Alþýðublaðið - 15.11.1961, Blaðsíða 15

Fay æst. „Að hugsa sér ann
að eins og að skilja veslings
Ellie eftir eina og varnar
lausa hjá þessu skrímsli.“
,,Varnarlausa!“ Grant kom
varlega við höfuð þér þar sem
hann bar stóra kúlu á stærð
við egg.
,,Fay, ég átti ekki upptök
in. Þú . . “ Everett reyndi að
verja s'g-
,,Þú sagðir mjr ekki að
toann væri . .
„Skrímsli“, sagði Grant og
skemmti sér vel. „Vinkona
þín varð sér sjálf út um þetta
Fay. Hún hefði aldrei átt að
hiðja um að fá mig með‘.
,,Beðið? Ellie? Um þig. Þú
. . .þú . . . eigingjarni, montni
sjálfselski, heimski asninn
þinn! Ellie bað ekki um að
fá þig með. Hún 'hafði ekki
hugmynd um að þú kæmir
líka“. Og sVo fór Fay.
Everett elti hana en Grant
náði í hann og hélt aftur af
toonum. „Sagðir þú mér ekki
að Elleanor hefði beðið um
að fá mig með?‘ ‘spurði hann.
„Þetta var í gránj gert“,
. sagði Everett og reyndi að
slíta sig lausan. „Leyfðu
. mér að ná í Fay. Ég get ekki
látið hana fara svona í
reiði“.
,,Þú þarft að útskýra þetta
fyrir mér“.
„Seinna“.
„Núna,“ heimtaði Grant.
Everett flýtti sér að segja
.toonum alla söguna í fáum
oi'ðum!
„Guð minn góður. Ég hef
hagað mér eins og heirrrikur
táningur í annars flokks kvik
mynd.“
Skyndilea hló Grant hátt.
Eleanor hafði verið svo mjúk
og indæl viðkomu. Og eitt
augnablik höfðu vari.r henn
ar snert hans.
Hann hljóp á eftir Everett,
sem gekk hratt eftif stígnum.
Þeir komu að staðnum, sem
Girant hafði lagt bílnum á.
Bílinn var horfinn.
„Þetta er stórko=tlegt::,
sagði Grant. „Það h'ður út
fvr'r nð við verðum að ganga
íheim“.
Og þó undarlegt megi virð
ast stóð honum nákvæmlega
á sama.
3.
Tveim dögum seinna var
Eleanor viðstödd fyrirlestur
um nýjungar í læknavísind-
um. Hún veitti því enga eft
irtekt fyrr en töluverðri
stund eftir að fyrirlesturinn
hafði hafist að Gant T;der
var í salnum. Hann leit á
hana og brosti. Hún leit und
an en ekki fyrr en hún hefði
séð hann snerta toöfuð sitt
og gretta sig. Efti.r það ein
ibeitti hún sér að því sem skeð
toafði tveim kvöldum áður.
Minningarnar ollu roða í
vöngum hennar.
Seinni fyrirlesarinn var
Harold Howard læknir og hon
um mæltist mjög vel. Þegar
toann toafði lokið við fyrirlest
urinn .spurði eintover hann
um áætlanir um barnasjúkra
húsið. Hann hélt langa ræðu
um þeSsar áætlanir og það
var augljóst að áhugi hans
var mikill. Hins vegar. forð
aðist hann að svara spurning
um viðvíkjandi gangi söfn-
unarinnar. Hann brosti að
eins og sagði að allt væri und
ir því komið að fá toæfan
mann t'l að veita nefndinni
forustu. Efti,r það fór hann
aftur að tala um læknavís
indin.
Þegar fyrirlesturinn var á
enda gekk Eleanor til. dyra
en toún nam st’aðar þegar
hún heyrði nafn sitt kallað.
, Hvernig líður litlu ungfrú
R'tter í dag ungfrú Joton
?on?“ spurði Howard læknir
og brosti. blíðlega.
„Mjög vel. Hún er htoalaus
og matarlystin toefur aukist“.
,,Ég komst aldrei til Kenn
ar í mOrgun. Ég lít inn í
fyrramálið og þá hleypum við
henn: á fætur“.
,,Það væri dáisamlegt. Hún
hefur hlakkað svo mikið til“.
„Bíddu augnalblik -Grant,“
sagði Howard læknir um leið
og Grant gekk framtojá þeim.
„Þekkir þú ungfrú Jotonson?“
Grant brosti. „Við. toöfum
toitzt læknir“.
