Skírnir - 01.01.1838, Side 81

Hrimgrundar son
hcim tók fýsa;
unntist för
at öSlíngs boði;
gjörvallt land
gafst að kanna,
landeign alla
at álita.
SiiSan um kyrrt
hann setjast mátti,
ötlaðist sýslu
EyafjarÖar;
vann hún aldrei
valdsmann kjærra,
réttindum enginn
unni fremur.
Viröing veröskulduö
veittist honum
konúngs eins
ok alþýöu;
unntust mannvali
ástir skírstar,
samboöin frú
ok fjöldi barna.
Sextiu ára,
einu betur,
hérvist hans
i heimi taldist;
margs var at minnast,
mikils at sakna,
þegar hann
heimti dauði.
Syrgir sýsla,
syrgir ekkja,
lieiövirö börn
um heim viöann:
á Islandi,
i Danmörku,
fýöskra og Franskra
fjjóða rikjum.
Sakna vinir,
sakna landar
Bríms hins réttláta
ok ráövanda;
minning hans
heiöruö lifir,
blómgist ætt
uns aldir fjrjóta!
Finnur Magnússon.
f
Fráfall Gisla Simonssonar.
„Hallast at hörmum
harpan forna,
minnist helzt
á hrun og tjón”;
eitt er nýtt
sem yfirgnæfir,
voveiflegast
vina minna.
Flaug sem ör
um öölíngs borg
sú fáheyrða
liarmafregn:
Biltist vagn
á brant sléttri,
moldfast tré
varö manns skaöi.
Æ,! þaö var
Islendíngur
helztur einn
á Hafnar torgum,
Kaupmanns stéttar
stoö og heiöur,
Móöurjaröar
meginstytta.