Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.1982, Blaðsíða 23

DV. LAUGARDAGUR18. DESEMBER1982.
23
meintu þeir ekki nei, og ræða þeirra
varð peningar, meiri peningar og
ennþá meiri peningar.
„Eg lít í anda liðna tíð”. Já, þá henti
það stundum, að brennandi ástir
tókust milli jarðneskrar stúlku og álfa-
pilts eða mUli jarðnesks pUts og álfa-
meyjar. Og það var sagt, að stúlka,
sem haföi farið á stefnumót við álfa-
pUt, hefði ekki getað hugsað sér að
kela við mennskan strák eftir það. Og
ef hún náði ekki i pUtinn, sat hún í sorg
aUa ævi og þomaði upp og momaði og
giftist aldrei og grét.
Hvað skrámar nú fyrir augum mér?
Þetta er skrýtið. Eru augun í mér að
verða vitlaus? Ég sé þig á einhvers
konar labbi suður í öskjuhlíð, í grænu
bólunum, neðan undir faUegu
klettunum, þar sem huldufólkið býr.
Og þetta er í ljósaskiptunum. Og út úr
einum klettinum kemur huldupUtur,
agalega smart og fagur. Hann gengur
tU þín og hneigir sig hæversklega og
segir: „Gaman nú! Gaman nú, snör
mín hin snarpa! Að hún Bidda systir
skuU vera komin hingað! Ég hef fengiö
heita elsku tU þín. Viltu eiga mig? ”
Þú lítur á piltinn, frá þér numin af
fegurð hans, en segir þó, svona til að
segja eitthvað: „Agalega ertu frekur”.
Þá leggur hann annan lófann um
hnakkann á þér og hinn um herðamar
og kyssir þig sálarfullan utanvara-
koss. Nú horfizt þið snöggvast í augu.
,í!n sætur!” Og þú flýgur ÖU í faöm
hans og kyssir hann þrjá heita rifu-
kossa. Og nú streymir fram löng
kossaópera: breiöir kossar, djúpir
kossar, breiðir og djúpir kossar, votir
kossar, sogkossar, og tungur ykkar
mætast og leika kitlandi tunguballet,
og það er eins og glóandi staup af
frönsku koníaki hríslist um aUan
líkama þinn. Og það er alltaf að verða
meira og meira. Og tíminn hverfur
þér. Og heimurinn hverfur þér. Það er
ekkert tU annaö en kossar huldupilts-
ins. Og nú strýkur hann rafmögnuðum
fingrum niður hnakkann á þér og niður
bakið á þér (og kUpur þig mjúklega í
vinstri síöuna. ,,Æ, Ol”). Og nú er
áfengi upphafningarinnar oröið 75%.
„Elskan mín, snör mín hin snarpa og
dUUndó, dUUndó”.
„Já, dUUndó, elskuhjartans gæinn
minn! Oskaplega kyssirðu vel. Svona
hefur enginn mennskur maður kysst
mig”.
„En þú! VUtu eiga mig?” spyr
huldupilturinn.
„Ég verð hér á labbi næsta sunnu-
dagskvöld”.
0 Guð minn í hæstum hæðum, hvaö
ég hefði viljað vera ungi huldupUturínn
þetta brumandi vorkvöld og næsta
sunnudagsaftan!
Góðkveðja!
Þórbergur Þóröarson.
Einar rUd var Einar Sigurðsson, út-
gerðarmaöur frá Vestmannaeyjum.
Honum var Þórbergur orðinn kunnug-
ur og var í nánu sambandi við hann um
þessar mundir, því að hann skráði ævi-
sögu hans í þremur bindum. Hið
fyrsta, „Fagurt er í Eyjum”, kom
einmitt útfyrir jólin 1967.
Vorið 1966 höfðu Helga Jóna og Egill
Gunnlaugsson flust frá Nípukoti að
Bakka í Víðidal. Það var fæðingar-
staður Egils, og þar bjuggu foreldrar
hans, sem þá voru enn á lífi, en hann og
Helga leigðu þar hús, sem bróöir hans
hafði byggt. Þar voru þau, uns þau
fluttust í nýbyggðan dýralæknisbústaö
á Hvammstanga í ársbyrjun 1968.
Börnin voru nú orðin tvö, Jórunn Anna
og Þórbergur, sem kominn var hátt á
fimmta ár og nokkuð farinn að for-
framast, þegar bréfið var skrifað.
Hinn nafninn var sonur Torfa á Hala,
sem áöur hefur verið getið og Lilla
Hegga passaði þarforðum.
Gísli, ömmubróöir Þórbergs, var
Þórarinsson og bjó um tíma í Suöur-
húsum í Suöursveit. Hann var
„greindur maður og nokkuð fróður,
afburða harðger og eitthvað skyggn”.
