Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.1981, Side 6

6
DAOBLADID& VÍSIR. MÁNUDAGUR 7. DESEMBER 1981.
Spurningin
Trúir þú
á jólasveininn?
Elva Björk Eiriksdótlir: Já, hann er svo
voðalega skemmtilegur og svo er hann
alltaf svo góður.
Guðrún Halldórsdóttir: Nei, það er al-
gjör vitleysa að trúa því að hann sé til.
Tinna Björk Hjartardóttir: Auðvitað,
allavega meðan maður er svona ungur.
Guðjón Helgi Guðmundsson: Já,
auðvitað. Ég hef meira að segja
stundum séð hann.
Halldór Guðmundsson: Hann er bara
plat. Það er alltaf verið að plata okkur
börnin með einhverjum skrípalátum.
Ingólfur Magnússon: Já, hann er sko
til.
Lesendur Lesendur Lesendur
Vegnaársfatlaðra:
Fjöldi vangefinna fær
einungis lágmarksþjónustu
— þjálf un og meðferð oft mjög ábótavant
Kristján Sigurmundsson, þroska-
þjálfanemi, skrifar:
Nú á ,,ári fatlaðra” hafa málefni
þessa þjóðfélagshóps verið nokkuð í
brennidepli. Ljóst er að fatlaðir búa
við skertan hlut og fá ekki það sem
þeim ber af þjóðarkökunni. Þó álit
ég að enginn hópur fatlaðra sé verr
settur en hinir vangefnu. Eftir að
hafa hlýtt á þátt í útvarpinu um fjöl-
fatlaða þann 23/11 get ég ekki lengur
orða bundizt. Þarna kom glöggt fram
að í okkar velferðarþjóðfélagi er
hópur fólks sem nýtur ekki einu sinni
lágmarks mannréttinda. Inni á stofn-
unum, fyrir vangefna, er fjöldi ein-
staklinga sem einungis fær lágmarks-
þjónustu í hirðingu og fæði. Um litla
sem enga þjálfun og meðferð við
hæft hvers og eins er að ræða. Að-
stoð og ráðgjöf fyrir aðstandendur
vangefinna er mjög takmörkuð og af
vanefnum. Margar ástæður eru fyrir
þessu bágborna ástandi. Stofnanir
fyrir vangefna eru fjársveltar og van-
mannaðar starfsfólki. Lífseigir for-
dómar og afturhaldssemi eru enn
rikjandi gagnvart vangefnum og ævi-
ráðningar og hagsmunatengsl stjórn-
enda stofnana standa þeim fyrir
þrifum. Þrátt fyrir að lögin um að-
stoð við þroskahefta hafi ýmsu kom-
ið til leiðar er ekki nóg að hafa fína
pappíra. Það þarf að veita fjármun-
um til að flygja þeim eftir og það
rækilega. Af augljósum ástæðum eru
vangefnir heldur slakur þrýstihópur
og hafa fæstir kosningarétt. Ég skora
því á almenning að velta þessum mál-
um fyrir sér og þrýsta á ráðamenn um
úrbætur. Ég er ekki að fara fram á
ölmusu eða vorkunnsemi þessum
meðbræðrum okkar til handa, heldur
jafnrétti og stuðning til sjálfsagðra
mannréttinda.
MAKALAUST
SMEKKLEYSI
tónleikar auglýstir með mynd af
vansköpuðubami
H.Þ. skrifar:
Þegar ég átti leið um miðbæinn, 14.
nóvember sl., rak ég augun í eins
ósmekklega auglýsingu og hægt er að
hugsasér.
Einhverjir auglýstu þar konsert i
Nýlistasafninu undir nafninu B.B.
Bruni — og auglýsinguna prýddu þeir
með mynd af vansköpuðu ungbarni.
Eru þessum mönnum engin tak-
mörk sett? Að hvaða marki telja þeir
hægt að velta sér upp úr óhamingju
annarra? Hugsa þeir t.d. ekkert um
þá íslenzku foreldra, sem hafa orðið
fyrir þeirri ógæfu að eignast barn
með þessa alvarlegu vansköpun, og
eiga svo á hættu að sjá stærðar aug-
lýsingamynd af slíku, þegar i bæinn
er farið? Og ekki skal gleyma verð-
andi foreldrum í þessu sambandi.
