Alþýðublaðið - 18.10.1961, Blaðsíða 15

Þessi bréf voru, skemmti-
leg, í þeim voru smlásögur
um Kaffa, sem drekka hvíta
bjóriiiiti sinn og syngja eða
um Kaffadrengi, sem ganga
eftir götunum seint um kvöld
og berja trumbur og pabba
Jóa, sem ví’kur úr vegi, því
annars myndu þeir berja
hann. í þessum löngu, spenn
andi bréfum voru peningar.
Þegar Rebekka opnaði þau
sást í hornið á fimm hundruð
króna seðli,' einu sinni á þús
und króna seðli og alltaf á
hundrað. króna seðli. Þetta
voru skemmtilegri peningar,
ekki venjulegir peningar,
heldur afrískir peningar. En
svo bomu líka mjög stutt
bréf. í þeim voru al\s engar
kveðj ur til Jóa eða herra
Kandinsky og aðeins fáein
orð til Rebekku. Þetta voru
slæmu bréfi.n o^, spyrði Jói
spurninga eftir að þau komu
leit móðir hans á hann eins
og hún sæi hann ekki og
héldi hann áfram að spyrja
titraði andlit hennar skyndi
lega og þá grét bjr.n,, þrýsti
honum að sér og vætti andlit
hans með tárum sínUm.
Á morgriana fór jnamma
Jóa í vinnuna. Hún vann í
hattaverzlun. Hún skreytti
hatta með genviávöxum og
blómum > og herra Kandi.n-
sky sagði að hún væri list-
rænasta hattaskreytingarkon
an í borginni. Þar sem hún
kom ekki heim fyrr en um
miðjan dag borðaðþ Jói hjá
herra Kandinsky 0g Shmule
klukkan tólf niðri í vinnu-
stofunni. Herra Kandinsky
leyfði aldrei mömmu Jóa að
skilja eftir kaldan mat handa
þeim.
„Ég er vanur að mat-
reiða,“ sagði hann við Jóa,
„þó aldrei nema mamma þín
sé bezti kokkur í heimi. Ekki
er ég að hafa ,neitt á móti
matnum hennar.‘‘
Herra Kandinsky eldaði
•matinn á öðrum gashringn-
um í vinnustofunni. Á öðrum
þeirra stóð alltaf stórt strok-
járn og á hinum stór pottur
með tveim höldum. í pottin-
um sauð allan morguninn.
Herra Kandinsky henti í
ihann kjötstykkjum a,nnað-
hvort af nauti eða kind,
miklu magni af lauk og pipar
og salti og stórum kartöflum,
Eða stóru kjötbeini, sem
hann sauð með gulrótum eða
kálfasteik með baunum. Þeg
ar klukkuna vantaði stundar
fjórðung í tólf fór Jói upp
götuna til bakarans á horn-
inu og keypti þar þrjá brauð
snúða. Svo settust þeir allir
þrír ,niður og snæddu af stóru
diskunum, sem nú voru full-
ir af ilmandi kjöti, þeir borð
uðu og þeir töluðu. Jóa
fannst maturinn hjá herra
Kandinsky afskaplega góður.
,,Beztu kokkarnir eru alltaf
karlmenn, Jói,“ Sagði herra
Kandinsky. „Sumir kokkar
fá tugþúsundir króna hjá 'kon
ungum Evrópu fyrir mat,
sem ekki er neitt betri e.n
þetta.“
Herra Kandinsky talaði ó-
sköpin öll, en Shmule þagði
oft. Shmule var lítill og breið
ur og mjög sterkur, hárið á
honum var eldrautt eins og
logar og þegar hann var ,ný-
klipptur leit það út eins og
rautt astrakanskinn. Hann
hafði hvíta húð og grá augu
og á hverjum laugardegi var
hann allan daginn í æfinga-
salnum til að styrkja líkama
sinn. 9’nmule vildi ekki taTa
una,. neitt nema líkamsæfing-
ar sínar og þess vegna sagði
hann heldur fátt, Jói var óf
litill til að æfa sig neitt' að
ráði og herra Kandinskj- allt
of • gamal'l. Stundum fékk
her.ra Kandinsky Shmule til
að taka þátt í samræðunum
með því að segja: „Hefurðu
nýjan vöðva að sýna okkúr?“
Shmule fór tafarlaust úr
jakkanum. Hann brauf uþþ
skyrtuermarnar og kreppti
hnefana og beygði olnbogana
svo stórir hnútar komu alls
staðar í ljós. Stundum' fór
ihann meira að seþja úr skyrt
unni. Hann lyfti handleggj-
unum yfir höfuð sér og stór
kostlegt vöðvasafn birtigt á
baki hans og bringu. Joi
klappaði honum lof í lófa og
herra Kandinsky kallaði
Shmule ,,Makkabeus“, en
það þýðir „Smiðurinn11 og
það var nafnið, sem Shmule
glímdi undir. En einu sinni
eða tvisvar rey.ndi Shmule
nýjan vöðva og jafnvel þótt
hann lyftist ögn hjaðnaði
hann óðara niður aftur. Þá
roðnaði hann frá enni og nið
ur á háls og fór út í horn til
að æfa sig.
