Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 43

103
um fjögur flögð liggja sofandi við eld, og stóran grautarpott
upp yfir.
»Nú skaltu sá öllu saltinu ofan í grautarpottinn«, segir Snati.
Hringur gerir það, og að því búnu vakna flögðin. Gamla kerl-
ingin, er var óttalegust þeirra allra, fer nú fyrst að smakka á
grautnum og segir: »Nú er grauturinn saltur, hvernig stendur á
því? Eg sem seiddi mjólkina úr fjórum kóngaríkjum í gær, og
þó er hann nú salturc. Samt fara nú flögðin að sleikja grautinn,
og þykir gott. En þegar þau eru búin, þyrstir kerlingu svo mjög,
að hún þolir ekki við. Biður hún þá dóttur sína að fara út og
sækja sér vatn í móðuna, sem þar var skamt frá. »Eg fer ekki«,
segir hún, »nema þú ljáir mér lýsigullið góða«. — »þó ég drepist,
færðu það ekki«, segir kerling. »Drepstu þá«, segir stelpan.
»Farðu þá, stelpan þín, og taktu það, og flýttu þér svo með
vatnið«, segir kerling. Stelpan tekur gullið og hleypur út með
það; glampar þá af því um völlinn.. Pegar hún kemur að móð-
unni, leggur hún sig ofan að vatninu og fer að drekka. En á
meðan hlaupa þeir ofan af glugganum og stinga henni á hausinn
ofan í móðuna.
Kerlingu tekur nú að leiðast eftir drykknum og segir, að
stelpan hafi víst farið að hoppa með lýsigullið um völlinn. Segir
hún þá við son sinn: »Farðu og sæktu mér vatnssopa*. — »Eg
fer ekki«, segir hann, »nema ég fái gullskikkjuna góðu«. »Bó ég
drepist, þá færðu hana ekki«, segir kerling. »Drepstu þá«, segir
hann. »Farðu þá, strákur, og sæktu hana; en flýta máttu þér
með vatnið«, segir kerling. Hann fer nú í skikkjuna, og þegar
hann kemur út, glampaði af henni, svo hann sá til að ganga.
Hann kemur nú að móðunni og fer að drekka, sem systir hans.
því hlupu þeir Hringur að honum, færðu hann úr skikkjunni og
fleygðu honum í móðuna.
Kerling þolir nú ekki við fyrir þorsta og biður karl sinn að
sækja sér að drekka. Segir hún, að krakkarnir hafi sjálfsagt farið
að hoppa og leika sér úti, eins og sig hafi grunað, þó hún hefði
farið að gegna kvabbinu úr þeim, óhræsunum þessum. »Eg fer
ekki«, segir karlinn, »nema þú ljáir mér gulltaflið góða«. — »f)ó
ég drepist, þá, færðu það aldrei«, segir kerling. »Eg held þú
megir þá fara«, segir karlinn, »fyrst þú vilt ekki vinna til, að gera
svo litla bón fyrir mig«. — »Taktu það þá, afmánin þín, fyrst
þú ert eins og krakkarnir«, segir kerling. Karl fer nú út með