Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 17

EIMREIÐIN ]
VOKUDRAUMUK
81
Ó, vertu nú hraðflejTgur, hugur minn,
heim í iðgræna dali
. — þangað sem fossarnir falla. —
Margt blundar — margt blundar í blámóðu fjalla.
Og hugurinn þýtur um himininn
hratt yflr ránarsali
— og heim í iðgræna dali.
Þó eg sé stundum hálfdapur í lund, þá er eg altaf
gagntekinn af undarlegri gleðihlýju. Og þá er heimþrá
bægir huga mínum frá að veita því eftirtekt, sem um-
horfs er, geng eg í dvala, og reika þá oftast út fyrir borg-
ina, og nem staðar þar sem þögn og friður ríkir. Þar
gleymi eg stað og stundu — en stari — og stari. —
— Eg sé land rísa úr hafinu! —
— Eg er dalabarn og reika um bernskustöðvar mínar.
Eg er smali og hleyp léttklæddur um fjallahlíðarnar. Heilög
gleðitilfinning gagntekur mig. Sama tilfinning og gagntók
mig, er eg var barn að aldri, í hvert sinn er eg gekk í
guðshús. —
Þey! Þey!
Pað dunar i djúpinu. Eg finn landskjálftakippi og sé
«ldbjarma gnæfa við himin. Eg sé dökka, úfna ösku- og
gufubólstra myndast og hverfa, og er degi hallar, sé eg
óteljandi rafmagnsleiftur loga yfir eldinum. Eg sé glóandi
hraun renna yfir skrúðgrænar grundir, — bændur þögula
og kvíðafulla.
Öll starfandi öfl heyja jafnvægisbaráttu.
Dunurnar deyja út. Roðinn hverfur af himni. Askan
fellur og bjartur dagur birtist á ný, — en útsýni yfir
landið er ömurlegt.
Þey! Þey!
Enn heyri eg dunur. Þær berast til mín með norðan-
stórhríðinni, sem er stæld frosti. — Ótti grípur mig. —
Þessi niður er forboði feigðar og harðæris. — Hafísinn
6