Morgunblaðið - 11.03.2000, Side 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 11. MARS 2000 55
fyrirtækinu Odda hf., en við búi á
Melanesi tóku Skúli og Ólöf, dóttir
Viggu. Þá um vorið gerir Bragi
mér boð um að koma með sér í egg
inn í Skor en það hafði ég ekki áð-
ur gert. Finnst mér eins og að
hann hafi viljað nota þetta síðasta
tækifæri til að manna mig og
kynna mér frekar stórbrotið um-
hverfi Skorar og nágrennis. I þess-
ari góðu ferð töluðum við manna-
mál.
Kveður þig rós úr kjarri,
klettafrú á gljúfravegg,
blágresi úr brekku,
burknastóð úr gjá.
Lambagras úr lyngmó,
ljósberi og víðikló,
eyrarrós af auðnum,
hvönn úr klettató.
Burn úr bröttum skriðum,
blálilja við fjöruhlein,
draumsóley af tindum,
dýragras við stein.
Fífan mjallahvíta,
fjólan himinblá
beri blómakveðjur
barmi landsins frá.
(Ólafur B. Guðmundsson.)
Kæri Bragi, hjartans þakkir fyr-
ir samfylgdina.
fvar Arason.
Drengskaparmaðurinn Bragi frá
Melanesi er farinn. Alfarinn. Óaft-
urkallanlega.
Hans er sárt saknað. Traust var
handtakið. Traust var lundin. Orð-
fár, orðheldinn. Hnyttinn, sumum
fannst hann glotta, okkur fannst
hann kíma. Hann var fundvís á
spaugilegu hliðarnar og hló þá
hjartanlega. Sumum fannst hann
hafa harða skel en í hörðu skeljun-
um þróast líka eðalperlurnar sem
þeii- finna, sem leita. Þannig perla
var í hjartanu hans Braga.
Bragi fann sinn gimstein í henni
Viggu sinni. Þau voru einstaklega
samhent og báru fulla virðingu
hvort fyrir öðru.
Fjölskyldan samhryggist henni
af heilum huga. Við eigum erfitt
með að trúa því að skógurinn hans
í kring um sumarhúsið þeirra kæra
hafi sama lit eftir sem áður. Það
verður erfitt að hugsa sér þann
stað án hans. En allt hefur sinn
enda, einnig samveran okkar góða.
Blessi þig blómjörð,
blessi þig útsær,
blessi þig heiður himinn,
elski þig alheimur,
eilífð þig geymi,
signi þig sjálfur guð.
(Jóh. úr Kötlum).
Kæri vinur, farðu í friði. Við sökn-
um þín.
Ásta og íjölskylda.
Genginn er góður og vænn mað-
ur, Bragi Ivarsson, maðurinn
hennar Viggu frænku. Fyrstu
kynni mín af honum urðu þegar ég
var strákur í sveit hjá afa og ömmu
í Gröf á Rauðasandi. Eg var ekki
upplitsdjarfur, 11 ára guttinn eða
þar um bil, á flugvellinum í Örlygs-
höfninni þegar Bragi kom á jepp-
anum yfir fjallið að sækja mig til
að færa mig til sumardvalar hjá
afa og ömmu. Eg áttaði mig á því
mörgum árum seinna að á leiðinni
niður Bjarngötudalinn hélt hann
mér uppteknum frá snarbröttum
skriðunum í fjallinu og bugðgóttum
veginum sem sannarlega getur
skotið mörgum skelk í bringu
svona í fyrsta sinn allavega. Mér
gafst síðan tækifæri í þrjú sveita-
sumur að kynnast honum betur.
Stór var hann og sterkur í augum
strákstaula af mölinni og virtist
strangur. Sem unglingur og síðar
sem fullorðinn fjölskyldumaður
kynntist ég hans innri manni og
persónueiginleikum. Mannauður er
vissulega ríkidæmi, það endur-
sj)eglaðist vel i Braga heitnum.
Areiðanleiki og traust, geðprýði og
göfuglyndi, nægjusemi og trú-
mennska eru orð sem koma mér til
hugar er ég rifja upp minningar
mínar í samvistum og samskiptum
við Braga heitinn og Viggu mína.
Hann unni sveitinni sinni og sýsl-
unni og bar hag hennar fyrir
brjósti. Þjóðmálaumræðan var
honum ætíð ofarlega í huga og
maður fann strax hversu heilbrigð-
ar skoðanir hans voru á mannlífinu
og atvinnuháttum lands og þjóðar.
