Sunnanfari - 01.01.1898, Blaðsíða 12

og þó viðskiftagóðr, ósínkr maðr og ágætr drengr.
Arni rriðriksson kaupmaðr mun víst vera allvel í
efnum, en um það er ógerla að vita, því að maðr-
inn er staklega áreiðanlegr og hefir því takmarka-
laust lánstraust. Hann er maðr mjög vel látinn og
hefir eitt sinn verið í bæjarstjórn í borginni; hefði
hann án efa getað verið endrkosinn ef hann hefði
óskað. Allmargir komast, sem maðr segir, laglega
af, þeim líðr vel og þeir hafa nóg fyrir sig. Orfáir
munu lifa við sára örbirgð eða vera alveg ósjálf-
bjarga, en ekki allfáir munu eiga örðugt, það er:
vinna haki brotnu, hvenær sem færi gefst, og eiga
þó fullþröngt í húi með köflum.
Til Winnipeg koma nú fyrst nær allir Islend-
ingar, er vestr fara. Oft er þá margr þreyttr og
allslaus, er þangað kemr, og er þá fult af löndum
á járnhrautarstöðvunum, er von er á vestrfarahóp að
heiman. Allir flykkjast til að vita, hverja þeir
þekki í hópnum, hverjir sé úr sínum átthögum, og
spyrja um líðun þeirra, sem þeim er ant um
heima. — Þeir, sem eiga ættingja eða vini í hópn-
urn, taka þá heim með sér, ef þeir eru sjálfirheim-
ilisráðandi, eða koma þeim ella fyrir hjá öðrurn.
En oftast eru fleiri eða færri í hverjum vestr-
fara-hóp, sem engan eiga að þar á staðnum — og
þó koma menn oft utan úr nýlendum til bæjar til
að hitta þar vini og nákomna menn, ef þeir eiga
von á þehn. En nokkrir verða eftir á innflytjenda-
húsinu, sem enga eiga að, ogmeðalþeirraeruoftalls-
lausir menn eða aUslausar fjölskyldur. En þeim er
ekki gleymt af löndum, sem fyrir eru. Mjólkrmennimir
koma með stór mjólkrílát ávagni, til að gefa mjólk
bömunum, semíhópnum eru. Verði íslenzki stjórn-
arumboðsmaðrinn, sem líta á eftir nýkomendum og
leiðheina þeim, var við að einhverjir sé allslausir
eða líði skort, þá þarf hann ekki nema að láta það
berast til landa í hænum. Þeir eru ávalt boðnir
og búnir til að hjálpa nýkomendunum. — Sama er
þegar þeir koma út í nýlendumar ókunnugir og alls
þurfandi. — Það er yfirhöfuð mjög fagrt einkenni
á löndum vorum vestra hvervetna, hve hjálpfúsir
þeir em við nýkomna landa sína, og yfir höfuð
hjálpfúsir hver við annan, þegar einhver á sann-
örðugt. A þessum göfugu eiginleikum ber miklu
meira vestr þar en hér heima — að öllu hér heima
ólöstuðu. Og margr hjálpar þar oft öðrum um efni
fram. Mér dettr ekki í hug að fara að telja hér
upp fleiri né færri af þeim, sem þannig hafa fram
komið. Það yrði ef til vill meiri hluti alls fólks-
ins. En ég veit að ég má vel nefna einn mann,
sem hefir án efa sýnt fleirum nýkomendum hjálp
sína, en flestir aðrir, og ef til vill farið um tíma
með efnahag sinn á hjálpsemi um megn fram. Það
er austfirzkr maðr Eyjúlfr Eyjúlfsson frá Dögunar-
gerði og Signý kona hans, eftir því sem ég hefi
heyrt alla segja.
Annars hefi ég ekki nefnt á nafn marga landa
í Winnipeg, og eru þar þó margir, sem vert væri
að geta. En þar er um svo marga að velja, að
það yrði of langt mál, enda vónt fyrir mig úr að
velja. Tvo má ég þó vel nefna, af því að nafn
þeirra er mörgum kunnugt: annar er Sigurðr Jó-
hannesson, sem ferðaðist hér heima fyrir þrem ár-
um; hann er hagorðr maðr vel og hefir gefið út
kvæði sin nýlega; en ekki hefi ég séð þau enn.
Hann skilr manna síðastr við landa, sem í Winni-
peg setjast að, því að hann sleppir ekki hendinni
af þeim fyrri en á grafarbarminum. Hann er nefni-
lega jarðari og annast um útför flestallra landa,
sem í Winnipeg deyja. — Hinn maðrinn er Krist-
inn Stefánsson, gáfumaðr og skáld, og skyldi mig
ekki kynja þó að við fengjum einn góðan veðrdag
að sjá eitt bindi af ljóðmælum frá honum. Hann
er kvæntr Guðrúnu Jónsdóttur, systr Guðmundar
kaupmanns, er ég áðr hefi nefnt.
Tíminn leyfir mér ekki að nefna marga þá
landa í Winnipeg, er vel eru þess verðir og mér
væri suma kært að nefna.
Nú verð ég enn að nefna fáeina bæi, þar sem
landar eru búsettir. —■ í West Selkirk eru víst ein
200 landa, einir tveir eða þrír kaupmenn, en flestir
þar eru daglaunamenn eða sjómenn. Nokkrir eru
og smiðir, svo sem Baldvin gamli Helgason, góð-
vinr minn. — í Brandon eru og noklirir landar,
allir að kalla daglaunamenn. Enn eru ýmsir í Cal-
gary í Albertafylki og i Victoria í British Columbia;
leið þeim allvel fyrir nokkrum árum, en nú mun
atvinnuleysið hafa breytt högum þeirra mjög til ins
bágara síðustu árin. — Enn eru æði margir landar
í ýmsum bæjuin í Bandaríkjunum, er ég hefi eigi
áðr nefnt, svo sem í Minneapolis.— í Spanish Fork
i Utah eru og margir landar, og er ég lítt kunnugr
högum þeirra. — Enn eru ekki allfáir í Seattle
(frb. sí-attel) í Washington-ríki vestr við Kyn-a-
haf. Þar hefir verið vinnuleysi og hagr margra
örðugr.
I Chicago í Illiuois eru eitthvað um80 landar,
ef alt er talið, ungt og gamalt. Vegnar þeim sum-
um vel og öllum bærilega. Við beztan hag búa