Eimreiðin - 01.05.1917, Qupperneq 45

ios
börnum«. Þykist Snati nú vita, að kerling muni ætla að fara að
leggja á þá, og veður að henni með glóandi járnið úr eldinum,
en hinn eys hvíldarlaust á hana grautnum. Og með þessum
hætti gátu þeir um síðir banað henni. Síðan brendu þeir karlinn
og hana til ösku.
Eftir það könnuðu þeir hellinn og fundu nóg gull og gersemar.
Pað dýrmætasta af þessu fluttu þeir með sér fram á björgin, og
gengu þar frá því. Síðan hröðuðu þeir ferð sinni heim til kóngs
með dýrgripi hans.
Seint á jólanóttina gengur nú Hringur í höllina og afhendir
kóngi dýrgripi hans. Kóngur varð frá sér numinn af gleði, og
undrast, hversu ágætur Hringur er í öllum íþróttum og vizku.
Hefir hann nú miklu meira við hann, en áður. Fastnar hann
honum nú dóttur sína, og skyldi veizlan fara fram um hátíðina.
Hringur þakkar kóngi kurteislega bæði fyrir þetta og annað gott.
Pegar hann hefir borðað og drúkkið í höllinni, gengur hann til
hvíldar í herbergi sínu. Snati segist nú ætla að biðja hann að
lofa sér að liggja í sænginni í nótt, en hann skuli aftur vera í
bælinu sínu. Hringur segir það velkomið, og að hann eigi meira
skilið af sér, en því nemi. Snati fer nú upp í sængina. Eftir
stundu liðna kemur hann aftur, og segir kóngssyni að fara upp í;
en hann skuli muna sig um, að hræra við engu í sænginni.
Nú víkur sögunni til Rauðs. Hann kemur inn í höllina og
sýnir kóngi hægri handlegg sinn handarlausan og segir, að hann
skuli sjá, hvaða mannkosti tengdasonur hans tilvonandi hafi til að
bera; og þetta hafi hann gjört sér öldungis saklausum. Kóngur
varð afarreiður, og segist bráðum skuli komast að því sanna; og
ef Hringur hafi höggvið af honum saklausum höndina, þá skuli
hann hengjast, en sé það ekki, þá hljóti Rauður að deyja.
Kóngur kallar nú Hring fyrir sig og spyr, hvað til þess
hafi komið, að hann skyldi höggva af Rauð höndina, eða hvort
Rauður hafi eigi verið saklaus. Snati var búinn að segja Hringi,
hver valdur mundi vera að því, sem við bar um nóttina. Hann
biður því kóng að ganga með sér, og segist skuli sýna honum
nokkuð vegsummerki. Gengur kóngur nú með Hringi í svefn-
herbergi hans. Sér hann þá, hvar mannshönd með sverði í liggur
á sænginni. Hringur segir, að þessi hönd hafi komið þar inn um
þilið um nóttina og ætlað að leggja sig í gegn í sænginni. Hafi
hann þá brugðið vopni sér til varnar. Kóngur segist ekki lá