Dagur - 04.12.1999, Blaðsíða 16

32 - LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 1999

Fluguveiðar að vetri (146)
AJlt í lagi. Nú er veiðum
lokið, menn lagstir í hýði,
búa sig undir að fá ein-
hvetja jólagjöf sem varðar
fluguveiðar. Rólegt í hnýt-
ingum. Eg hef ákveðið að
kasta fram ágengu siðferð-
islegu umhugsunarefni
iyrir lesendur mína fram
að vori. Þið ráðið hvort
þið beitið þessu bragði.
Það er ekki ólöglegt. En er
það siðlegt?
Forsögurnar eru tvær. Einu sinni sagði
ég frá því þegar ég setti í lítinn silungs-
titt í Vatnsdalsá. Hafði verið lengi að
veiðum og ekki borið á neinum fiski,
allra síst stóru staðbundnu urriðunum,
sem ég var að reyna við. Þegar ég hafði
sett í tittinn dró ég hann hratt inn, svo
spriklið og sporðaköstin voru í meira
lagi fyrir svo lítinn fisk. Sé ég þá ekki
rosalegan urriða koma aðvífandi, elta
kvikindið sem ég hafði sett í, og hófst
nú æsilegur eltingaleikur sem ég hirði
ekki um að lýsa til enda. Sem sagt: það
sem vakti áhuga urriðans voru ekki
flugurnar mínar, heldur lítill varnarlaus
spriklandi fiskur.
Víkur nú sögunni að annarri sögu. Ég
heyrði sagt frá fluguveiðimanni um dag-
inn. Hann veiðir oft í Þingvallavatni.
Félagar hans haft veitt því eftirtekt að
hann gengur alltaf til Ieiks með litla
kaststöng. A henni er spónn. Sem hann
kastar eins langt út og hann getur þegar
hann byrjar veiðar. Og dregur eins hratt
og mögulegt er inn. Þetta endurtekur
hann í nokkur skipti. Tekur þá fram
flugustöngina og fer að veiða. Skrítið?
Nei. Mjög gagnsætt bragð. Hann er að
endurtaka söguna mína úr Vatnsdalsá.
FLUGUR
Stefán Jón
Hafstein
skrifar
Spónn!!!!!!!
Afklipptur spónn, siðlegt hjálpartæki fiuguveiðimanna?
Að koma ránfiskum til
Þetta heitir að koma ránfiskum til. Víða í
Vesturheimi þekkist að kasta út smáfisk-
um þar sem menn fara um stór vötn.
Þetta er „lifandi beita“ eins og þeir kalla
það. Smásílin eru hálf dauð, en nægilega
spriklandi til að engjast í vatninu. Og
hvað gerist? Tröllin í nærliggjandi byggð-
arlögum líta upp, og sveima að til að
kanna hvað sé um að vera. Og þá kasta
menn spæni. Þetta er svipað og að binda
jarmandi lamb við staur og bíða eftir að
úlfurinn komi.
Hér er ekki mælt með svona fórnar-
kostnaði, í smáfiskum og siðferði. En til
eru þeir sem vilja ganga skrefi styttra, og
kasta spæni á undan flugu. En vilja ekki
veiða á spón. Skiljanlega. Þetta er aðferð
vinar vors á Þingvöllum. Þetta nota menn
sem lokatilraun þegar veiðin er treg. En
auðvitað er spaðaás upp í erminni líka.
Skipt um agn
Þeir sem útfæra þessa aðferð frekar gera
það með nokkrum stæl. Spóninn er
dreginn inn með ofsahraða. Þegar þess er
vart að fiskur eltir stendur félagi tilbúinn
og þeytir flugunni út á móti honum, en
spæninum er kippt upp. Flugan á að vera
svipuð að lit og lögun og spónninn, en
munurinn sá að hún hreyfir sig nógu
hægt til að æstur fiskurinn snúi sér að
henni þegar spónninn hverfur og gleypir
hana! Hægt er að útfæra þetta einn síns
liðs, með því einfaldlega að vera nógu
fjandi snöggur að kippa spæninum upp
og kasta alveg í grænlogandi hvelli á
punktinn þar sem hann var.
Hin „virðulega" aðferð við þetta er að
klippa önglana af spæninum. Þá eru
menn ekki að veiða á hann, heldur aug-
lýsa að agn sé til í tuskið í vatninu.
Spónninn er því notaður til laða fiskana
að þeim stað sem maður heldur til, og fá
þá á hreyfingu og í árásarhug. Vissulega
snjöll hugsun. En er þetta siðferðislega
rétt fyrir fluguveiðimenn?
Svari hver
Svari hver fyrir sig. Eg sé sjálfur ekkert að
því að kasta teskeið út í Þingvallavatn og
draga hana inn aftur í bandi. Og þó að það
sé spónn sem dreginn er inn af veiðihjóli?
