Morgunblaðið - 11.07.2000, Qupperneq 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 ÞRIÐJUDAGUR 11. JÚLÍ 2000
'V
MINNINGAR
JOHANNES
JENSSON
+ Jóhannes Ilelg'i
Jensson fæddist
á ísafirði 31. ágúst
1945. Hann lést 2.
júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 9. júlí.
Mér var brugðið og
fékk hnút í magann
þegar Jens vinur minn
hringdi í mig sunnu-
JSaginri 2. júlí sl. og til-
kynnti mér það að Jó-
hannes, faðir hans,
hefði fengið hjartaáfall og dáið.
Eg kynntist Jóhannesi eða Jóa
eins og hann var alltaf kallaður fyrir
nokkrum árum og þá í gegnum vin
minn, Jenna. Eftir því sem ég kynnt-
ist honum betur og því oftar sem við
spjölluðum saman sá ég fljótt að þar
fór ævintýramaður, sem hafði gam-
an af alls konar útiveru og veiði-
mennsku og þá aðallega skotveiði.
Hafði hann farið víða til veiða þ.á m.
út fyrir landsteinana og alltaf aflað
vel. Naut ég góðs af því þegar Jói
sendi Jenna, syni sínum, hreindýra-
kjöt út í Eyjar eftir einhverja veiði-
Wk-ferðina á Austurland, því þá var
haldin veisla á Búastaðabrautinni.
Jói var mikil skytta, bæði á hagla-
byssu og riffíl og tók þátt í mótum á
vegum Skotveiðifélagsins og vann til
íslandsmeistaratitils í leirdúfuskot-
fími.
Einnig var Jói mikill afreksmaður
í sundi og á sínum yngri árum vann
hann stakkasundið mörg ár í röð á
sjómannadaginn í Vestmannaeyjum.
Fékk hann því til staðfestingar for-
kunnarfagran útskorinn verðlauna-
skjöld, til eignar fyrir afrek sín frá
•“■sjómannadagsráði Vestmannaeyja.
Er þessi skjöldur einn af mörgum
verðlaunagripum sem Jóa hlotnaðist
fyrir sundafrekin sín.
Jói átti og rak fyrirtækið Hífir-
Kjarnaborun þar sem
boðin var steypusögun,
kjarnaborun og palla-
leiga, einnig var þetta
umboðs- og heildsala
og svo vann fyrirtækið
margt fyrir bifreiða-
umboð Ingvars Helga-
sonar og þá við breyt-
ingar á nýjum jeppum.
Jói var frumkvöðull í
steypusögun og
kjamaborun hér á
landi.
Síðasta ár hafði Jói
átt við vanheilsu að
stríða og hafði farið í hjartaþræð-
ingu í apríl sl. Synir hans, þeir Jens
og Brynjar, voru komnir inn í íýrir-
tækið og tekið við hluta reksturs
þess til að létta undir með pabba sín-
um.
Ég hitti Jóa síðast hér í Eyjum um
páskana, í fermingarveislu sonar-
dóttur hans, Sigríðar, og sátum við
þar saman til borðs. Þá var hann las-
legur en bar sig vel og spjölluðum
við um margt saman. Eg sagði hon-
um þá að mér fyndist hann svolítið
kærulaus, nýstiginn upp úr erfiðum
veikindum og reykti ennþá, hann
þyrfti að hætta því. Ég man að hann
sagði við mig: „Ég ætla mér að ná
heilsu í sumar og þér ferst að vera að
tala um reykingar, þú sem reykir
sjálfur. En í alvöru, þá er ég ákveð-
inn í því að hætta þessari vitleysu og
þú ættir að gera það líka. Ég vil lifa
lífinu lifandi og þú veist eflaust að ég
hef gert það og ætla að halda því
áfram. Ég á fullt af yndislegum
börnum sem ég vil leggja rækt við í
framtíðinni, ég á gott fyrirtæki, góða
íbúð, góðan bíl og flott mótorhjól
sem gaman er að þeysast á. Maður
getur ekki haft það betra.“ Svona
var Jói.