A aflraunum og íþróttum almennt
hafði hann sérstakan áhuga. Ósér-
hlífinn svo eftir var tekið og góður
félagi. Ég tel mig vera morgun-
hana, hann sló öll met.
Oft var margt um manninn í
gamla bænum á Melanesi og
þröngt máttu sáttir sitja og liggja
því aldrei kynntist ég öðru en góð-
vild og kærleika og sérstaklega
þessari skilyrðislausu gestrisni
sem er einkenni íslenskrar bænda-
stéttar fyrr og síðar. Ég trúi því að
það hafi verið þeim gæfuspor er
þau létu af búskap á Melanesi og
fluttust búferlum til Patreksfjarð-
ar og hófu þar störf. Enda var búið
á Melanesi skilið eftir í góðum
höndum, höndum sem þeim báðum
þótti innilega vænt um, höndunum
á Lóu og Skúla og börnum þeirra.
Ljósgeislarnir í augum þeirra
beggja. Þau áttu og eiga sér líka
griðastað í sveitinni sinni ljúfu við
Suðurfossána, lítið og persónulegt
sumarhús á yndislegum stað. Þar
hef ég og fjölskylda mín fengið að
njóta ánægjulegra stunda með
þeim báðum í sveitinni sem á svo
stóran sess í mínu hjarta.
Það er ekki okkar að skilja af-
hverju. Lífið og dauðinn er ekki á
okkar valdi. Þar er það Skaparinn
sem ræður för. Guð sem gefur og
Guð sem tekur. „Þinir vegir eru
ekki mínir vegir og mínir vegir
ekki þínii*,“ segir í heilagri ritn-
ingu.
„Guð er oss hæli og styrkur,
örugg hjálp í nauðurn."
(Sálm.46.1-2)
Ég bið Drottin Guð að hugga þig
og varðveita, Vigga mín. Megi
Hann þerra tárin og fylla tómarúm
hjartans sem nístir svo sárt. Megi
myrkrið verða að Ijósi, ljósi sem
skín þér og öðrum til blessunar.
Ég votta öðrum aðstandendum
og fjölskyldum þeirra dýpstu sam-
úð og bið Guð að varðveita ykkur á
þessari sorgarstundu.
Ingólfur Ármannsson
og fjölskylda.
Þeim hefur fækkað bændunum á
Rauðasandi frá því ég flutti þangað
úr Reykjavík fyrir nærri þrem ára-
tugum. Nú síðast Bragi frá Mela-
nesi, sem lést 28. febrúar sl.
Hugur minn leitar til þeirra
daga er ég flutti til Rauðasands á
vordögum 1971. Það var vor í lofti
og horft var til framtíðar. Búskap-
ur í íslenskum sveitum var þá al-
mennari en nú er, og vorum við þá
fleiri, sem höfðum fasta búsetu í
fallegri sveit hér á Rauðasandi.
Mér er minnisstæð sú gestrisni
og hlýja sem mætti mér, þegar ég
kom í fyrsta skipti í heimsókn að
Melanesi. Þá voru þar foreldrar
Braga, Ivar og Inga, ásamt Bjarna,
föðurbróður Braga. Það er styrkur
að eiga góða nágranna, og ég átti
ávallt góðu að mæta er ég þurfti að
leita til Braga og Viggu í mínum
veikindum. Bragi hafði ekki mörg
orð um hlutina, en öryggi og festa
einkenndi hans persónu.
Síðar fluttu þau Bragi og Vigga
til Patreksfjarðar, en þar hóf Bragi
störf við fiskvinnslufyrirtækið
Odda og starfaði hann þar til
hinsta dags.
Þegar komið er að kveðjustund
leitar hugurinn til liðinna ára og
þeirra daga þegar ég kynntist
þeim samtakamætti sem var hér í
sveit. Nokkrum árum áður en ég
flutti hingað hafði kirkjan í Saur-
bæ fokið í ofsaveðri. Fljótlega
hófst umræða um að reisa þyi-fti
nýja kirkju. Þáttur Braga og Viggu
í kirkjubyggingunni var mikill, og
var hún vígð í september 1982.
Oft hjálpaði Bragi okkur
Tryggva við að slá kirkjugarðinn,
þar sem við erum nú orðin fá eftir
hér á Rauðasandi.
Héðan frá Lambavatni sendum
við þér, kæra Vigga, okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Erla Þorsteinsdóttir.
+ Benedikt Gabríel
Egilsson fæddist
á ísafirði 26. desem-
ber 1922. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Isa-
fírði 1. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Egill
Krislján Jónsson, f.
