Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Qupperneq 11

11
og liinn óttalcga alburð, er að höndum var borinn,
verða til þess, með aðstoð heilags anda, að vekja hjá
henni alvarlegri hugsanir, og minna hana á spurning-
una: «Að hverju gagni kæmi það manninum, þótthann
eignaðist allan heiminn, ef hann liði tjón á sálu sinni?»
Þessi iðjusömu vesalíngs hjón höfðu þrælkað, til þess að
ávinna sér jarðnesk gæði, og eins og sagt við sjálfasig:
«Sálmín, þú hefir fcngið mikinn forða til margra ára;»
— en guð sagði við þau: «Ileimskingi, á þessari nóttu
verður sál þín af þér heimluðn (Lúk. 12, 19., 20.); —
og maðurinn var liorfinn burt úr heimi þessum, og mun
á dómsdegi verða krafinn reiknings fyrir það, að hann
vann um hina stuttu æfi sína á hvíldardögunum, til að
græða peninga, en vanrækti alveg að búa sig undir það
líf, sem varir að eilífu, og hirti alls ekki um að veita
móttöku þeirri náð, er drottinn hafði svo margsinnis
boðið honum.
Alveg öðruvisi er þcim manni farið, er með trúnni
á Jesúm Iírist býr sig undir eilífðina. Hann hefir safn-
að sér fjársjóði á himnum, þar sem hvorki grandar
mölur né ryð, né þjófar fá eptir grafið og stolið, og
hann fer héðan, hvort sem hann er ríkur eða fátækur,
til að taka á móti arfleifð, sem honum er geymd á himn-
um og aldrei fölnar.
Daginn eptir kom ferðamaðurinn aptur í sorgar-
húsið, til að vitja um ekkjuna. Hún var mjög beygð af
harmi, og hafði, að hún sagði, ásett sér að leita að
vegi sáluhjálparinnar, þá er þeim störfum væri lokið,
ernúværu fyrir hendi. Þannig skaut hún því, er mest
á reið, á frest, eins og Felix landstjóri, þangað til á
hentugri tíma; en livort þessi hentugri tími kom nokk-
urn tíma, er óvíst.