Jói var ákveðinn í því að koma til
Eyja eftir þjóðhátíð og koma með
okkur út í Bjarnarey til lundaveiða
en hann hafði komið einu sinni áður í
eyjuna okkar og var mjög ánægður
með þá ferð. Fannst hann vera end-
urnærður á eftir.
„Ævintýramaðurinn" hafði hann
verið í Húnaveri á föstudeginum og
á laugardeginum, á Sniglamóti Bif-
hjólasamtaka lýðveldisins. Var hann
þá kallaður snöggt til Reykjavíkur
vegna sviplegs áfalls í fjölskyldunni
og veit ég að það lagðist þungt á
hann.
Hann kom í bæinn á sunnudegin-
um og um kvöldmatarleytið var
hann dáinn.
Ég vil að lokum Jiakka Jóa fyrir
góða viðkynningu. Ég bið almáttug-
an guð að varðveita Jenna vin minn
og fjölskyldu hans og systkini og
gefa þeim styrk í sorginni.
Pétur Steingrímsson.
Mikil sorg og söknuður helltist yf-
ir mig er ég heyrði að góður vinur
minn Jóhannes væri látinn. Á lífsins
göngu var ég svo heppin að Jóhann-
es varð á vegi mínum og tókst með
okkur góðvinátta. Jóhannes bjó yfir
mörgum góðum mannkostum, góð-
vild, hjálpsemi og dugnaði svo eitt-
hvað sé nefnt en skemmtilegur var
hann fyrst og fremst í mínum huga.
Það var sem sólargeislar dönsuðu í
kringum hann er hann stríddi mér
og ég reyndi að verjast máttleysis-
lega því ekki var hann í vandræðum
með orðaforða og var því of fátt sem
ég gat sett fram til að skákaði hon-
um. Eitt sinn fórum við saman til
Vestfjarða í ferðalag og í þeirri ferð
kom hann mér á óvart eins og oft.
Þekking hans á fuglalifi, búskapar-
háttum og öllu lífi á Vestfjörðum
fyrr og nú. Þar var hreinn unaður að
heyra hann segja frá og það breytti
lífsýn minni mikið. Hjartahlýju hans
fékk ég að kynnast af eigin raun í
þessari ferð er ég veiktist skyndi-
lega og þurfti að leggjast inn á
sjúkrahús. Ekki vék hann frá mér,
skammaðist og reifst ef honum líkaði
ekki aðbúnaðurinn sem ég fékk. Mér
er í fersku minni er læknir spurði
hann hvort hann væri eiginmaður
eða ættingi minn. Þá sneri hann upp
á sig, leit á lækninn og sagði: „Ég er
vinkona hennar“ . Já, það eru for-
réttindi að hafa átt Jóa sem vinkonu,
þau forréttindi hafa gert líf mitt auð-
ugra og fyrir það er ég þakklát.
Söknuðurinn er mikill en minningar
um góðan vin lifa.
Sólveig Guðmundsdóttir.
Elsku Jói, í dag kveðjum við þig
með söknuði og þökkum þér fyrir
allar góðu og skemmtilegu stundirn-
ar okkar saman, og þá sérstaklega
helgarferðina góðu í Hvammi í
Skorradal með vinum okkar. Þar
naust þú þín vel í góðra vina hóp, og
var mikið hlegið.
Sárersorginsú,
sem á okkur hvílir nú.
Mikill er okkar missir,
já, ef þú baravissir
hve sárt við söknum þín.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til fjölskyldu þinn-
ar.
Elsku Jói, guð geymi þig.
Kristjana og Tómas.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR RÓSA SIGURÐARDÓTTIR
frá Skjaldbreið,
Vestmannaeyjum,
sem lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja mánu-
daginn 3. júlí, verður jarðsungin frá Landa-
kirkju, Vestmannaeyjum, þriðjudaginn 11. júlí
kl. 16.00.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á að láta Sjúkrahús Vest-
mannaeyja njóta þess.
