Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Qupperneq 10

10
þeir að ekki næði neinni átl, og livað sönginn snertir,
þá sögðu þeir, að þeim Sonntag og Jaline mundi hafa
mislieyrzt. En prestur sat við sinn keip og sagði:
•'Enginn gelur samt fært mér sönnur fyrir því, að þeir
séu dauðim.
Það gladdi því prest eigi lítið, er hinn sama dag,
— 11. dag desemberm. — var ekið vagni lieim að
prestssetrinu, og út úr honum sté Möller nokkur frá
Grossenhain, meistari í liúsasmíði, og kvaðst vera þang-
að sendur af yfirvaldinu. Hann rannsakaði brunninn
eins og maður, er vit hefði á slíku, og gaf svo þann
úrskurð, að hér væri lítils að vona. Auk þess kvað
hann það hina mestu hættu að eiga við þenna brunn,
já, hann sagði að liættan væri svo mikil, að hann gæti
ekki tekið þá ábyrgð upp á sig, að senda menn sína
niður í hann. Vingjarnlegur var hann samt í tali,
aumkaði mjög ættingja bræðranna, sagði og að skrúfu-
vinda sín væri velkomin til láns, og væri hún miklu
betri, en sú, er menn hingað til hefði haft.
Um sama leyti kom Sonntag aptur frá Döllingen
með 2 námumenn. Nú settu allir von sína til þeirra;
— því þó menn hefðu mikið álit á mönnum þeim, er
vanir voru að grafa brunna, þá voru samt námumenn
álitnir öllum mönnum fremri í því að grafa í jörðu
niður. Þeir rannsökuðu nákvæmlega brunninn um
kveldið, og sögðu, að það væri óefað, að bræðurnir
væri dauðir, en grafa mælti upp lík þeirra. Þeir heiml-
uðu 2 ríkisdali um daginn, og nógan mat og drykk.
Sveitarstjórnin, sem var við slödd, gekk þegar að þess-
um kostum, og næsla morgun, 12. dag desembermán-
aðar, fjórum dögum eptir að hrundi niður í brunninn,
tóku námumennirnir til starfa.