Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Qupperneq 3

3
sandur, sem var að nokkru leyti mjög laus. Brunnur-
inn var Iagður borðum að innan og settir í hann fjórir
þverbitar. Þegar brunnurinn var orðinn 20 álnir á dýpt,
kom einn hreppstjórinn til prests og sagði honum, að
bræðurnir mundu nú eigi þora að fara optar niður í
brunninn. Prestur spurði þá, bvort svo væri, og bauðst
til að leita nú ráða hjá Sonntag um það, hvernig að
skyldi fara. En þeir sögðu aptur og aptur, að það væri
alveg hættulaust að vera niðri í brunninum, og að þeir
væri alls ekki hræddir, en orðrómur þessi væri kominn
frá mönnum nokkrum í sókninni, sem þætti verk þetta
of kostnaðarsamt, og vildi því helzt að hætt væri við
það. l’restur trúði þessu, og þeir héldu áfram að grafa.
5. dag desembermánaðar kom Vilhjálmur til prests, og
Ijómaði ásjónahans af gleði er hann sagði: »Vérhöf-
um fengið vatn«. Prestur skundaði út, og sá hið silf-
urtæra vatn spretta upp 32 álnir niðri í jörðinni. Nú
urðu menn glaðir, og gleymdu þó ekki að þakka guði.
í brunninn safnaðist álnardjúpt vatn, og bræðurnir tóku
nú að hlaða og rnúra upp veggina að innan; þeim þótti
brunnurinn samt ekki enn þá nógu djúpur, þess vegna
tóku þeir G. dag desembermánaðar upp nokkuð af neðsta
sandlaginu, til þess að geta komizt að, að múra upp
hliðarnar frá neðsta bolni, en þá fór sandurinn að hrynja
neðst úr hliðunum, og var þetta að líkindum tilefnið til
óhamingju þeirrar, er síðar varð. Þeir mokuðu upp
saudinum, sem niður féll, og settu grjót í holurnar, sem
komið höfðu í veggina. Nú gekk vel að múra upp
hliðarnar, og að kvöldi næsta dags var Mohnert frá
Ortrand, dælusmiðnum, gjörð sú orðsending, að fara að
hafa dælnna til, því menn vonuðust eplir, að verki þessu
gæti orðið lokið að viku liðinni.