Hólmfríður Kristmannsdóttir, Guðmundur Wiium Stefánsson,
Guðrún Kristmannsdóttir,
Kristmann Kristmannsson,
Ómar Kristmannsson,
Magnús Kristmannsson,
Ólafur Kristmannsson,
Birgir Kristmannsson,
Ásta Kristmannsdóttir,
Jakobína Guðfinnsdóttir,
Sonja Hilmarsdóttir,
Ólöf S. Björnsdóttir,
Ruth Baldvinsdóttir,
Anna Bjarnadóttir,
Sigmar Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Við fráfall og útför
ÞÓRHALLS BJÖRNSSONAR,
Hamraborg 14,
viljum við af alhug þakka þeim fjölmörgu, sem
sýndu minningu hans virðingu og fjölskyld-
unni samúð og hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.

Björn Þórhallsson, Guðný S. Sigurðardóttir,
Njörður, Margrét og Gísli Friðriksbörn,
Gunnar Þór Þórhallsson, Guðríður Lillý Guðbjörnsdóttir,
Guðrún Þórhallsdóttir Ludwig, Thomas M. Ludwig,
Gunnþórunn R. Þórhallsdóttir, Stefán Örn Stefánsson,
Helga, Þórný og Þórhallur Barðabörn,
Anna Helgadóttir,
Kristveig Þórhallsdóttir, Jens L. Eriksen,
Þorbergur Þórhallsson, Sigurborg Þórarinsdóttir,
Guðbjörg Þórhallsdóttir,
barnabörn og fjölskyldur.
Ég átti erfitt með að kyngja þeirri
harmafregn sem barst mér sunnu-
daginn 2. júlí, þess efnis að Jóhannes
Jensson eða Jói eins og hann var
ávallt kallaður, væri skilinn við
þennan heim og það á þeim tíma-
punkti þegar ég og aðrir er umgeng-
umst hann frá degi til dags, töldu að
hann væri að ná sér á strik eftir
heilsulægð. Það síðasta sem ég sá til
Jóa var þegar hann var að undirbúa
sig undir að fara norður í land á mót-
orfáki sínum, glæsilegu hjóli sem
hann hafði eignast fyrir ári. Þetta
var á föstudagseftirmiðdegi, sólin
skein í heiði og vinnuviku lokið,
menn göntuðust sín á milli og hlökk-
uðu til helgarinnar. Jói var úti við,
undirbjó sig fyrir ferðalag sem hann
hugðist fara norður í land. Þar sem
hann grúfði sig yfir hjólið og fægði
það af mikilli natni varð mér hugsað
til þess hve Jói lagði mikla alúð við
allt sem hann kom nálægt. Ég man
hvað var mikil ró yfir honum þegar
ég kvaddi hann. Seinna frétti ég að
menn sem hefðu hitt hann fyrir
norðan hefðu séð mann sem var sæll
með lífið, bjartsýnn á framtíðina og
sáttur. En á sunnudeginum voru
honum færðar fréttir alvarlegs eðlis,
sem urðu þess valdandi að hann var
knúinn til þess að snúa til Reykja-
víkur í snatri. Hann komst alla leið
en álagið var of mikið á hans veika
hjarta og endalokin urðu hryggileg.
Það var einkennilegt að byrja vinnu-
viku vitandi það sem gerst hafði. Það
bara gat ekki staðist fannst manni,
en svona er lífsins gangur og við það
er ekki ráðið.
Þau fáu ár sem mér auðnaðist að
eiga samneyti við Jóa eru og verða
mér dýrmæt. Ég segi það hreint út
að ég á honum margt að þakka sem
seint verður endurgoldið. Fráfall
hans er mér sem öðrum þungt áfall
því þarna fór maður einstakur að
kostum og kynnum, hjartagóður
með afbrigðum, mannvinur hinn
mesti og traustur vinur. Hann var
alltaf boðinn og búinn að rétta þeim
hjálparhönd sem á þurftu að halda
og margoft kom í ljós hve Jói átti
gott með að tala við fólk hvort sem
um var að ræða okkur starfsmenn-
ina, viðskiptavini eða aðra sem komu
að máli við hann. Hann náði ætíð því
besta fram í fólki, allir vildu leggja
sig fram fyrir Jóa. Til þess hafði
hann meðfædda hæfileika og ef upp
komu deilur og menn ekki sáttir,
náði Jói oftast að sefa menn og lægja
öldurnar með rökfestu sinni, rétt-
lætiskennd og sannfæringarkrafti.