„Hún er góð hj úkrunar
kona. Ég hef verið að reyna
að fá hana til að snúa sér
að barnahjúkrun. Hún hefur
einstakt lag á börnum. En það
er ekki meira en við er að bú
ast því toún er mjög góð hjúkr
unarkona. Ég vildi gjarnan
tory'a toana á minni deiid. Hún
fylgir alltaf fyrirskiþunum“.
, Mjög gott“, sagði Graftt.
„Vertu ekto með þessa
hæðni. Ðíddu þangað til þú
toefur verið læknir í nokkur
ár drengur minn. Þá kanntu
að meta góðar hjúkrunarkon
ur, sagði Howard læknir.
..Ég hef nú alltaf hald'ð að
góður læknir væri aðalatfið-
ið“.'
„Hlustaðu ekki á toann ur,g
frú Jotonson. Hann >er enrf ný
toakaður. En fyrr eða SÍðar
skilur þann við hvað ég á“,
sagð'; eldri læknirinn.
,.Það gera flestir einihvern
tíma“, svaraði Grant og erf
itt var að skilja hvort, orð
hans voru hrós eða ekki.
Nú hóf hátalarinn að kalla
nafn Howards læknis.
...Það lítu'r ekki lút fyrir
að ég hitti þig aftor fvrr en
í kvöld Grant. Við Sylvia
toorðum með ^kkur í kvöld.
Reyndu að fá Mamie-til að
leyfa Jessie að vera á fót
um,“ sagði Howard læknir.
Grant og læknirinn litust í
augu. Eleanor virtist Grant
órólegri en við var að búast
yfir þessum orðum læknis
ins.
„Jessie er frænka hans“,
sagðj Howard læknir til út
skýringar. „Fallegt barn. Kon
an mín sér ekki sólina fyrir
henni“.
„Hal,“ sagði Grant þegar
hann s'á að læknirinn var í
þann veginn að fara. „Talaðu
ekki við hann núna“.
„Ég lofa engu um það“,
sagði Howard læknir bros
andi og gekk yfir að sím-
anum.
Grant fylgdi honum eftir
með augunum og hristi höf
uðið gvo leit hann á Eleanor.
„Mér þætti gaman að vita
fovað yfiifojúkrunarkonan
segir um tojúkrunarkonur,
sem ráðast á karlmenn og
stela bílnum þeirra“, sagði
hann.
Eleanor roðnaðb „Ælið
þér að kæra mig?“
„ÞaS geur verið, nema þér
sannfærið mig um að ég ætti
að hætta við það. Hann sagði
þetta glaðlega því hann vissi
með sjálfum sér að honum
toefði aldrei komið til hugar
að kæra hana.
„Mér dettur það ekki í toug.
Ég skil nú hvers vegna yðar
mörgu trúlofanir endast jafn
illa og raun er á.“ Hún vissi
að hún hefði ekki átt að segja
þetta en nú var það gert og
töluð orð verða ekki atfur
tekin.
„Hafið þér verið að hlusta
á kjaftasögur?11 spurði toann
áisakandi og hafði gaman af
að sjá augu hennar leiftra og
roða færast. í kinnar hennar,.
„Þér hafið ekkert að óttast
vinan“, sagð. hann. „Ég verð
að halda mannorði mínu við
og það væri ekki upp á marga
fiska ef upp kæmist að ég
hefði verið sleginu og rænd
ur“.
„Þér ælið þó ekki að
halda því fram að ég toafi
sært meira en höfuðskel yð
ar“, sagði hún glettnislega.
„Það gæt; verið“, svaraði
toann.
Þau voru bæði kgmin að
lyftunum. Um leið og þau
komu þangað var kallað í
Grant.
„Loksins sé ég þig‘, sagði
toávaxin stórbeinótt kona.
„Sæl Slyvia“, svaraði
Grant.
„Hvar hefur þú haldið þig?
Ég hef verið toérna í meira
en klukkutíma“, sagðfi kon
an.
„í salnum að hlusta á fyr
irlestur“, svaraði hann og
ihringdl á lyftuna.
„Fyrirlestur?“ Sylvia le t
á auglýsinguna við hlið lyftu
dyranna.
„Finnst þér þetta ekki
nokkuð létt viðfangsefni fyr
ir lækni? Ég geri ráð fyrir að j
þú hafir aðeins farið á fyrir
lesturinn til að forðast/mig.“ :
Hún hló tilgerðarlega. „Þú
sést yfirleitt ekki þegar von
er á mér 'hingað.“
Grant vék til hliðar fyrir
sjúkrabekk, sem ekið var að
lyftunni. Eleanor gerði sig
líklega til að stíga inn í lyft
una. Dyrnar lokuðust.