4. ágúst 1893, og
Hrafnhildur Eiðs-
dóttir, f. 31. júlí 1899.
Systkini Benedikts
voru Böðvar, látinn;
Þórólfur, látinn;
Gróa; Jónína, látin;
Ólöf, látin; Anna;
Guðni, látinn; Bára og Björn. Hálf-
systkini Halldóra og Högni.
Hinn 9. aprfl 1944 kvæntist
Benedikt Gróu Loftsdóttur, f. 23.
febrúar 1925. Börn þeirra eru: 1)
Guðjóna Elí, f. 22. janúar 1945, gift
Páli Ólafssyni, f. 13. nóvember
1945, börn þeirra eru Sólveig,
Hrafnhildur, Berglind og Kristján.
2) Eiður Kristján, f. 24. júní 1946,
kvæntur Svanhildi Björgvinsdótt-
ur, f. 25. maí 1945, börn þeirra,
Sigurbjörg Agnes, Hrafnhildur,
Auður Árdís og Einar Björgvin. 3)
Egill, f. 11. nóvember 1947, kvænt-
ur Þorlaugu Guðfinnu Þorleifs-
dóttur, f. 30.desember
1948, börn þeirra,
Rún, Benedikt Gabrí-
el, Jóhann og Gróa. 4)
Bjarni Loftur, f. 14.
mars 1949, kvæntur
Margréti Jóhanns-
dóttur, f. 14.septem-
ber 1947, börn þeirra,
Sigrún Gróa, Jóhann
Þórarinn og Álfheiður
Elín. 5) Gísli, f. 23.
ágúst 1950, kvæntur
Alrúnu Kristmanns-
dóttur, f. 17. október
1950, börn þeirra,
Arnheiður Klausen,
Kristmann og Jóhanna Klausen. 6)
María Þóra, f. 29. mars 1952, gift
Jóni Ægi Guðmundssyni, f. 18.
ágúst 1939, börn þeirra, Ágúst
Norðfjörð og Gróa Norðfjörð. 7)
Sævar Hreiðar, f. 1. mars 1955,
kvæntur Bjarnveigu Elísabet Páls-
dóttur, f. 23. desember 1954, börn
þeirra, Sigi-ún Ósk, Guðfinna
Magnea, Vilhelm Páll og Benedikt
Egils. 8) Gestur, f. 29. júní 1956,
kvæntur Bergljótu Pálmadóttur, f.
21. desember 1955, börn þeirra,
Þorri, Aðalheiður Ýr, Drífa og Pét-
ur. 9) Halldóra Kolbrún, f. 21. aprfl
1959, gift Jóhanni Gíslasyni, Ólafs-
son, f. 11. maí 1958, börn þeirra,
Gunnar Pétur, Þorbjörn og Loftur
Gísli. Barnabörn þeirra Benedikts
og Gróu eru 31 talsins og barna-
barnabörn eru 18.
Benedikt ólst upp í foreldrahús-*
um á Isafirði og 13 ára eða 1935
hóf hann sjómennsku frá Isafirði á
Mumma ÍS. Skipstjómarprófi frá
Stýrimannaskólanum á Isafirði
lauk hann 1943. Var háseti og
stýrimaður á Djúpbátnum Fagra-
nesi 1943 til 1946. Þau hjónin flutt-
ust til Hólmavíkur 1946 þegar
hann tók við skipsstjórn á Braga
ST-29. Tók við skipstjórn á Brynj-
ari ST-47 og var með hann til sum-
arsins 1957 en það sumar varð fyr-
ir alvarlegu slysi. Benedikt var á
ýmsum öðrum bátum, meðal ann-
ars Samvinnubátunum frá ísafirði. *'
Benedikt, var með eigin útgerð
um árabil. Hann starfaði sem
verslunarmaður hjá Kaupfélagi
Stcingrímsfjarðar frá 1963 til 1972
er hann tók aftur að sér skips-
stjóm á rækjubát frá Hólmavík.
Þau hjónin fluttust til Isafjarðar
1975 þegar Benedikt varð skip-
stjóri á Djúpbátnum Fagranesi og
lauk þar sjómannsferli sínum. Eft-
ir það vann hann meðal annars hjá
Kaupfélagi Isfirðinga, sem kjötiðn-
aðarmaður en sfðustu 13 ár starfs-
ævi sinnar vann hann hjá Isaljarð-
arbæ sem verkstjóri í áhaldahúsi.
