Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 12

12
þeir bæru harra sinu með kristilegri undirgefni undir
vilja guðs, voru kraptar þeirra eins og orðnir lémagna.
Auk þessa jók það og hryggð prestsins, að hann hafði
verið hvatamaður að því, að farið var að grafa brunn-
inn, þó hann eigi allt fyrir það gæti kennt sér um ó-
hamingjuna. En skyldi nokkur sá söfnuður vera til, að
þar sé engi illgjarn eða óvitur maður, er taki fegins
hendi við öllu þv/, er verið gæti presti hans til hnjóðs
og skaprauna. Bræðurnir höfðu reyndar að fyrra bragði
boðið sig fram tii vinnu þessarar, prestur hafði aðvar-
að þá, er honum fór að þykja vinnan hættuleg, en þó
dirfðist margur að dæma hann hart á bak, og brenni-
merkja hann með upp lognum sögum og heimskuleg-
um rógi sem þann mann, er öll þessi óhamingja og
allt þetta tjón væri að kenna; í flokk þessara manna
gengu nirflarnir í söfnuðinum, sem þótti of miklu til
kostað með þenna brunn. Eins og vant er að vera,
drógu betri mennirnir sig í hlé, en þorri manna fylgdi
þeim, sem æptu hæðst. Með öllu þessu var barátta
milli trúarinnar og efans í hans eigin hjarta, og hann
spurði opt sjálfan sig með liálfum hug: »Heyrir drotl-
inn ei sinna óp? Eru eigi fyrirheiti hans áreiðanleg?«
Þegar menn lifa marga daga og nætur í þvílíkri angist,
þá læra menn að skilja 22. sálm Davíðs. Til voru þeir
samt, sem hryggðust með honum, og létu í ljósi við
hann ást sína og velvild. Trygg ást bað með honum
nær og fjær. Það veitti honum líka mikinn raunalétti,
að Jahne, sem slasazt hafði og allt af var hjúkrað á
prestssetrinu, þangað til hann fór heim til sín, batnaði
smátt og smátt, og styrkti það nokkuð trú prests.
En nú þurfti að taka eitthvað til bragðs. Margir
dagar voru liðnir síðan óhamingjan vildi til, og mikill