Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 7

?
að þér að eins trúið því, að yður muni veitast það,
sem þér biðjið um í bæn yðvarri, þá mun það veitast
yður. Ákalla þú mig í neyðinni, og eg mun frelsa þig,
og þú skalt vegsama mig». Og þeir leituðu til hans,
föður miskunsemdanna, og báðu liann: «Lát þú þá lifa,
er sandurinn gróf, og lát þeim verða náð upp heilum
á hóíi'i. Því næst hétu þeir guði: «Ef þú bænheyrir
oss, þá viljum vér lofa þig, og snúa hjörtum vorum til
þín». Menn grétu almennt hástöfum í kirkjunni, en
presturinn trúði þessu fastlega: «Drottinn mun bæn-
heyra oss!» og gekk í messulok styrktur í huga heim
til sín.
Um kveldið sótti hann heim ættingja bræðranna;
hann fann þá niðurbeygða af biturri sorg; allir höfðu
samt getað grátið, nema kona Traugotts, hún gat það
eigi fyrri en prestur var kominn. Sorg þeirra var
gremjulaus, og þeir opnuðu hjörtu sín fyrir huggun
guðs orða. Einkum sýndi Christof, þriðji bróðirinn, er
kom upp úr brunninum í því sama vetfangi og sand-
urinn hrundi yfir hina bræðurna, karlmannlegt trúarafl,
og kristilega kærleiksgnótt, svo að þá sást glöggt, hvílíka
gimsteina sannkristin sál ber hulda í sér. Þó hann
væri gagntekinn af hinni dýpstu sorg, gekk liann samt
ötullega fram í því að veita hinum huggun og sýna
þeim kærleiksrík atlot; liann huggaði hina ístöðulausu
móður sína með sonarlegum tryggðarorðum, og þó
hann væri þreyttur, gaf kærleikinn honum krapta, svo
að enginn sýndi meiri ötulleik né þol í því að moka
upp sandinum en hann, og var hann allt af í verki með,
er tilraunir voru gjörðar til þess, að bjarga bræðrum
hans.
Mánudaginn gekk vel úfram með að ná sandinum