Utför Benedikts verður gerð frá
Isafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
BENEDIKT GABRÍEL
EGILSSON
Orrustu er lokið. Hún var stutt,
en hörð og þjáningarfull. Hvíldin og
friðurinn eru vel þegin. Benedikt
tengdafaðir minn er dáinn. Það var
spennandi og eftirvæntingarfull
stund þegar ég, ungur að árum, kom
fyrst inn á heimili þeirra Bensa og
Gróu. Eftirvæntingin var ef til vill
ekki síðri hjá yngri systkinum stóru
systur að fá að sjá og kynnast þess-
um ókunnuga pflti.
Það var gott og auðvelt að kynn-
ast þessari stóru fjölskyldu. Mér var
tekið af kostgæfni og ætíð sýnt
fyllsta traust og sú vinátta og
tryggð sem ríkir innan stórfjöl-
skyldu Benedikts og Gróu era okkur
öllum ákaflega mikils virði. Það kom
berlega í ljós síðastliðið sumar er af-
komendur þeirra komu saman á Isa-
firði á fjölskylduhátíð. Af 81 afkom-
anda og tengdabörnum vantaði
aðeins sex. Þetta var sannkölluð
fjölskylduhátíð sem Benedikt og
Gróu þótti afar vænt um að var
haldin.
Benedikt var sjómaður. Um það
bára hendur hans glögg merki,
þykkar og vinnulúnar. Hann stund-
aði sjóinn lengi einn og síðar með
sonum sínum þegar þeir höfðu aldur
og áræði til, en einnig var hann skip-
stjóri á stærri bátum.
Lífsbaráttan var hörð, búskapur
hófst með lítið á milli handanna,
barnahópurinn stækkaði fljótt og
marga munna þurfti að metta.
Þröngt var búið til að byrja með.
Eldri bömin hjálpuðu til við heimil-
isstörfin því Benedikt var lengst af á
sjó og þurfti hvfld þegar heim var
komið. Þegar eldri börnin gátu farið
að vinna lögðu þau til heimilisins og
léttu undir með foreldmm sínum.
Það var ekki langt um liðið frá því
að þau fluttu í stærra hús á Höfða-
götu 5 á Hólmavík þegar ég kom
fyrst inn á hlýlegt og notalegt heim-
ili þeirra.
Benedikt slasaðist illa 1959 og bar
hann þess alltaf merki þótt hann léti
sem minnst á því bera. Hann bar
ekki þjáningar sínar utan á sér.
Eftir að hann hætti sjómennsku
vann hann hjá Kaupfélagi Stranda-
manna á Hólmavík og sá þar um
kjötvinnslu. Snyrtimennska og
hreinlæti var honum í blóð borið þar
sem annars staðar, en glöggt mátti
sjá það á bílunum hans sem hann
hirti um af einstakri natni. Margar
ferðir fóram við saman um landið
eða til berja. Minnisstæðar era
berjaferðirnar fram í Staðardal, en
þar vissi hann hvar helst var von að
finna stór og gómsæt aðalbláber.
Þetta brást aldrei.
Benedikt og Gróa fluttu til ísa-
fjarðar 1975 þar sem Benedikt gerð-
ist m.a. skipstjóri á Fagranesinu og
vann síðar sem verkstjóri hjá ísa-
fjarðarbæ. Báðum þessum störfum
sinnti hann af alúð. Snemma festu
Benedikt og Gróa sér íbúð í Hlíf II,
en það var umhyggja af Benedikts
hálfu að sjá til þess að Gróa hefði
alla þjónustu og öryggi þegar hann
félli frá. Fyrirhyggjan var í fyrir-
rúmi. Eftir að þau settust í helgan
stein fóra þau að ferðast og vetrai'-
fríin til Kanaríeyja vora orðin tals-
vert mörg. Þar nutu þau sólar, hita
og hvíldar sem ekki var svo mikið af
á fyrstu búskaparárunum. Þau ferð-
uðust á milli barnanna sem bjuggu
vítt og breitt um landið og dvöldu að
jafnaði um tíma hjá hverju þeirra,
en ég hygg að vorið hafi verið besti
tíminn fyrir Benedikt þegar hann
fór til Hólmavíkur að hjálpa Sævari
syni sínum við að skera af teinum og
fella net fyrir grásleppuvertíðina.
Þá var hann á heimavelli.
