Morgunblaðið - 21.12.2000, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 2000
-w---------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hulda Njálsdtítt-
ir fæddist í
Reykjavík 4. janúar
1936. Hún lést hinn
12. desember síðast-
liðinn. Hulda var
dtíttir hjtínanna
Njáls Sig-urðssonar,
verkamanns á Siglu-
firði, f. 20. febrúar
1906 í Háakoti í
Fljtítum, Skagafirði,
d. 28. febrúar 1994 á
‘Siglufirði, og Htílm-
fríðar Eysteinsdótt-
ur, f. 12. júm' 1915 í
Litla-Langadal,
Sktígarströnd, d. 3. maí 1944 á
Siglufirði. Hulda var elst fjögurra
barna þeirra hjtína og ólst upp hjá
foreldrum sfnum á Siglufirði til
átta ára aldurs er mtíðir hennar
lést. Þá leystist fjölskyldan upp og
ungum bræðrum hennar var kom-
ið i ftístur en hún dvaldist löngum
hjá Maríu föðurömmu sinni að
Lundi í Stíflu. Á unglingsárum sín-
um hélt Hulda heimili með föður
sínum á Siglufirði og byrj'aði
snemma að vinna fyrir
sér. Veturinn 1952-
1953 var hún við nám
á Löngumýri í Skaga-
firði.
Eiginmaður Huldu
er Sigurður Þorsteins-
son, húsasmiður og
fyrrv. btíndi, f. 17.
september 1932 á
Vatni á Höfðaströnd,
Skagafirði. Foreldrar
hans voru Þorsteinn
Helgason, btíndi á
Vatni, f. 26. ágúst 1884
á Mannskaðahtíli,
Höfðaströnd, d. 18.
ágúst 1952, og Ingibjörg Jónsdótt-
ir, f. 25. febrúar 1889, á Skúfsstöð-
um í Hjaltadal, d. 27. janúar 1978.
Hulda og Sigurður byrjuðu sinn
búskap á Siglufirði 1955. Með
heimilisstörfum á Siglufirði vann
Hulda þar í sfld á sumrum. Árið
1965 htífu þau hjtínin búskap að
Skúfsstöðum í Hjaltadal þar sem
þau bjuggu til síðasta vors. Þá
færðu þau sig um set og settust að
á Melum, nýbýli sem þau höfðu
byggt sér af miklum myndarskap á
landareigninni.
Börn Huldu og Sigurðar eru sex
og barnabörnin ellefu. Börnin eru:
1) Hólmfríður Guðbjörg, sktíla-
stjóri, Svalbarðsströnd, f. 20. janú-
ar 1956, maki Gunnar Þtír Garð-
arsson. Hennar dóttir er Jtíhanna
Erla Jtíhannesdtíttir, íyrri maki Jó-
hannes Otttísson. 2) Reynir Þtír,
húsasmiðameistari, Reykjavík, f. 4.
ágúst 1957, maki Rún Rafnsdóttir,
þeirra börn, Auður og Sigurður
Þtír. Frá fyrri sambúð á hann dæt-
umar Þorgerði Huldu og Hugrúnu
Osp, barnsmtíðir Ragnhildur Björk
Sveinsdóttir. 3) Una Þtírey, sjúkra-
liði, Akureyri, f. 5. ágúst 1960,
maki Rafn Eliasson, þeirra dtíttir
er Dagný Hlín. Eldri dætur hennar
em Margrét Helga og Fjóla Dröfn,
bamsfaðir Guðmundur Öm Flosa-
son. 4) Njáll Haukur, bifvélavirki,
Akureyri, f. 14. október 1961. Syn-
ir hans em Jtín Haukur og Hjalti
Snær, bamsmóðir Alda Jónsdtíttir.
5) Inga Fjtíla, þroskaþjálfi, Reykja-
vík, f. 6. mars 1970, maki Stefán
Ægir Lárusson, þeirra dtíttir er
Stílveig Rán. 6) Halla Sigrún, upp-
lýsingafulltrúi, Reykjavík, f. 20.
ntívember 1974.
Útför Huldu Njálsdóttur fer
fram frá Htíladtímkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
HULDA
> NJÁLSDÓTTIR
•Elsku Hulda mín, ég ætla að
kveðja þig með örfáum orðum. Það
er erfitt að lýsa því hvernig mér hef-
ur liðið undanfama daga og fyllist
öllum minningunum um þig og þær
eru margar og góðar. Það var fyrir
43 árum að ég kom með bróður þín-
um til Siglufjarðar og þú tókst mér
opnum örmum og allar götur síðan.
