Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 26

I
26
hægð á ímsu, 9em hann þarf að halda á til viðnrlífis;
aptur er vera lians fiar með nokkurri óhægð, eínnig í
þessarri greín, sem mefri líkindi er til að komist irði hjá
í Reíkjavík, eíns og líka ráð mundi meíga finna við [leírn
helstu vankvæðum, sem breítíngin irði oilandi, þegar á
allt [>etta er litið; og raunar varðar hjer mestu, og epb-
ir [»ví verður að fara eíns og kostur er á, hvar skólinu
á hægast með að ná tilgángi sínumj enn eínkatilgáng-
urinn er nú sá, að tækifærið verði sem hest til Jress þeír
lagist og fræðist, sem í hann cru settir. j>etta á að
gánga á undan öllu öðru, og eptir þvi á allt hitt að lagast
eíns og verður. Enn [ió skammt sje milli Bessastaða og
Reíkjavíkur, þá er þó eíns mikill munur á báðum stöðum
[lessum í þeírri greín, þegar litið er á eðli hvurstveggja,
(ef búið væri að koma sjer í horfið, sem vera á), eíns og
mikill er munur á sveítarbúa lífernisliáttum og staðarbúa.
I sveítunum er hægra að draga fram lífið, þar sem menn
sitja firir ágóða jarðarinnar, enn minna er þar tækifæri
til allra andlegra framfara; listir og mentun og allur
gróði andans og skilníngsins á eínkum heíma í stööunum,
og eíns og þeír þurfa ímsra líkamlegra nauðsinja við úr
sveítunum, • so taka og sveítirnar í staðinn iðnir staöar-
búanna, veraldlegar og andlegar. Af þessu skilst nú,
áð í refndinni efgi skóiinn, hjer eíns og annarstaðar, heíma
þar sem helst er von að staðarlögun verði komið á, og
firsta umhugsunarefnið í þessu máli sje að komast niður
á, hvurt ekki sje kostur á að ifirstíga þær tálmanir, sem
firir verða hjá oss, ef miðað er til að koma skólanum
þar niður, og sleppa þessarri firirætlan ekki firr, enn sjeð
er til fullnustu, að á henni sjeu so mörg tormerki, sem
ekki verði sigrast á. j>að er eínmitt af nefðinni, að
híngað til hefir orðið að sættast við að láta skólann vera
í sveít, eða á slfkum stöðura, er sæta varð þeím hlunn-
indum og hagsmunum, sem sveítirnar og sveítabiinaðurinn
fær bjargræði manna, þar sem að eínu leftinu skólinn var
of fátækur til að fæða sig og kjennendur sína so nægi-