsar um gömlu góðu tím-
ana og hláturinn sem gat alltaf smit-
að út frá sér minnist maður hennar
með gleði í huga.
Fyrir hönd árgangs ’76 í Holta-
skóla, Reykjanesbæ.
Sigurbjöm Arnar Jónsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
SOLVEIG
RÚNARSDÓTTIR