Hann gekk á milli manna, sem sætt-
ust hreinlega á staðnum fyrir hans
tilstilli og ég veit að samskipti við
Jóa hafa gert mörgum manninum
gott. Ég tel mig því hafa lært tölu-
vert í gegnum þau ár sem ég þekkti
manninn, hann var mikill persónu-
leiki sem dró að sér fólk og miðlaði
drjúgt af þekkingu sinni til allra sem
lögðu eyrun við, hann var heimsmað-
ur að mínu viti, fátt raskaði ró hans
og þótt stundum bæri óneitanlega
mjög á yfirburðum hans, hreykti Jói
sér aldrei af eigin kostum heldur dró
sig frekar í hlé því hann leit á alla
sem jafningja og það sem meira er,
hann skildi engan útundan. Þekking
hans á lífinu var ekki lærð af bók
heldur fengin í gegnum lífsins ólgu
sjó, hann var náttúrubarn og á
stundum gat hann verið eins og
viskubrunnur því fólk leitaði til hans
með alls kyns vandamál, það settist
niður með honum í rólegheitum og
lausnin fengin án strits því allt sem
Jói tók sér fyrir hendur var unnið yf-
irvegað, án alls strits. Þrátt fyrir
þetta var hann þó breyskur eins og
við öll erum, átti það til að bergja um
of á gleðinnar skál og stundum átti
hann líka bágt. Samt verður ekki
annað sagt en að Jói hafi kunnað að
skemmta sér og öðrum, var hrókur
alls fagnaðar þegar það átti við,
veitti á báðar hendur og sparaði ekki
við nögl, sannur höfðingi. Einkan-
lega minnist ég þess hve alúðlegur
hann var við okkur starfsmennina,
ófá skiptin kom hann færandi hendi
um kaffileytið með kleinur og kaffi-
brauð. Þetta sýndi að Jóa var annt
um starfsfólkið sitt og gerði hvað
hann gat til þess að rækta þá góðvild
sem myndaðist í kringum hann. Öll-
um leið vel í návist hans, hann var
sannur leiðtogi en sló sjálfan sig
aldrei til riddara, nokkuð sem ansi
margir mættu taka sér til fyrir-
myndar. Fjölmargt fleira væri hægt
að nefna um Jóa en þessi voru kynni
mín af manninum Jóhannesi Helga
Jenssyni, heimurinn er því miður fá-
tækari eftir fráfall hans. Megi minn-
ing hans haldast sem lengst á lofti.
Hvíli hann í friði og ég bið góðan Guð
að styrkja börnin hans í sorginni.
Jón V. Þorsteinsson.
Ekki hvarflaði að mér að ég þyrfti
að skrifa kveðjuorð um þig, Jói
minn, að loknu þessu ferðalagi. Frá
þvi að ég kynntist þér í gegnum
pabba hef ég alltaf kunnað vel við
þig, oft höfum við hist og rætt saman
í góðu tómi. Mér er það mjög minnis-
stætt þegar þú komst til mín seint á
laugardagskvöldið, eftir að þú hafðir
fengið þessa sorglegu frétt, að fyrr-
verandi eiginkona þín væri látin. Við
ræddum saman fram eftir nóttu. Við
ætluðum saman heim á sunnudaginn
en þú varst farinn, ég fann þig ekki.
Þér hefur örugglega liðið illa og
viljað vera einn með sjálfum þér.
En nú er komið að leiðarlokum.
Ég kveð þig með söknuði og mun
minnast þín alla tíð sem góðs drengs.
Sendi börnunum þínum og öðrum
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Heiðar Gottskálksson.