Svo fluttuð þið hjónin að Skúfsstöð-
um og margar eru heimsóknimar
búnar að vera þangað. Alltaf jafn-
gott að koma til ykkar. Ekki vantaði
gestrisnina, alltaf nóg að borða, ekki
aöeins það, Hulda mín vildi alltaf
fylla skottið af mat þegar við fórum
aftur heim. Það var dugnaður og
kraftur sem einkenndi þig, Hulda
mín. Þitt áhugamál var blóma- og
garðrækt. Ég vildi óska að þú hefðir
fengið að vera lengur í nýja fína hús-
inu ykkar Sigga sem þið vomð flutt
í.
Þakka þér fyrir allt, elsku mág-
kona, ég á eftir að sakna þín svo
mikið. Elsku Siggi minn, hugur
minn er líka hjá þér og bömum. Guð
gefi ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Anna Margrét.
* Ó,mmningþínerminninghreinnaljóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
Við barm þinn greru blómstur alls
þess góða.
Ég bið minn Guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Vetur er genginn í garð í dalnum
mínum kæra, trén hafa fellt laufin
sín og blómin fölnuð. Það er komið
að kveðjustund, erilsömu dagsverki
föðursystur minnar, Huldu Njáls-
dóttur, er lokið en eftir situr minn-
ingin svo mæt og hlý um stórbrotna
konu og kæra frænku.
Hulda var elst fjögurra systkina,
fædd á Siglufirði 4. janúar 1936.
Átta ára gömul missti hún móður
.una og efast ég ekki um að móð-
urmissirinn, og sú erfiða ákvörðun
föður hennar að leysa upp heimilið
og senda börnin fjögur í fóstur hvert
í sína áttina, hafi mótað bernskuár

GARÐH EIMAR
BLÓMABÚÐ STEKKJARBAKKA 6
v SÍMI 540 3320
Blómabúðin
v/ Fossvogskirkjwgará
Sími: 554 0500
hennar og þá manneskju sem hún
var. Ákveðnar skoðanir hafði hún á
mönnum og málefnum, forkur til
allra verka og hlífði sér í engu enda
eljusemi og nýtni hennar aðals-
merki. Hún ræktaði garðinn sinn,
bar velferð sinna ættingja fyrir
brjósti og engum gat dulist að innra
sló hjarta úr gulli.
Hún var ekki há í loftinu stúlkan
sem forvitin, full eftirvæntingar og
kokhreystin uppmáluð stóð á
hlaðinu á Skúfsstöðum, komin til
sumardvalar, þóttist kunna á öllum
hlutum skil og að eigin sögn fædd í
hlutverk kúasmalans. Ég var komin
í sveit til Huldu frænku og Sigga.
Ekki kom ég þetta eina sumar því
svo vel undi ég vistinni að alls urðu
þau níu sumrin er ég dvaldi á Skúfs-
stöðum. Og sumrin liðu við leik og
störf í minningunni ávallt sólskin,
margt brallað og uppátækin mörg
þótt fullorðna fólkinu þættu þau
ekki alltaf til fyrirmyndar.
En ávallt var mér tekið opnum
örmum á hverju vori og ævinlega
verð ég þeim Huldu og Sigga þakk-
lát fyrir það tækifæri og það vega-
nesti sem þau gáfu mér út í lífið. Það
er sárt til þess að vita, Hulda mín, að
við hittumst ekki aftur. Við teljum
okkur alltaf hafa nægan tíma til að
gera það sem ógert er og segja það
sem ósagt var.
Ég og fjölskylda mín þökkum þér
allan kærleikann og tryggðina sem
þú sýndir okkur alla tíð og biðjum
þess að allt hið góða umvefji þig og
blessi heimferð þína til fegurri
stranda.
Elsku Siggi mínn, Hólmfríður,
Reynir, Una, Njáll, Inga, Halla og
fjölskyldur, á stundu sem þessari
mega fátækleg orð síns lítils. Svo
sárt fínnum við til með ykkur og
samhryggjumst ykkur svo innilega.
Minningin um mæta konu mun lifa í
huga og hjarta okkar allra.
Htílmfríður.
Hjartkær amma dætra minna,
hún Hulda á Skúfsstöðum, er látin,
svo snöggt andlát og fullkomlega
ótímabært.
Hún Hulda amma var fasmikil
kona og atorkusöm. Hún var hörku-
dugleg og ósérhlífin enda var dugn-
aður mikil dyggð í hennar augum.
