Frækorn - 15.08.1902, Síða 13

F R'Æ K O R N.
IOI
og sagði að stofan þeirra væri aldrei snotrari
en nn, þegarthann væri allt af í sama horn-
inn; en Bertn 'ltM-zt það 'á annan veg, enda
gjörði gigtin henni fnlL örðtigt fyrir.
Veturin hafði borið fljót að garði, og hrísið
og viðurinn í skúrnum yar yenjn fretnur lítið,
því tveir fætur gátu ekki borið( jafnt og fjórir.
Berta hafði gengið fram af sér, einn daginn
komst hún ekki úr rtiminu, og það var erfiður
dagitr fyrir götnlu hjónin; þau gátu hvorki
hitað upp stofuna, né búið sér til mat. VæSl- “
ings Bertu var í þann vegiþia að láta hugfall-
ast, en Tobías hughreysti hana og sagði, að nu
hefðu þau óvenjulega gott tækifæri til að læra
fyrsta boðorðið, óttast guð, elska tiknn og treysta
honum frenntr ölhty- þegar B'erta hrgsstist, fór
hún að kattpa k;vffí, *því ganfli máðurítjjr vildi
heldur vera svangur en' kaffitans.
Þegar lnin ætlaði að fara að'S'etfa ttpp ketil-
inn, tók litin eftifo-þvj, að hún hafði fengið
óbrennt kaffi i staðipjt),,fyrjlr , brenpt. Hún var
að httgsa ttm að snúa aftur til kaupmannsins
og fá skifti, og lét--ttnínirnár hrinja í gegnttm
greipar sér. . £ *
„Sú er stór! En getur þetta annars verið
kaffibattn? F.n hvað er það þá?" Hún fór með
fttnd sinn að ljósintt, -þetta var þá 'Stór1 steiu-
hringttr!
„Nei, sjáðtt, hvað Var'í'kaffibáttnttmiin", sagði
hún við Tobías. . . , . :ill
Hann varð alveg forviða. En’ hvað steininn
glitraði!
„Berta, eg hélcT’lireinf, að þétfá’ sé gim-
steinn! ,M. ,
Þau kveiktu annað'Ijós, til þess að geta betur
skoðað hringinn. Steinninn var enn skærari,
hann var gttlttr, ratVðtff, :gíæjnn og blár, og þeim
sýndist geislar stafá af honuni. Þatt höfðu
aldrei á æfi sinni séð svona faltegan stein. En
nú tóku ýnisar hngsanir að gera vart við sig.
„Hann er sjálfsagt 5 króna virði".
„Uss meira, miklu meira", sváraði Tobías,
»eg þori að segja að hann er 10 króna virði".
Það kom hik á þau bæði. Títt. krónur! Það
voru einmitt ársvextiin r af skuldinni við Rós"
endal.
„Hver skyldi eiga þennan hring?" sagði Berta.
„Við eigum hann ekki, það er áreiðanlegt,,,
svaraði Tobías með ákefð, „kannske kaupmað-
urinn eigi hann".
„Nei, það er ómögulegt, kaffið var í poka,
sem drengttrinn opnaði, þegar eg kom; hann
á heldnr ekki svona hringi." (Frh.)
SKYLDA.
Hvað er skylda? Kærleikur. Kærleikör
til þess, sem er, þannig, að maður finntjr,
virkiíeikann, og rekur burt skinið. Kær-
leikur til hins fávísa, þannig, að þú kem-
ur honum til að heyra ráð þitt;
— til hins vitra svo þúvarðveitir háná'
orð;
til hins sterka, Svo að' hann ekki
eyði krafti sínum;
til hins veika, svo að hann ekki
afsegi hjálp ]>ína; þannig, að þú getír
sýnt honum ]tá samhryggð, senij, ekk'i
særir í stað að lækna. t 'X-
Til þess að þú getir vcriö;J|$kklát-
t öv
6f
árt"tómlætisorða.
-OCjkg) ■»■€•
itillir
; i
■>Eg véit það; ckki heldur .. Síðastliðtð-
vor. heimsótti- Lövarð Englandskonungur einn
af sveitask'ðhinum þar í landi, án þess menn
værn viðbúnir komu, hans, Qg lét fara þarfram
próf í viðurvíst sinni.
„Hver ykkar getur sagt mér, hverjir liafa
verið merkastir stjórnendur Englatids?" spttrði
hann skólapiltana meðal annars. . t ,
— „Alfreð kónungur ogViktoría drotning,"
svörtiðtt skólapiltarnir í eintt ltljóði. En lítill
dreng-snáði rétti þá upp hendina, ein$ og tj-1
að biðja sér hljóðs. . .
„Qetur þú nefnt nokkra fleiri, drerigur miun?"
spurði konungttr.
„Já, yðar hátign, — Eðvarð .konung.Mna
sjöunda".
, Kóngurinn brosti og spurði: „Hvaða af-
reksverk liggja þá eftir .Efivarð komtng ítiim>•
sjöunda?" . , r .
, Það kom hik á dréngtnn, hann r.oðnaði
stamaði ,á svarinu : ■_.• ,. . .
„Eg veit það ekki, yðar hátigrþ" -
„Jæja, það er ekki von á því, dr.engur, mjnn^
svaraði komtngtirinn brosandi, „því eg veit
það ekki heldur."
,1
„V
!. 11-’r' ,
• ®'Ot> » <X>g) ■
— Hið eina fyrirlitlega er að fylgja
ekki innilegri sannfæringu sinni.
Lífið virðist fátækt þeim, sem sit-
ur í ríkulegu húsi og á hæðum valdsins.
Hann hefur allt að tapa, ekkert að vinna.
En lífsins endalausa auð finnur að eins
sá, sem ekkert hefur að missa, en allt
að vinna.