Eimreiðin - 01.05.1917, Síða 38

98
heldur fór að renna af honum hræðslan, ræður hann til aftur, því
hann hafði gaman af að heyra, hvað það segði; en það fór aftur
á sömu leið og fyr. Honum sárnar nú við sjálfan sig og harkar
af sér, sem hann kann. Hann ræður þá til í þriðja sinn, lýkur
upp skálanum, og ber sig að standa við. Sér hann þá, að þetta
er lóbaggahundur, sem talar enn.til hans og segir: »Kjóstu mig,
Hringur kóngsson!« Hann flýtir sér nú burtu lafhræddur og
hugsar með sér: »Ekki er hérna mikil gersemi«. En annars
vegar varð honum það minnisstætt, sem hann heyrði í skálanum.
Eess er ekki getið, hvað lengi hann var þarna hjá risanum.
En einn dag kemur risinn til hans, og segist nú vilja koma hon-
um til lands úr eynni, því hann kvaðst eiga skamt eftir ólifað.
Pakkar hann nú kóngssyni fyrir góða þjónustu og segir, að hann
skuli kjósa sér einhvern hlut úr eigu sinni, því hann skuli eflaust
fá það, sem hann girnist. Hringur þakkar honum kærlega, og
kvaðst ekki eiga hjá honum borgun fyrir viðvik sín, þar þau væru
þess ekki verð; en fyrst hann vilji gefa sér nokkuð, þá kjósi hann
það, sem sé í eldaskálanum. Risanum varð bilt við og mælti:
»þar kaustu hægri hönd af dyrgju minni; en þó má ég eigi brigða
orð mín«. Síðan fer hann og sækir hundinn. Pegar hundurinn
kemur, með mikilli ferð og feginleika, verður kóngsson svo
hræddur, að hann átti nóg með að harka af sér, að eigi bæri á
því. Síðan fer risinn með hann til sjávar. Þar sá hann stein-
nökkva, sem ekki var stærri en svo, að hann naumast bar þá
báða og hundinn. En er þeir voru komnir til lands, kveður risinn
Hring vinsamlega og segir, að hann megi eiga það, sem sé í
eynni eftir sinn dag, og vitja þess að liðnum hálfum mánuði, því
þau verði þá dauð. Kóngsson þakkar honum vinsamlega bæði
fyrir þetta og annað gott undanfarið.
Risinn fór nú heimleiðis, en kóngsson gekk eitthvað upp frá
sjónum. Hann þekti ekki landið, sem hann var staddur á, en
þorði ekki að tala neitt til hundsins. Þegar hann er búinn að
ganga þegjandi um hríð, þá talar hundurinn til hans og segir:
»Ekki þykir mér þú vera forvitinn, að þú skulir ekki spyrja mig
að nafni«. Kóngssonur bar sig þá að segja: »Hvað heitirðu?«
Hundurinn segir: »það er bezt að kalla mig Snata-Snata. En
nú komum við heim að einu kóngsríki, og skaltu biðja kóng
veturvistar, og að hann ljái þér lítið herbergi fyrir okkur báða«.
Kóngssyni fer nú að minka hræðslan við hundinn. Hann