„Ungfrú Johnson, þetta er
frú Howard, eiginkona Ho-
wards læknis. Grant kynnti
þær og neyddi þar með Elea-
nor til að taka þátt í samræð
unum.
„Jdhnson? Hef ég ekki hitt
yður áður?“ Sýlvia hló. „Á
hjúkrunarkvennafundum. Ég
fer ekki oft. Mér hundleiðist
þar. Þar er ekki annað að sjá
en fallegar hjúkrunarkonur,
sem tala um smátoörn og lyf.“
Elenor leit niður fyrir sig
til að Sylvia Howard sæi
ekki glettn:sglampann í aug-
um hennar. Hún mundi vel
eftir Svlviu Howard, sem
hafði sjálf verið hjúkrunar-
kona, áður en hún giftist Ho
ward lækni, manni, Sem var
tuttugu árum eldri en hún.
Stúlkurnar höfðu aldrei kall
að hana annað en ,,klossuðu
Sylviu“v en þetta viðurnefni
hafði ihún fengið vegna
göngulags síns þegar hún var
tuttugu kílóum þyngri en nú.
Þegar Elenaor tojóst við að
glettniv'amp:nn væri horf-
inn leit hún á hina konuna
og sagði: „Við toöfum hitzt.
Fyrir tveim árum störfuðum
við í sömu nefnd.“
„Er það virkilega?“ sagði
Sylvia og misstí allan átouga
fyrir Eleanor. Næstu orðum
sínum beindi hún til Grants.
Gardínuefni
Terylene — dacron — nælon
og net-gardínuefni.
Bobínetefni frá kr. 24,90.
Ullargarn, gott úrval.
Rósótt evcrglacefni, br. 105
cm á kr. 55,50.
Plasic'fnj og dúkar.
FóiSurefni, br. 140 cm, kr. 36,-
Bréfnælonefní
V!< iÞn, hvítt og svart.
Millifóðurstrigi/
Sloppanælon, hvítt.
Bleygjugas frá kr. 20,60.
Jaðarbönd, sem straujast við
efnin. —- Smávörur.
Póstsendum.
áiina Ounnlaugsson
Laugave°i 37.
Barnagæzla
Tek að mér að sitja hjá
börnum á kvöldin.
Upplýsingar eftir kl. 6
e. h. í síma 13071.
„Hvað segirðu um það? Ætl
arðu að sýna mér Barnadeild
iná?“ Hún átti við nokkrar
s'ofur sjúkrahússins þar sem!
sjúk börn dvöldust.
,,Ég er á vakt, Sylvia. Því
færðu ekki manninn þinn til
þess?“
„Hal? Hann verður ekki
við í marga klukkuttona. Ég
verð heppin ef hann slítur
sig lausan fyrir kvöldmat,“
ibætt'; foún við og lagfærðiy
mtoikákápu sína. %
„Það væri vissara fyrm,
hann.“ sagöi Grant. „Þið éjg
,ið að borða hjá okkur í,
kvö'd.“
„Ég hef ekki um annað
hugsað alla vikuna. Held-.
urðu að Mamie leyfi Jessie .
ekk; að ver^ á fótum?“ Nú .
var hún ekki lengur hreykini
lá s’vi'?.
Grant varð áhvggjufullur,
á svip og, Sylvia Howard .
noðj', = ði.
„Ég skal biðjc Mamie um
það,“, saoA Grant blíðlega. ’
„Syl, bidd-u Hal um að tala
ekki vm þettn við frænda í
kvöld “
„Þú þekkir Hal. Hann er
sannfærði'v it-> að frændi
þinn mun hlusta á hann. Og
Hal fær ha.nn t:l að sam-
þykkja be?i ef eintover mögu
leiki er til að hann geri það.
Þeir eru póð:r v:nir.“
Grant hristi höfuðið. „Ég
óttast b* Hal vinni ekki í
Iþetta s'n n. Ég vildi að ég
vissi hvað „Hú::!bóndinn“
vill.“
„Veiztu bað ekki?“ spurði
'Sylvip og brost; þegar Grant
roðnaði.
'Enn heyrðist í toátalaran-
um.
„Nú verð ég að fara,“ sagði
Grant. „Ég sé þig í kvöld,
Sylvia.“
Alþýðublað/S — 15. nóv. 1961 15