Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Side 22

22
Rigningarvatnið, sem verkamennirnir ofan til í brunn-
inum álitu svo háskalegt, streymdi niður í djúp brunns-
ins, og svalaði og hresti bræðurna eins og brjóst móð-
urinnar svalar brjóstmylkinginum og hressir hann. En
livernig áttu þeir að safna saman vatnsdropunum?
Flaskan, sem brennivínið hafði verið á, var einhvers-
staðar grafin niður í sandinn. Fyrst létu þeir dropana
drjúpa í munn sér, síðan settu þeir tóbakspípu höfuðið
undir þá, þar sem þeir fundu, að vatnið draup niður. Til
þess ei læki niður úr pípuhöfuðinu, tróðu þeir einhverju
í neðra op þess. Bikar þessi var ekki mjög veglegur,
en hann fylltist og fylltist aptur og aptur af — vatni,
og þetta vatn var þeirra líf. — Dag og nótt söfnuðu
þeir vatni í pípuhöfuðið og drukku, og með vatni þessu
viðhélt guð líft þeirra í 11 daga. Siðasta daginn draup
lilið sem ekkert, svo að hjálpin mátti ekki koma seinna
en hún kom. »En hafið þið ekki verið hræddir, og
örvæntingarfullir?« spurðu menn þá. »Ekki get eg sagt
það« svaraði Traugott þá, »við höfum því nær ætíð haft
þá öruggu von, að guð mundi frelsa okkur, og þegar
Vilhjálmur varð kvíðinn, þá sagði eg honum, að guð
mundi ekki hafa tilbúið okkur þettahæli né heldursent
okkur vatn, efhannei ællaði séraðbjálpa okkur. Marg-
opt var eins og brjóst okkar væri samanherpt af kvíða,
því það er óttalegt að sitja niðri í djúpri gröf, orpinn
nokkurra faðma sandi, en þá gjörðum við bæn okkar
til droltins, og er við höfðum beðið guð af öllu hjarta,
þá urðum við aptur rólegir. Við höfum líka sungið«.
»Hvað sunguð þið þá?« Við sungum: »Ó, herraJesú!
hjá oss ver með hjartans miskun þinni« og: »Hver
sem ljúfan guð lætur ráða», og »Þá háski’ og neyð að
höndum ber, ó herra guð ei vík frá mér!« Einu sinni