Shmule ætlaði að verða
glímukappi, til þess þurfti
iha,nn að sigra Lúlla ljóta,
Stebba stóra, Robba tyrk-
neska, Billa berjara og hinn
óttalega Slöngu-Matta. Hann
þurfti ekki að sigra þá alla í
einu, en það var líka rióg að
eiga við þá hvern fyrir sig,
sérstaklega þegar í hlut étti
hinn óttalegi Slöngu-Matti,
sem hafði öft brotið útlimi
með ^undurnístandi taki
sínu. Shmule sýndi þeim
þetta sundurnístandi ta'k.
Hann tók stól og glímdi við
hann á ngólfinu, vafði leggj-
unum utan um hann og þrýsti
fast að, útskýrandi allan tím
ann, þangað til einn stólfót-
urnn brotnaði og herra Kan
dinsky kallaði: „Han/n ^brýt-
ur húsgögn!“
„Ég get gert við stól,“
sagði Shmule og másaði og
blés, ,,en ekki við legginn á
mér.“
Og S'hmule og her.ra Kan-
dinsky kenndu Jóa í samein
ingu ýmislegt um heiminn.
Þó hann væri helzt til of ung
ur sýndi Shmule honum varn
arstöðu og hvernig á að slá
rothögg. En það var herra
Kandi.nsky, sem sagði Jóa frá
eirihyrningnum.
Það var sama dag og kjúk
lingurinn hans Jóa, hann
Kandinsky, fannst dauður,
liggjandi á bakinu með fæt-
urna upp í loftið, iítill baðm
ullarhnoðri og tvær eldspýt-
ur. Jói hafði miklar áhyggj-
ur, því hann hafði gert allt,
sem dags-gamli-kjúklinga-
sölumaðurinn á Torginu
hafði sagt honum að gera og
samt hafði kjúklingurinn dá
ið. Herra Kandinsky sagði
hikandi að ef til vill væri Jói
e'kki fæddur hænsnaræktari.
Hænsni væru ekki hans sér-
grein. Hann ætti ef til vill að
fá sér hund eða eðlu eða
fiskahjón. Þá datt Jóa í hug
að hann gæti skrifað pabba
sínum og beðið um stóra
skepnu, iþví eðlilega er líf llt
illa skepna lítið og auðveld-
ara fyrir þær að lognast út
af. í
Herra Kandinsky hafði les
ið um Afríku síðan pabbi
hans Jóa fór þangað, en hon
um fannst þeir kaflar bókar
innar, sem fjölluðu um gull-
námur og demantanámur,
ekki jafn skemmtlegir og
kaflinn, sem bét „Dýralíf
Mið-Afríku“. Þess vegna gat
íhann auðveldlega ráðlagt Jóa
viðvíkjandi stórum dýrum.
Þeir ræddu fyrst vongóðir
um Ijón, því margir ljónaung
ar hafa verið aldir upp sem
húsdýr, en ljón éta kjöt og
hvar áttu þeir að ná í nægi-
legt magn af kjöti til að ala
dýrið? Ekki er hægt að gefa
ljóni grænmetissúpu, jafn-
vel maturinn hans herra
Kandinsky yrði ekki nógur
fyrir það, það yrði reitt og
þar með dyndu vandræðin á.
Gíraffar voru skemmtilegir,
en hálsinn of langur til að
þeir kæmust inn í húsið. Ze-
brahestur er bara röndóttur
hestur og hestar sjást oft á
götum úti.