Tveir Þorláksdropar
við hverja brú
Eitt kvöldið segir Helga:
— Það var haustiö 1969, þegar ég
var komin á Hvammstanga, að
Margrét hringdi í mig og sagði mér
þær fréttir, að búið væri að bjóða þeim
gömlu hjónunum á menningarviku
austur í Homafirði. „Má ég ekki koma
með?” spurði ég á stundinni, og hún
svaraði undir eins: „Jú-jú, hvað
heldurðu, auövitað máttu það!” Þetta
var í október. Eg skellti mér suður
strax daginn eftir og tók Þórberg litla
meö mér. Hann var sex ára þá. Næsta
dag var farið austur, en Sobbeggi afi
var óskaplega flughræddur og ég líka,
og það vissi Mamma-gagga auðvitað.
„Fáðu þér nú bara koníakspela til að
styrkja þig á, fyrst þú ert svona flug-
hrædd, og hafðu í töskunni þinni”,
sagði hún. Ég fór að ráöum hennar, og
svo var steöjaö út á Reykjavíkurflug-
völl. Það var ekki farið með Fokker,
heldur DC-3, eins og flogið var á til
Hornafjarðar í gamia daga og allir
sögðu, að væru afskaplega góðar
vélar. Um leið og við settumst upp í
vélina, sáum við, að fremri hluti far-
þegarýmisins var fullur af dóti, sem
átti að fara austur í öræfi, og aðeins
setið aftur í. Þegar vélin var farin að
hrista sig, eins og ég segi alltaf, hita
sig upp — og ætlaði að fara að
„hlaupa” til flugs út á brautarendann,
tókum við eftir því, að dótið var allt
laust og ætlaði af stað. Okkur leist ekki
á blikuna, ef það kæmi nú allt fljúgandi
og það kæmi slagsíða á vélina, þegar
hún yrði komin í loftið. Ameríkani,
sem var með okkur, gat einhvem
veginn kastað sér á stæöuna og kallaði
til þeirra fram í og sagði, að það yrði
að binda varninginn. Þá beygði vélin
upp að flugstöðinni, og Þórbergur
sagði: „Hvað er nú? Þetta veit nú ekki
á gott”. Það vora allir látnir fara út, á
meðan verið var að binda, og við Þór-
bergur settumst á kassa og drukkum
ofan í hálfan fleyginn á svipstundu.
Fólkið, sem ætlaði með, var alltaf að
gefa okkur auga. Svo losuðum við
okkur við jörðina. Með vélinni var
kona úr Suðursveit, sem ég kannaðist
við og sýndist ekki líða of vel. Viö
voram ekki komin nema austur á
Kambabrún, þegar ég spurði hana,
hvort hún væri flughrædd. Hún
svaraði: „Þegar ég sest upp í flugvél,
bý ég mig alltaf undir, að þetta verði
mitt síðasta”. Sú athugasemd var ekki
vel til þess fallin að auka mér kjark.
Við flugum Fjallabaksleiö, eins og ég
kallaöi þaö, og þegar þangað var
komið, kastaði tólfunum. Þaö var svo
mikil ókyrrð í loftinu, að það var eins
og vélin væri komin í ólgusjó. Hún
kastaðist til og frá, og ennþá segir Þór-
bergur sonur minn stundum, þegar
hann er að rifja þetta upp: ,JVlamma
alltaf man ég, hvað þú öskraöir mikið í
vélinni”. Hún millilenti á Fagurhóls-
mýri, og þá sagði ég viö sjálfa mig:
„Nei, ég get þetta ekki. Ég fer bara
með bíl austur, læt sækja mig frá
Hala”. En ég harkaði af mér, og á
Höfri komu séra Skarphéðinn, sem var
í menningarvikunefndinni, Steinþór á
Hala og fleiri að sækja okkur. Fyrst
var okkur boðið heim í Bjamanes og
tekið mjög myndarlega á móti okkur.
Séra Skarphéðinn bauð upp á kaffi og
koníak, en ég þáði þaö ekki. „Asskoti
máttu vera hrædd og illa haldin, ef þú
vilt ekki koníak”, sagði Þórbergur.
Svo lögðum við af stað vestur aö Hala í
yfirbyggðum Rússajeppa með Bjössa
á Brunnavöllum. Við fyrstu brúna á
leiðinni bað Þórbergur Bjössa að
stansa. Svo dró hann flösku með Þor-
láksdropum upp úr töskunni sinni og
saup tvisvar á. Hann hafði eitthvert
hugboð um það eða var búinn að
ímynda sér, að þetta yrði síðasta ferð
sín um þessar slóðir og hann þyrfti að
kveðja þær. Og nú heimtaði hann, að
stansað væri við hverja brú, og þar
fékk hann sér tvo sopa úr flöskunni og
bauð mér. Ég hafði ekki lyst á þeim, og
Margrét sagði: „Svei attan! Ég snerti
ekki á þessum fjandans óþverra!”