Hún var mikil búkona og húsmóðir,
meðal annars bakaði hún allt brauð
til heimilisins, hvort heldur sem var
rúgbrauð, flatbrauð, gerbrauð eða
sætabrauð. Hún átti sér mörg
áhugamál sem hún gaf sér lítinn
tíma til að sinna en kom þó svo ótrú-
lega miklu í verk. Hún hafði gaman
af allri handavinnu, bjó til græðandi
jurtasmyrsl og heilsute. Hún hafði
mikið yndi af allri garðvinnu og ber
garður hennar þess glöggt vitni, því
allar plöntur urðu gróskumiklar og
státnar af hennar umhyggju. Einnig
hafði Hulda gaman af gönguferðum
upp um fjöll og fimindi. Það gustaði
af henni við hvert fótmál. Henni féll
sjaldan verk úr hendi. Hún var stór-
brotinn persónuleiki og hafði mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og lá ekki á skoðunum
sínum. Við mig og fjölskyldu mína
hafa þau hjón Siggi og Hulda ávallt
verið hlýleg og hefur sá hlýhugur
ætíð verið auðfinnanlegur í öllu
þeirra viðmóti í okkar garð.
Að leiðarlokum erum ég og fjöl-
skylda mín full þakklætis fyrir alla
hjálpsemi þeirra Sigga og Huldu,
greiðvikni þeirra, sendingar, gjafir,
hlýjar móttökur og kveðjur og góð
kynni alla tíð.
Við vottum Sigga og fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð.
Með virðingu og þökk.
Ragnhildur Sveinstíttir.
Hún Hulda vinkona okkar frá
Skúfsstöðum er horfin yfir móðuna
miklu. Kallið bar skyndilega að.
Hjaltadalurinn er tómlegri eftir.
Við hjónin kynntumst Huldu fljót-
lega eftir að við komum að Hólum.
Börnin hennar unnu hjá okkur við
skólann og búið. Einnig vann hún
sjálf um tíma í mötuneyti Hólaskóla.
Ég gekk í Kvenfélag Hólahrepps og
þar var Hulda ein aðaldriffjöðrin og
ég kynntist henni enn betur. Hún
hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum,
ekki alltaf sammála hinum konunum
og sagði hispurslaust hvað henni
fannst og áhugi hennar var einlæg-
ur.
Það sem einkenndi Huldu fyrst og
fremst var óhemju dugnaður og
ósérhlífni sem átti sér engin tak-
mörk. Hún dreif í því sem þurfti að
gera og gekk í verkin, hvort sem
þurfti að baka fyrir kaffiveitingar,
halda spilavistir, bingó, basar eða
hvaðeina sem Kvenfélagið eða Kven-
félagasambandið þarfnaðist.
Kraftur hennar og vinnugleði var
smitandi, hún var þvi aufúsufélagi
hvar sem þurfti að taka til hendi. Eg
dáðist oft að því hve miklu hún kom í
verk. Hún tók fullan þátt í öllum bú-
störfum og þótti mjög vænt um öll
dýr.
Það var svo ótrúlega margt sem
hún lagði hönd að. Hún saltaði og
reykti kjöt, bjó til kæfu og ógrynni
af sultu. í búrunum hennar var allt
fullt af mat. Að koma inn á heimili
Huldu fyllti mann öryggi og notaleg-
heitum.
Hulda var handlagin og hug-
myndarík. Prjónaði heil ósköp, ekki
síst á bamabörnin. Það var oft ótrú-
lega mikið hvað hún lagði til á basar
hjá Kvenfélaginu eða yinnuvöku
Kvenfélagasambandsins. Ég á Ijúfar
minningar frá Vinnuvökunni þar
sem Hulda vinkona mín sló ekki af
frekar en fyrri daginn.
Þegar maður kom í eldhúsið hjá
Huldu var ævinlega allt á fullu. Hún
gat verið að steikja kleinur, elda
mat, slá upp í köku en alltaf voru
prjónamir inna seilingar ef eitthvert
hlé yrði. Og ávallt tók hún jafn-vel
og -innilega á móti gestum, spjallaði
og lá ekki á skoðunum sínum. Ég
keypti af Huldu egg í mörg ár og
ekki var ég svikin af þeim eggja-
kaupum. Þau vora með eindæmum
stór og góð og oft flutu með and-
aregg. Stundum gaukaði hún að mér
broddi eða fullri kókflösku af ekta
rjóma, sérstaklega fyrir stórhátíðir.
Mest yndi hafði hún af ræktunar-
stafi, grænmeti, blómum og ekki
hvað síst trjárækt. Hún safnaði að
sér fjölæram blómum víða að. Hulda
unni íslenskri náttúra og útivist.