Það eru rök fyrir því að laða að sér fiska í
risastórum stöðuvötnum með svona brögð-
um. Þetta er hins vegar ekki aðferð fyrir
viðkvæma staði. Og ætti aldrei að nota þar
sem annað agn en fluga er bönnuð. Nema
með góðfúsu leyfí veiðivarðar. En kannski
er þetta óþarfa amstur?
Æsiflugur
Því nú koma til sögunnar æsiflugur. Eg
hafði eitt sinn spurnir af manni sem kom
að silungsá sem hann þekkti ekki. Hann
setti væna fransisflugu undir, og dró hratt
að sér í yfirborðinu. Þannig skáraði hann
stóra hylji þar til fiskar virtust koma upp á
eftir. Um leið skipti hann yfir í litla svarta
púpu sem henn Iét lenda á staðnum þar
sem fiskurinn sýndi sig. Og tók.
Sjálfur hef ég notað bústnar þurrflugur,
jafnvel númer 6-8, til að egna upp lata
fiska. Verið búinn að kasta straumflugum
og smáflugum. Setti þá eitthvert feitt og
fljótandi flykki á, og kastaði út. Um leið og
kvikindið lenti dró ég hratt inn. Oft hefur
þetta þau áhrif að fiskur tekur, en oftar að
hann skellir sér á eftir án töku. Þá hef ég
nú ekki alltaf haft vit á að fara í smærra.
Stórir muddlerar eru kjörnir til þessa.
Hægt er að kasta þeim á flotlínu og láta þá
frussa áleiðis til lands yfír þekkta tökustaði.
Eða setja þá á sökklínu og draga mjög hratt
inn, svo freyði kringum þveran hausinn. Ég
reyni alltaf að vera með illa hnýttan
muddler á mér, einmitt til að búa til læti
með.
Spónn eða ekki spónn?
Afklipptur spónn til að æsa físka til að taka
flugur? Þarna er efinn, myndi Hamlet
segja. Fallegt er það ekki. Þetta er hið
heimspekilega vandamál sem ég kveð ykk-
ur með í þessum pistli dagsins. Kannski er
spónn betri en að kasta grjóti í hylinn, eða
reka hundinn sinn útí? En hvort tveggja er
komið úr vopnabúrum veiðimanna sem leti
fískanna gerir kolbrjálaða.
^rT Xidtí-' LltóuR V Ul? D'íöuri i TÍLáh r S TtRKPi' h íRm' V F'ELL' HEST V MF ði/Æi 1
MEhllB IÍEniA QORT fmw &ATNI
'•JJ isii '■ SVriQ
w W 3 FÆBurifi MW AR HÖKu
E 0 R ílriS BIGliR WJíLÆ MANN FISK uR SPÍRA yrioi
'OÖU ! ÚRM STElrifT U uP H SKRÉFl
w f/£S SP/L
smm 7 RISPA 'Ji KO/VA
HÆTTA 6E/15I
UÚFA STúHDI mw ÚTLIT uR
Hó'AlP Rb tMs
4 ! msm SPOR 'QTTl T TÍGrf ASTA SriUKA
HWI HpR- HöFN
!£&m siliii HbTuri GRbBA FiWTl FíRAnF mm
TKE jglLw V/ðfióT Rojri- uN
Wmm ! wr VEHOI EKKt 5TJÓRWA (o
FLoKTU, ftTLkCA
1 w W WW- uk
PIULDUR mfh
Wmh HÆ7TA 4 BKPu r'ett- TæSU 5 KFYRI
WF iiw ÍL’AT
9 GREtW. T'iM POKA m m\ RYK- K ORri
£KKí R'oTA
HÚS
HT TÓM £U- EGAR
5V/K jSKA£H pLtm sm- 0 iR
Krossgáta nr. 165
Lausn .................
Nafn...................
Heimilisfang
Póstnúmer og staður
Helgarkrossgáta 165
I krossgátunni er gerður
greinarmunur á grönnum
og breiðum sérhljóðum.
Lausnarorð sendist til
Dags (Helgarkrossgáta nr.
165), Strandgötu 31, 600
Akureyri eða með símbréfi
í númer 460-6171.
Lausnarorð 163 var
„blómabúð". Vinningshafi
er Björg Helgadóttir,
Munkaþverárstræti 25 á
Akureyri, og fær senda
bókina Höfðingjahótelið
eftir Agöthu Christie.
Skjaldborg gefur út.
II
Þögnin rofin
t $,
Verðlaun: Þögnin
rofin, örlaga-
þrungnar saka-
málasögur, eftir
Kristján Péturs-
son. Skjaldborg
gefur út.