Eimreiðin - 01.05.1917, Síða 24

84
þeim, er á þreskildi
þetta mælir:
Sjai sína hjörð
sundurdreifða
sá, er setti á
svaðilvetur
svan og sólskríkju,
sveitir þau,
hrekur hreindýr
um hlélausan gadd.
Þ ú munt þó eigi
þungum steini
varpa von braðar
á vanburða mann —
beygðan búanda,
er bakverk sinn
hafði að heyverki
á hverju sumri.
Sá hefir sífelt
sína daga
unnið af alefli,
og umfram þó —
látíð ljá brýndan
lama grös,
höggva harðvelli,
hrjóða mýri.
Hefir handfljótur
heyflekk og ljá
sópað saman
sýknt og heilagt —
látið leika um
löðrandi brjóst
hæga hafrænu
og hvassa storma.
Hefir hart gengið
að heyverkum,
viljað við búast
vetri hörðum;
bruni var í baki
og í brjósti stingur,
harðsperra í handlegg
og í herðum kvöl.
Sein er sárabót:
sinuhagi
liggur í læðingi
langaföstu,
arinn örkola
innan brjósts,
sindur sálarlífs
svæft á gaddi.
Beiddi brjóstgæða
bóndi alföður,
vakti veðurnótt —
vakti og bað.
Hermdu honum
helurósir
synjanar svar
á sumarpáskum.
Hvarflar húsbóndi
hugskotssjón:
hroðnir eru heygarðar,
hlöður næstum;
synjar um sólbráð
sumardís,
hefir helþorni
hláku stungið.
Heyrir kúa kall,
kvein í ám,