Dagblaðið Vísir - DV - 13.09.1982, Síða 4

4
DV. MANUDAGUR13. SEPTEMBER1982.
Geirlandsá, er án efa frægasta sjóbirtingsá landsins núna. Ætli menn segðu ekki eitthvað ef hann hyrfi sporlaust. Þar hafa veiðst gifurlega stórir birtingar .
DV-mynd: Gunnar Bender.
HVAÐ VARD UM AIL-
AN SJÓBIRTINGINN?
SLÖSUÐUST
Á BIFHJÓU
Tveir piltar á bifhjóli slösuðust er
þeir óku upp á gangstétt og lentu á
húsinu númer 19 við Laugaveg. Gerðist
þetta um sjöleytið á laugardagskvöld.
Piltamir óku niður Laugaveginn og
ætluðu að fara fram úr bíl sem var á
undan þeim. Beygði bíllinn skyndilega
til vinstri og hélt ökumaður bifhjólsins
að verið væri að hleypa þeim fram úr.
Er þeir voru komnir upp að hliö bilsins
beygði hann skyndilega aftur til hægri.
Reyndu piltarnir að forðast árekstur
með þeim afleiðingum að þeir hentust
upp á gangstéttina og höfnuðu á
húsinu. Meiðsli þeirra munu ekki vera
mjög alvarleg.
—JGH.
Lokatölurúr
EHiðaániim:
Alls veiddust
1219 laxar
„Allt gott er að segja um
sumariö, um 4000 laxar gengu í
ána. En takan var ekki i hlutfalli
viö það. Maður veit ekki, kannski of
margar stangir, það er barið allan
daginn,” sagði Garðar Þórhalls-
son, formaöur Elliöaárnefndar, er
ljóst var aö veiðst höfðu 1219 laxar í
ánni. Það ernokkru betra en í fyrra
en þá komu 1074 laxar. Sá stærsti
sem veiddist var 16 punda.
-DV-mynd: G. Bender.
— Þór Guðjónsson veiðimálastjóri svarar: „Höfum ekki
nógar upplýsingar til að vita þetta”
Sjóbirtingur getur verið skemmti-
legur á færi, það vita þeir sem glímt
hafa við þennan fisk. Þess vegna hlýt-
ur það að vera mikill missir að sjá á
bak þessum fiski. Menn segja að hann
gefi laxinum h'tið eftir. Vitað er aö um
19 punda sjóbirtingar hafa veiðst hér í
ám nú síöustu árin. Hér áður voru þeir
ennþá stærri. En minnkar ekki allt eða
hverfur?
„Hér áður fyrr var allt morandi af
sjóbirtingi við Pennu og Móru, þar
veiddi maöur oft. Þetta voru vel vænir
fiskar, þeir stærstu um 10 pund. Hann
kom yfirleitt seint, upp úr miðjum
ágúst og í september. En nú fæst hann
varla. Þetta var á sínum tíma fræg-
asta sjóbirtingssvæði á landinu. En
hvaö orðið hefur um allan þennan fisk
veit enginn. Fiskifræðingamir hafa
ekki einu sinni hugmynd um þaö,
hvernig ættum viö þá að vita það. Við
sjáum eftir þessumfiski hér um slóðir,
það geta menn verið vissir um. Þess
vegna væri fróðlegt að fá svar við „sjó-
birtingshvarfinu”. Þetta hafði einn af
veiöiáhugamönnunum á Vestfjöröum
að segja um þetta hvarf. Og hann held-
ur áfram. „Við höfum rætt þessi mál
okkar á milli og erum með ýmsar get-
gátur. Það gæti verið að skilyröin í
sjónum hafi breyst núna síðustu árin.
Þessi fiskur lifir víst mest á sandsíl-
um, þeim getur hafa fækkað verulega.
Minkurinn og selurinn hafa líka eitt-
hvað að segja í þessu máli. Þeir taka
svo sannarlega sitt.”
Þaö skyldi engan undra þó menn sjái
eftir þessum fiski. Áður fyrr gátu
menn veitt mikið af vænum og falleg-
um fiski.
Sjóbirtingur er einn besti matfiskur
sem menn geta veitt. En hvers vegna
hvarf sjóbirtingurinn? Var kannski
um ofveiði aö ræða? Eða kom upp sýki
ístofninum?
Við hringdum í Veiðimálastofnun til
að vita hvort þeir vissu eitthvað um
„sjóbirtingshvarfið”. Við höfum mjög
litlar upplýsingar frá þessum slóð-
um,” sagði Þór Guöjónsson veiðimála-
stjóri. Menn hafa veriö latir að senda
okkur inn fréttir um sjóbirting. Getur
ekki verið að menn hafi ruglaö saman
sjóbirtingi og sjóbleikju? Svo getur
verið að einn veiði mikiö og næsti lítið.
Ur þessu geta spunnist heilmiklar sög-
ur, stundum er margfölduð smáveiði.
Því miður getum viö ekki svarað þessu
meö sjóbirtingshvarfið, vantar allar
upplýsingar,” sagði Þór.