Hvað með verzlanir sem leyfa upp-
setningu á slíkri auglýsingu fyrir sína
viðskiptavini og vegfarendur yf irleittt
Ég sjálf sá þessa ómynd í þrem verzl-
unum í miðbænum: ísafold í Austur-
stræti; Karnabæ á Laugavegi 66 og í
sjoppu á Laugavegi 74.
Ég er engan veginn að mæla með
ritskoðun, en því hljóta að vera ein-
hver takmörk sett, hvað fólk notar i
auglýsingaskyni, sér til framdrátt-
ar.Þetta dæmi er makalaust smekk-
leysi.
Frá skemmtun vangeGnna. Þroskaþjálfanemi álitur að enginn hópur fatlaðra sé
verr settur en vangefnir, sem oft njóti ekki einu sinni iágmarksmannréttinda.
DV-mynd: Ragnar Th.
Notkun öryggisbelta:
Tilviljun em
getur ráðið
Ekki eru allir jafnsáttir við lögleiðingu bilbelta og þessi bilstjóri virðist vera.
Margir telja að bilstjórar eigi sjálflr að taka þessa ákvörðun.
Faðir hringdi:
Vegna fréttar í blaðinu nýlega úm
árekstur við Sætún, þar sem Ijósa-
staur gekk inn í miðja bifreiðina,
þykir mér ástæða til að greina nokk-
uð nánar frá tildrögum málsins með
hliðsjón af lögleiddri notkun öryggis-
belta. Tekið skal fram að ég er faðir
þess manns sem lenti í þessu slysi.
Fyrir fáeinum dögum var ég á ferð
eftir Keflavíkurveginum og vegna
mikils skafrennings losaði ég öryggis-
beltið af mér til að geta hallað
betur fram svo ég gæti séð veginn
ir framan mig. Vegna þess hljóðs sem
kemur þegar beltin eru ekki notuð í
bílnum mínum, ákvað ég að binda
hnút á þau til aðstöðva hljóðið.
Þegar sonur minn slðan var í um-
ræddri ökuferð og lenti i þessum
árekstri, hafði hann ekki getað losað
þennan hnút og var því ekki með
spennt beltið.
Eins og kom réttilega fram ( frétt-
inni, gekk ljósastaurinn, sem bílinn
lenti á, inn í bifreiðina og við það
kastaðist sonur minn yfír í farþega-
sætið.
Ef hann hefði verið í öryggisbelt-
um, þarf ekki að leiða líkur að því,
að hann væri ekki meðal okkar í dag.
Þessi saga er einungis innlegg í um-
ræðurnar um notkun öryggisbelta og
sýnir það að lögleiðing þeirra getur
verið varasöm, þvi tilviljun ein getur
ráðið.
Þetta er sjón sem vafalaust myndi ylja ibúum Villingaholtshrepps um hjartarætur,
þvf ástandið i vegamálum þeirra er sagt vera mjög slæmt.
Þjóðvegirnir:
SLÆMT ÁSTAND í
VEGAMÁLUM VILL-
MGAHOUSHREPPS
Erikur K. Eiríksson, Villingaholts-
hreppi, hringdi:
Það er óhætt að segja að þjóðvega-
kerfið hjá okkur er með því allakasta
í sveit á landinu, enda er vegurinn all-
ur lægri en jarðvegurinn í kring.
Hér er því alófært, þegar gerir él
og á vorin, þegar klaka leysir, er
ófært vegna aurbleytu. Um hásumar-
ið á hins vegar að heita fært um veg-
ina i hvaða veðri sem er.
Sennilega stafar þetta ófremdar-
ástand í vegamálum okkar af því að
þingmenn Suðurlandskjördæmis
telja okkar, sem byggjum þessa sveit
og við þessa vegi búa, vera 4. og 5.
flokks fólk í þjóðfélaginu sem hefur
ekkert við betri vegi að gera.