Ný félagsrit - 01.01.1850, Qupperneq 127

UM JARDABÆTUR.
127
sem ekki anka verS hennar eins inikib og þau kosta
hann, e&ur sent ekki gefa honuin eins inikinn ábata
árlega, á nieban hann býr á jörbinni, og hann gat
átt ser vísan af því fe, sem hann ver til jaröabót-
anna, ef hann hef&i variíi því til annars, sem bann
hafbi tækifæri til. En ver ætlum, ab svo mikils ágóöa
von se af jar&abótum , a& ekki þurfi hann aí) óttast,
ab þa& sé misgrip ein a& verja fé sínu heldur til
þeirra en til annara hluta, og viljuin vér skýrskota
því máli til þeirra manna, sem skýrt hafa frá afdrif-
um jar&abóta sinna á hinum seinni árum; a& jar&a-
hætur hans kunni aíi verba oflítils metnar, þegar
hann fer frá jör&inni, sýnist oss ekki líklegt, þegar
þaö er gjört af skynsömum mönnuin og óvilhöllum,
en hitt þykir líkara, a& vi& vir&inguna fari þeir mjög
eptir því, hvern ábata hann hefir haft af jarbabótuiu
sínuin árlega, sí&an hann vann þær, og a& þeir vir&i
þær því ineira, sem hann getur betur sanna& a& þær
hafi gefi& honum mikinn áhata árlega, og eptir því,
hva& varanlegar þær lita út til a& vera; getur þá
vel fari& svo, a& þeir gjöri honuni meiri borgun fyrir
þær en hann hefir kosta& til þeirra, ef honum hefir
tekizt a& gjöra þær svo gagnlegar, a& þær auki ver&
jar&arinnar meira en svo, a& netni kostna&inuin, og
eru þa& þá laun forsjár hans og verkkænsku, sem
hann hefir lagt fram vi& jar&abótina, og má lands-
drottinn ekki inisunna honuiri þess; því eins og
hann, sem von er, vill ekki borga jar&abótina meiru,
en þvi, sem hún eykur ver& jar&arinnar, hversu miklti
sem leiguli&i kostar til hennar, eins er þa& líka
sanngjarnt, a& hann borgi svo miki& sem hún eykur