Mitt í önnum dagsins gátum við
mætt henni á hjóli eða gangandi á
leið til berja. Hún sagði mér eitt sinn
að hún hefði alveg óskaplega gaman
afað tína ber og villijurtir.
Hulda hlakkaði til þess að draga
við sig í búskapnum og fá næði og
tíma til að sinna þessum áhugamál-
um sínum. Og það ætlaði hún að
gera á litla nýja heimilinu sínu sem
þau Sigurður höfðu komið sér upp í
landi Skúfsstaða og þau kölluðu Mel.
Hulda var mjög bamgóð og það
leyndi sér ekki hve annt henni var
um börnin og barnabömin. Þau áttu
oft hug hennar allan. Mínum börn-
um þótti alltaf gaman að koma með í
heimsókn að Skúfsstöðum og þau
nutu hins hlýja og einlæga viðmóts
sem Huldu var svo lagið að deila til
gesta sinna, ekki síst barna.
Hulda vinkona mín á Skúfsstöðum
var afar hlý kona, hjálpsöm og vinur
vina sinna. Við hjónin og fjölskyldan
öll þökkum henni fýrir samferðina
og allar þær ljúfu minningar sem við
eigum frá mörgum samverastund-
um. Ég sé í anda hve gaman það
hefði verið að heimsækja Huldu á
nýja heimilið hennar að Mel þar sem
hún hefði leitt okkur um garðinn
sinn og næsta umhverfi. Þá hefði
hún sýnt okkur hverju hún væri búin
að planta og hvar hún ætlaði að
gróðursetja þetta og hitt. Inni biði
kaffi og kleinur. Prjónarnir lægju
innan seilingar. En lífið er hverfult.
Sigurði og börnum þeirra Huldu,
bamabörnum og öðrum aðstandend-
um, sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Okkur er helg minning um
góðan nágranna og vin.
Ingibjörg Stílveig Kolka
Bergsteinsdtíttir.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast hennar fóstra minnar,
eins og ég kallaði hana stundum,
hennar Huldu á Skúfsstöðum, eins
og hún var oftast kölluð í daglegu
tali. Þegar móðir mín hringdi í mig
og sagði mér að Hulda hefði fengið
hjartaáfall og verið lögð inn á spítala
þá hugsaði ég með mér að hún
mundi nú hrista þetta af sér eins og
hvert annað kvef því þessi kona var
engin venjuleg kona. Hulda var ein
af þessum kjarnorkukonum sem
aldrei virtust þurfa að hvíla sig og
stoppaði aldrei og varð aldrei veik.
En lífið er óútreiknanlegt og Hulda
lést einum sólarhring síðar aðeins 64
ára gömul. Mér varð strax hugsað til
Sigga því þau Hulda og Siggi höfðu
alla tíð verið mjög samrýnd hjón og
nánast sem einn maður. Það er sorg-
legt til þess að hugsa að loksins þeg-
ar þau voru nú hætt að búa og ætl-
uðu að fara njóta efri áranna í nýja
fína húsinu sem þau reistu sér að
Melum að þá skuli Hulda vera hrifin
á brott frá sínum nánustu, einmitt
þegar hún loksins hafði nú allan tím-
ann í heiminum til að njóta sinna
nánustu.
Hulda kom til dyranna eins og
hún var klædd og sagði alltaf það
sem henni fannst og gerði það alveg
um-búðalaust og þar með var það af-
greitt. Eins var það með ólíkindum
hvað Hulda var minnug á dagsetn-
ingar og ártöl liðinna atburða. Þau
mörgu sumur sem ég dvaldi í sveit-
inni á Skúfsstöðum hjá Huldu og
Sigga var ýmislegt brallað við mis-
mikinn fögnuð frúarinnar á heim-
ilinu, en Hulda hafði þó alltaf lúmskt
gaman af þessum uppátækjum okk-
ar krakkanna þó svo við fengjum
stundum smátiltal fyrir.