G. Bender
Svo mælir Svarthöfði Svo mælir Svarthöfði Svo mælir Svarthöfði
Það má lengi finna einn lóuþræl
Þá er komið að síðustu hálm-
stráunum í viðureigninni við Davíð
Oddsson, borgarstjóra, út af fyrir-
ætlunum hans um strandbyggð. Hafa
kommúnistar alveg tapaö glórunni,
þegar ljóst var að ekki yröi farið að
þeirra ráðum um byggð á sprungu-
svæði við Rauðavatn, og stefna nú
öllum tiltækum vargi og kjafta-
kerlingum gegn hinni skynsamari
leið að byggja við sjó. Hefur lengi
verið vitað aJ hinir leðurklæddu
kommissarar Landvemdar,
Náttúrurveradar og Umhverfis-
málaráðs era hálsliðsmúkir, þegar
húsbóndinn kallar. Mátti sjá á
Þjóðviljanum fyrir helgina, að nú
hafa þessir kommissarar einu sinni
enn verið kaUaðir á vettvang tU að
gefa andófinu gegn strandbyggðinni
vísindalegt yfirbragð.
Góður flokksmaður rak ágætan
veitingastað í botni HvaUjarðar og
óttaðist ekkert meira í lífinu en veg
og brú yfir fjörðinn gegn Þyrli. Erf-
itt var um andmæU en þá sendi
flokkurinn skeggjaðan frelsara á
vettvang, sem fór að telja pöddur í
Hvalfjarðarbotni. Þar fann hann
marfló, sem hafði einhvera afbrigði-
Iegan fótaburð, sem var talinn svo
merkJlegur, að hver marfló af þess-
ari tegund var metin tU kýrverðs.
Þetta var fyrir nokkrum árum og
náttúrurveradin eða umhverfis-
veradin eða landverndin hefur fram
að þessu stöðvað aUar frekari fram-
kvæmdir við gerð varanlegs vegar
um Hvalf jörð, nema farið verði inn i
botn, þ.e. inn fyrir marflóna.
Sömu aðferö á nú að beita
varðandi Grafarvog, og sést það best
á ÞjóðvUjanum fyrir helgina, en þeir
eru drjúgir núna þar á bæ eftir að
hafa rekið flugstöðvarbygginguna
oní kok á Ólafi Jóhannessyni. Nú er
hin Ulþefjandi og háeitraða leira
innst í Grafarvori oröin að heilagri
jörð lóuþræla og rauðbrystings, þótt
aldrei sjáist þar fugl, og mundi
líklega drepast ef hann tyllti þar
niður fæti.
Alfheiöur Ingad., hinn pólitiski
fuglafræðingur Alþýöubandalagsins,
hefur krafist þess í cinhverju ráðinu,
að vegurinn yfir Grafarvog verði
hannaður í samræmi við sjónarmið
pödduteljaranna í Alþýðubandalag-
inu. Náttúrurveradarráð,
Landverndin og Umhverfismálaráð
eru nógu pólitísk til að taka svona
kerlingarprump alvarlega, og stefna
sýnilega að því að banna manna-
byggö á svæðinu vegna lóuþræls og
rauðbrystings. Þess hefur auðvitað
aldrei verið getið, né aö það hafi
varðað Náttúruveradarráð miklu,
hvaða fiðurfé leitaði skjóls í
jarðsprungunum við Rauðavatn og
verpti þar. Um þá háttu mófugla
þurfti ekki að blása til fundahalda í
frægustu kjaftasamtökum landsins.
Það hefurlöngum verið álitið að
Island vantaði allt annað en land-
rýmni. Og ef sú grundvallarstefna á
að rikja, að hvar sem verði vart við
fugl eða pöddu megi engin mann-
virki rísa, er alveg eins gott að
leggja niður hið fyrsta alla manna-
bygfeð svo ráðin þrjú og hinir leður-
klæddu og loðfeldsprýddu kommiss-
arar fái að ráða einir með pöddunum
yfir því llfriki, sem þá verður eftir.
Alþýöubandalagið hefur hvað eftir
annað troðið á lifrikinu á íslandi, og
gerir það þegar því sýnist. Það heyr-
ist hins vegar aldrei i Náttúrur-
verndarráði nema þegar þetta sama
pólitíska bandalag þarf að siga því
eins og hundi fyrir þær „afvega-
leiddu” hjarðir, sem kjósa sér heppi-
lega búsetu hvað sem pöddulífinu lið-
ur, og í fullri vissu þess að seint muni
takast með dvinandi landbúnaði og
dræmri fólksfjölgun að byggja
fuglum úr landinu.
Dæmið um Grafarvog er eitt af
þessum sígildu fyrirbærum, þar sem
geymdum einstaklingum í ráðum er
startað eins og pólitiskum róbótum
til að hefja árásir á sjálfsagða
mannabyggð. Og fáist Náttúrur-
veradarráð ekki til að láta af stjóra-
málaskoðunum verður að setja lög,
sem takmarka verksvið þess við
svæði, sem eru almannaeign, svo
sem eins og jökla og sanda öræfanna.
Svartböfði