Þórbergur hafði þrönga skilgreiningu
á brúm í þetta skipti. Sumar voru ekki
nema tveir metrar, bara ræsi. Þegar
Margréti var fariö að ofbjóða, gall í
henni: „Það er svo stutt á milli
brúnna, að þú getur ekki verið þekktur
fýrir aö láta bílstjórann stoppa
svona”. „Ég ræð því”, ansaði Þór-
bergur hægt, en ákveöið. „Þú verður
orðinn blindfullur, þegar þú kemur aö
Hala”, sagði Mammagagga. „Það
gerir þá ekkert til”, svaraði Sobbeggi.
— Var þetta síðasta ferðin?
— Það er eins og mig minni það.
Ég held þau hafi að minnsta kosti ekki
fariö saman austur aftur.
— Hvemig var hann, þegar hann
komaðHala?
— Hann var orðinn rallhálfur, þegar
hann steig út úr bilnum. En það gerði
ekkerttil.
LÁRUS ÁGÚST GlSLASON
HANDBÓK UM
HLUNNINDAJARÐIR
Á ÍSLANDI
Bækur frá LE1FTR11982
HANDBÓK UM HLUNNINDAJARÐIR, 331 bls.
Höfundurinn, Lárus Ágúst Gíslason, er allra manna
kunnastur hlunnindum jarða, þar eð hann vann við
fasteignamat Rangárvallasýslu í 7 ár og siðar við
fasteignamat- og landnám ríkisins i Reykjavík, i 10 ár.
SKELDÝRAFÁNA (SLANDS — Kemur út i fyrsta
sinn i heild. Auk þess bætast við fjölmargar nýjar
tegundir og afbrigði, 351 bls.
FRÆNDGARDUR, 375 bls. — Niðjatal formæðra og
forfeðra höfundar og konu hans. Nöfn og ættir fjöl-
margra fslendinga i öllum héruðum landsins birtast
þarna.
LUCIANO — Sendiför mafíuforingjans eftir Jack
Higgins, öðru nafni Harry Patterson. Sumarið 1943
ráðgerðu Bandamenn innrás á Sikiley og reyndu að
fá ítalska bændur að risa upp gegn hernámsliði Þjóð-
verja. Þess vegna var leitað til alræmds mafíuforingja
og glæpamanns i New York, Smoky Luciano að nafni.
NANCY Á KRÓKÓDfLAEYJUNNI.
NANCY OG SVIKAHRAPPARNIR.
Nancy tekst oft á ótrúlegan hátt að greiða fram úr
dularfullum leynilögreglumálum.
HÁTfD f GRÝLUBÆ — Grýla og öll hennar fjölskylda
heldur hátiðlegt þúsund ára afmæli sitt með miklum
glæsibrag. Höfundur: Kristján Jóhannsson.
FRANK OG JÓI — Njósnarinn á Flugleið 101.
FRANK OG JÓI — Leyndarmálið um hvalinn.
Viðburðarikar og æsispennandi spæjarasögur.
ÆVINTÝRI SAJO — Litlu" Indiánastúlkunnar, mun
hrifa alla þá sem unna dýrum og frjálsri náttúru.
BÆKURNAR FÁST HJÁ ÖLLUM BÓKSÖLUM
ÆVINTTRI
sa)o litul;
k -J.'.'
• ■■■Tí »;**, 'S
f
■ . i V i
-utln-^ÁVí ’
FRftNK o8 JÓI
LEYNDARMÁLIÐ
UM HVALINN
i • T / &
y r
KRISTJftN JÓHANNSS3N
HÁTÍÐ Í GRÝLUBÆ
PRENTSMIÐJAN LEIFTUR HF. 12
- Sími 17554
"T *
5 stórgóðar jólagjafir
handa ungum tónlistarmönnum
Trommusett frá kr. 9.260,-
Rafmagnsgítarar m/tösku frá kr. 4.640,-
Kassagítarar frá kr. 1.970,-
Gítarstillir frá , kr. 1.440,-
Gítarólar frá kr. 100,-
GÆÐIFRAMAR ÖLLU
Tónkvísl
Einnig mikiö úrval af taktmælum, tamborin-
um, bongótrommum og pickup fyrir gítara og
bassa.
LAUFÁSVEGI 17 - REYKJAVÍK • SÍMI 25336