Eitt af því sem var fastur punktur
í tilveranni á Skúfsstöðum var kaffi
og matartímar því það vora yfirleitt
engar smáveitingar sem þar voru
bomar á borð fyrir viðstadda og allt
þetta hristi Hulda fram úr erminni
hvort sem við voram fimm, tíu eða
tuttugu svangir magar sem þurfti að
metta og þar stóð enginn upp frá
borðinu svangur. Er ég fyrir um
tveimur áram kom í heimsókn til
Huldu og Sigga með mína fjölskyldu
rifjaðist upp fyrir mér þessi mat-
arást á Huldu. Þegar Hulda hafði
lokið við að bera fram kræsingamar
á borð fyrir okkur leit borðið út eins
og það ætti að fara að ferma ein-
hvem. Hulda var mikil húsmóðir
sem kom sér vel því það var alltaf
margt um manninn á heimili hennar
og Sigga. Er mér sérstaklega minn-
isstæður ísinn sem Hulda bjó til því
hún bjó til heimsins besta ís og var
ísinn hennar Huldu betri en nokkur
sjoppuís. Hjá Huldu vora ekki til
nein vandamál sem ekki mátti leysa
og hjá henni lærði ég að ganga
hreint til verks og leysa málin strax
og gera hlutina umbúðalaust og hef-
ur það veganesti frá henni komið sér
vel í lífinu. Er ég hugsa til baka þá
finnst mér eins og Hulda hafi alla tíð
verið jafn gömul því hún hafði alltaf
sömu orkuna til að komast yfir þau
verk sem þurfti að afgreiða á hverj-
um degi en Hulda vann alla tíð mjög
mikið.
Hulda fylgdist alla tíð vel með sín-
um nánustu og ekki síst bamaböm-
unum sínum sem skipuðu stóran
sess í lífi hennar. Ég kveð Huldu
með virðingu og söknuði, og þakka
henni fyrir það veganesti sem hún
gaf mér til að takast á við h'fið - ég
þakka henni fyrir allt. Ég votta fjöl-
skyldu Huldu mína dýpstu samúð.
Jtíhannes Jtíhannesson.
Skagafjörður og Hjaltadalur hafa
alltaf laðað okkur að sér. Náttúra-
fegurð er mikil í Skagafirði en þó er
það fyrst og fremst fólkið og mann-
lífið sem laðar. Hulda Njálsdóttir,
lengst af húsmóðir á Skúfsstöðum,
var ein þeirra sem auðguðu mann-
lífíð í Hjaltadal. Við hjónin höfum
sjaldan látið hjá líða að koma við á
Skúfsstöðum og síðar á Melum, nýja
húsinu þar sem þau hjón Hulda og
Sigurður ætluðu að eyða ellinni, á
ferðum okkar um Skagafjörð. Nú er
hins vegar skarð íyrir skildi. Hulda
Njálsdóttir húsmóðir er fallin frá
langt fyrir aldur fram eftir stutta
sjúkralegu. Hjaltadalur verður tóm-
legri íyrir vikið og hugurinn er
hljóður.
Dauðinn kemur alltaf á óvart þótt
hann sé eini öraggi fylgifiskur lífs-
ins. Á hugann leita minningar um
ánægjuleg samskipti. Það var alltaf
gaman að heimsækja Huldu. Þrátt
fyrir umsvifamikinn búrekstur,
vinnusemi og annríki var alltaf tími
fyrir þá gesti er bar að garði og
óvíða hefur stórveisluborð verið
töfrað fram á jafn skömmum tíma og
þar. Það var gaman að spjalla um
heima og geima við heimilisfólkið og
allt hjálpaðist að við að gera heim-
sóknir til Huldu og Sigurðar að til-
hlökkunarefni. Hulda var gjarnan
miðdepillinn í umræðunum með
stuttum og hnyttnum athugasemd-
um um menn og málefni og hafði
alltaf ákveðnar skoðanir. Okkur leið
alltaf vel við eldhúsborðið hjá Huldu.
Það verður fátæklegra að koma í
Hjaltadal eftir að Hulda er fallin frá,
þótt við efumst ekki um að gestrisn-
in verði söm og áður. Hugurinn er
hjá ástvinum Huldu, Sigurði Þor-
steinssyni og bömum þeirra hjóna.
Við vottum öllum sem eiga um sárt
að binda okkar dýpstu samúð og
vonum að Guð gefi þeim þann styrk
sem þarf til þess að takast á við þá
sorg sem umlykur þau nú.
Pétur Bjarnason og
fjölskylda, Akureyri.
Tíminn er eilífð sem streymir
fram óaflátanlega eins og lygna í á.
Ekkert fær stöðvað þá framrás sem
er án upphafs og endis, nokkuð sem
mannlegur skilningur nær ekki utan
um. Þessa aðventudaga standa ljósa-
skreytingar um híbýli manna sem
aldrei fyrr, lífga upp og fegra
skammdegið. Líf einstaklingsins er
sem ljós er kviknar við fæðingu og
slokknar við burtför af þessum
heimi, Ijós sem tendrast og berst
með elfi tímans uns það slokknar