Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 18

18
setrið, og lagði hann þar upp í annað rúmið, er upp-
búið hafði verið handa þeim. Þá andvarpaði Traugott
og mælti: »hérna er betra að liggja en niðri i brunn-
inum«, og spurði svo, hvort konan sín og börnin lifðu
enn.
Litlu síðar náðu menn líka Vilhjálmi upp á sama
hátt, og þá var strax lokað herberginu, svo að aðstreymi
hinna forvitnu yrði haldið burtu. í*eir fengu að eins
snöggvast að heilsa og tala við sína nánustu ættingja,
sem stóðu í kringum þá, klæddir sorgarklæðum. En
dyrunum var eigi heldur lokað fyrir manni þeim, er
þeir áttu líf sitt að þakka. Augnablik þessi voru ótta-
leg, dýrðleg og blessuð, svo að þeim verður ei jafnað
við neitt annað; það er því ómögulegt að lýsa þeim.
En úti fyrir söng múgurinn.
»Einn guð þér allir prísið,
»og lofið drottins náð,
iiallt sker til góðs, auglýsið
nöllum hans stjórnarráð! o. s. frv.
Og í sannleika voru það miklir hlutir, er guð hér
hafði gjört. Frá 8. degi desembermánaðar um nón til
19. dags sama mánaðar einni stundu eptir miðaptan,
það er í 11 daga og 7 stundir, höfðu bræðurnir legið
í skauti jarðarinnar, í hinni djúpu gröf, loptlausir, ljós-
lausir, matarlausir, og vo.ru samt á lífi.
Vilhjálmur talaði ekkert. nMáttleysi þetta dregur
hann líklega til dauða« sagði einhver þeirra, er við
voru staddir. Hann heyrði það og svaraði rólegur:
iiÞað gengur ekkert að mér!« Prestur lypti blíðlega
upp höfði hans, til þess að gefa honnm mjólk að drekka,
en hann reisti sig upp eins rösklega og hann væri
heilbrigður, tók bollann, tæmdi hann og sáu menn á