Börnin urðu níu sem öll starfa
sem nýtir þjóðfélagsþegnar vítt og
breitt um landið, flest þó á heima-
slóðum fyrir vestan. Þeim hafa verið
falin trúnaðarstörf sem sýnir að
uppeldið hefur verið gott og sannar
einnig að ekki er alltaf nauðsynlegt
að hafa langt nám að baki til að skila
arði til þjóðarbúsins. Benedikt og
Gróa hafa ekki lagt minna til þess en
aðrir, með þeim mannauði sem býr í
bömum þeirra og barnabörnum.
Að leiðarlokum er vert að þakka
samverastundirnar. Þakka þá rækt
sem afi sýndi bömum okkar alla tíð.
Þau þakka og kveðja.
Elsku Gróa mín, mágkonur og
mágar. Ykkar harmur er mestur, en
verið þakklát fyrir allar góðu minn-
ingarnar og þær rætur sem ykkur
vora skapaðar.
Páll Ólafsson.
Elsku besti afi minn, nú ert þú
farinn frá okkur og við munum ekki
hittast í bráð, við vissum öll að þú
varst hvíldinni feginn þegar að því
kom vegna mikilla veikinda, en það
breytir því ekki að ég sakna þín
rosalega mikið. Ég man ekki betur
en það hafi verið þú, afi minn, sem
stóðst með mér í öllu mínu hestaves-
eni, þú og pabbi unnuð baki brotnu
við að gera hesthúsin upp.
Þú varst alltaf til staðar ef maður
þurfti einhverja hjálp eða bara fé-
lagsskap og ég gleymi aldrei þegar
ég fékk gefins hestinn Gosa frá
Sævari frænda og þú og amma vor-
uð hjá mér þegar ég fór fyrst á bak.
Og hann hrekkti mig svo mikið en
við bara hlógum en amma hló ekki
eins mikið og hótaði að skjóta hann,
þá hlógum við bara meira. I raun-
inni vissi ég aldrei hvort hún var að
tala um hestinn eða Sævar. Já, afi,
svona vora sumir dagar.
Síðustu dagarnir okkar voru á
sjúkrahúsinu hér heima, ég gat
aldrei sætt mig við það að þú værir
að fara því þú hefur alltaf verið hér,
heilsuhraustur, heiðarlegur og ein-
lægur. Líkaminn gat ekki alltaf tek-
ið við þeirri hörku sem bjó í þér,
elsku afi minn, en ég veit að hluti af
þér verður alltaf hjá mér, bæði í
minningu og í hjarta mínu því að ég
var alltaf litla skellan þín.
Nú ertu kominn til margra ann-
arra sem þótti vænt um þig og fylgý
ast með okkur að ofan. Ég mun allt-
af sakna þín.
Þín sonardóttir,
Drífa.
Elsku afi minn, nú ertu horfinn á
braut á vit ævintýranna sem bíða
okkar fyrir handan.
Ég er viss um að langamma og
langafi hafa tekið vel á móti þér og
hugur minn segir mér að þér líði ör-
ugglega vel. Samt er svo skrítið að
við eigum ekki eftir að hittast meira
héma megin og ekki á ég eftir að sjá
þig ánægðan og glaðan á afmæliá^-
daginn þinn, þar sem við hittumst
öll og gerðum okkur glaðan dag.
Elsku afi, það var alltaf stutt í bros-
ið þitt og hreinskilinn varstu, þú
mátt eiga það. Sumarið 1999 hélduð
þið amma ættarmót með ykkar níu
börnum og tengdabörnum, bama-
börnum og bamabarnabömum. Og
þar, afi minn, sungum við og lékum
okkur, ég man þegar þú gekkst að
mér og tókst um öxl mína er ég var
með yngstu dóttur bróður míns og
spurðir mig að því hvort ég væri
ekki með eitt á leiðinni. Ég sneri
mér að þér og sagði, ekki strax afi
minn. Þá sagðir þú, ég veit það elsk-
an mín, ég á orðið nóg af barna-
barnabörnum í bili og það á eftir
fjölga. Já, elsku afi minn, ég dáist að
því hvað þú varst duglegur þrátt
fyrir erfiða baráttu við þín veikindi.
I dag, laugardaginn 11. mars, er
tími sorgar og saknaðar er ég fylgi
afa mínum til grafar. Ég þakka þér,
elsku afi minn, fyrir stundirnar sem
við áttum saman, minninguna um
þig mun ég varðveita í hjarta mínu
um ókomnar stundii-.
Ég bið góðan guð að styrkja
ömmu og börnin í sorginni. Megi
hann hvfla í friði.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðai’hnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Þín
Álfheiður Elín.^.