„Kannske,“ lagði sJói til,
„kannske getur pabbi sent
mér einhýrning.“
„Einhyrninguririn er kró,“
sagði Shmule og leit upp úr
lítilli bók, sem hann var að
lesa og hét „Undirstöðuatriði
Judo“.
..Vertu ekki að auglýsa fá-
vizku þína hér, Shmule,“
sagði herra Kandinsky. Svo
sagði hann Jóa allt um ein-
hyrninga.
„Hinn Almáttki gaf hverri
skepnu gjöf þegar hann skap
aði hana,“ sagði herra Kan-
dinsky. „íkorninn fékk dá-
samlegt skott til að halda sér
með, svo hann dytti ekki úr
trjánum; hesturinn fékk
sterka, góða leggi til að
hlaupa hratt á; ljónið fékk
stóra kjálka; fíllinn rana til
að baða sig með, því fílar eru
svo stórir, að annars yrðu
þei,r alltaf óhreinir. En ein-
'hyrningurinn fékk beztu
gjöfina. 'Hann fékk töfra-
horn, sem gat læknað alla
sjúkdóma. Með því fékk mað
ur allar óskir uppfylltar — á
svipstundu. Og fyrir þetta
und krónur hvar sem var í
heiminum. Spurðu mig ekkl 'i
hvers vegna einhyrningurinn !
hafi fengið þessa gjöf. Ein-
hver varð að fá hana, því ■’t
ekki hann? Að mi.nnsta kosti
fékk hann hana og enginh
annar. En það var vegna
þessarar giafar, sem einhyrn
ingar eru svo fágætir, að þeir
eru ekki til í dýragörðum.“
„Einu sinnj voru einhyrnr
ingar jafn algengir og drótt-
arklára’-: hvar sem maður fór
mlátti rj'á fimm til sex ein-
hyninga. Á þeim tímum var
enginn fátækur. Þig vantaði
eitthvað — allt í lagi þú rétt
ir út höndina og svo komi
það; gla" af te n^eð sítrónu í, •
nýr hattur. En þegar fólkið
varð fá+ækt, var öllum horn-
um einhvrninganna stolið og
þau seld. Þú hlýtur að skilja
hvað það gerði þeim. Gæti
Ijón lif-ð án kjálka sinna;
gæti íkorni sveiflað sér í
trjánum án skottsins; gæti
fíll lifað án stevpibaðsins“
gæti ég fcorðsð °f ég saumaði í
ekki buxur? Vitanlega ekki. :
'Hvernig rræti þá einhyrning !
ur lifað ho,-nlaus?“
„Ó, Jói 'hsif dóu búsunú*
'um saman, þessir fallegu ein
'hyrningar Þeir söfnuðust
saman í rvkueum görðum og
við rætur gatna, sem liggja
út í hláinn. Þeir stóðu hlið
við hlið og ner-u snoppunum (
saman til að fá huggun hver
hjá öðrum ov lokuðu augun
um, sv0 þeir "s»m ekki minnt
ir á það, sem þe:r höfðu misst
Fallegu hvftu feldirnir þeirra .
urðu blettóttir. föeru, renni-
legu vöðvarnir þeirra hurfu.
Þeim leið iria, beir hrörn-
uðu, þeir u"ðu að '■kuggum,
þeir dóu og dauðdag.i þeirra .
var sorglegu-' bví beir voru ,
étnir af fótæktinni, þeir
féllu í pytt myrkursins, sérii
er botnlaus og enginn sá þá ‘
framar.“
- Félagshf
VALSMENN!
Aðalf'^idur handknatt*-
leiksdeiildarinnar er í félags ’
iheimilinu í kvöld kl. 8,30.
horn var hægt að fá tíu þús- Stjórnin.
ÚTSALA
Sléttbofcnaðir kvenskór. Stærðir 36—38. -— :
Strigaskór með kvarthæl. — Telpuskór stærð
ir 27—35. — Inniskór fyrir drengi. Stærðir
33—36. — Karlmannaskór úr gervi rússkinni.
v :i
Allt á mjög lágu verði.
Útsalan stendur aðeins nokkra daga.
.1
Skóverzlun Þórðar Péturssonar,
Aðalstræti 18.
Alþýðublaðið — 18. okt. 1961 if.