Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 55

EIMREIÐINl
119
Freskó.
Saga eflir Ouida.
[Framh.]
Nýlega voru nokkur börn hjá mér úr þorpi i nágrenn-
inu. Þau sátu fyrir hjá mér. En þau eru ekkert nema
snoppufríð, engin sál speglast í stóru augunum þeirra. Eg
gat ekkert notað annað en likamann og hvitu fötin fyrir
mvndina. Andlitin eru svo sviplaus. En sá munur eða á
ítölsku börnunum, þar sem himinn og hel sýnast skina
út úr augnaráðinu.
Hvernig þessu víkur við? Eg veit ekki hvort nokkur
sál er í þeim, eða hvort þau hafa látið hana fyrir nokkra
skildinga, til þess að kaupa sér góðgæti fyrir. ítölsku
börnin hafa svip, en þessi engan. Er það af því, hvað
þjóð vor hefir liðið mikið, að það sé komið inn i blóðið?
Eða er það af þvi, að ítölsku mæðurnar raula ennþá við
vöggurnar hendingar úr Tasso eða Metastasio?
Ensku mæðurnar raula áreiðanlega ekki hendingar eftir
Shakespeare eða Herrick við vöggur þessara sviplausu,
rauðkinnóttu, Ijóshærðu barnunga.
Fyrir skömmu las eg nokkur itölsk kvæði á frönsku
fyrir greifinnunni og vinkonum hennar. Þýðingin var ekki
góð, en samt var eins og þær yrðu töluvert snortnar af
fegurð ljóðanna og krafti.
Þegar eg les fyrir þær, sit eg við einn af þessum stóru
gluggum á wfangelsinu mínu«, sem þær svo kalla. Fyrir
utan gluggann blasa við engi og skógar, en kring um mig
sitja þessar friðu konur. Þá hlýt eg að líta út eins og
eg væri einhver sagnaþulurinn i Dekameron, og gamla
amman er víst ekki mjög glöð yfir þessu. En hún ræður
ekki við neitt. Greifinnan er sinn eigin húsbóndi, því
að hún er fullveðja, og þarf því engum að lúta. Eg er
hræddur um að hún hafi altaf haft of mikið sjálfræði.
Hún heimtar oft það, sem ómögulegt er að veita henni,
og er stundum bæði ströng og kenjótt. Eg held samt að
hún sé vel innrætt að eðlisfari, en þessi lífsskilyrði, sem