Það er sárt og tekur mikið á að
þurfa að skrifa minningargrein um
Jóhannes Jensson eða Jóa Jens eins
og hann var oft nefndur. Ég kynntist
honum þegar hann starfaði á einum
stærsta bílkrana á landinu 1973.
Strax frá fyrstu kynnum okkar var
viðmótið þannig að góður drengur
var þar á ferð.
Jói starfaði um tíma hjá B.M.Vallá
eða þar til hann kom til starfa hjá
Krana sf.,1978.
Kynntist ég honum þá enn betur.
Var hann hreinskilinn, rökfastur
hafði góða kímnigáfu og var ævin-
lega léttur í lund. Vildi öllum vel og
var mjög greiðvikinn.
Þeim verkum, sem honum voru
falin, skilaði hann með sóma. Mér er
það minnisstætt er hann tók að sér
að sjá um kranabíl hjá mér hversu
vel hann gekk um tækið og allt við-
hald var til fyrirmyndar. Aldrei nein
vandræði. Eg sá fljótlega að hann
hafði hæfileika til að bera að vinna
sjálfstætt. Síðan stofnaði hann fyrir-
tækið Hífir hf.
Mér fannst það athyglisvert
hversu vel gekk hjá honum, hann
byggði iðnaðarhús fljótlega yfir
starfsemina, var brautryðjandi með
steinsteypusögun og kjarnaborun
hér á landi.
I seinni tíð hefur hann enn bætt
við sig verkefnum og fyrirtækjum
svo um munar.
Er við unnum saman við niðurrif
Nýja bíós, kom glögglega í Ijós hve
gott verksvit hann hafði.
Jói gaf sér tíma til að stunda
sport. Hann hafði mikið gaman af
veiði, hvort sem um var að ræða
fugla, fiska eða hreindýr. Hann var
formaður Skotfélags Reykjavíkur
um hríð. Síðar var hann gerður að
heiðursfélaga þess, og er hann sá
eini.
Jói hafði einnig gaman af mótor-
hjólum og átti hann eitt slíkt. Föstu-
dagskvöldið 30. júní áttum við góða
stund saman á hjólunum sem gleym-
ist aldrei. Jói var ákveðinn að fara
norður í land á hjólinu þetta kvöld,
fórum við fyrst vítt og breitt um
bæinn en svo skildu leiðir okkar við
rætur Esju í góðu veðri. Hann
kvaðst ætla að hringja í mig þegar
hann kæmi norður, en úr því varð
ekki því ekkert símasamband var.
Jói hafði kennt sér lasleika síðustu
árin en kvaðst allur vera að hressast
og sagðist eiga að fara í leikfimi í
næstu viku og var mjög bjartsýnn.
En fljótt skipast veður í lofti. Var
honum mjög brugðið er hann frétti
um andlát fyri’verandi eiginkonu
sinnar, á laugardagskvöldið, sem
hann bar hlýju til og talaði ávallt vel
um. Þegar hann kom í bæinn á
sunnudag fékk hann hjartaáfall á
verkstæði sínu sem mannlegum
mætti tókst ekki að ráða við.
Hann bar hag barna sinna ávallt
fyrir brjósti.
Minnisstætt mér er orðatiltæki
hans, „elskan mín“, sem sagði manni
margt.
Ég vil þakka þér, Jói minn, fyrir
ánægjuleg og góð kynni öll þessi ár.
Ég votta börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð
mína.
Gottskálk Jón Bjarnason.
Mig langar að kveðja vin minn Jó-
hannes með fáeinum orðum, við vor-
um búin að þekkjast og vinna saman
í langan tíma, en samt virðist tíminn
svo stuttur þegar horft er um öxl í
dag. Það er svo margs að minnast,
en ég ætla að kveðja hann með orð-
unum sem hann kvaddi mig með á
sólríkum föstudegi í síðasta sinn.
Víða til þess vott ég fann
þó venjist tíðar hinu
að guð á margan gimstein þann
sem glóir í mannsorpinu.
Helga Þormóðsdóttir.