Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.1983, Blaðsíða 21

DV. LAUGARDAGUR 8. JANUAR 1983.
Popp
Popp
Popp
Popp
group” fyrir vikið. Enda segu-
Gilmour: ,j£g skildi í fyrstu ekkert j
hvaö þeir voru að fara og hugsaöi:
Guð minn góður, þetta er ekki þaö
sem músíkin snýst um. Eg kom beint
úr hljómsveit sem hafði hermt eftir
Jimi Hendrix. Breytingin var meiri-
háttar kúltúrsjokk fyrir mig.”
Næstu tvær plötur, More (1968) og
Umma Gumma (1969) byggðu á.
þeim grunni sem lagður hafði verið
með SOS. Umma Gumma var live-
plata og fannst mörgum sem þar
vantaði eitthvað nýtt.
„Það var alveg rétt. Viö áttum lítið
af nýju efni. En það kom einnig til að
við vorum í mjög góðu hljómleika-
formi. Við vorum orðnir þriðja eftir-
sóttasta live-bandið, næst á eftir
Hendrix og FleetwoodMac.”
Naesta breiðskifa, Atom
Heart Mother (1970) hefur síðan verið
talin marka upphafið að tilurð Dark
Side Of The Moon (1973). Tónlistin
varö enn tilraunakenndari og kórum
og hljómsveitum tók að bregöa fyrir.
Árið eftir kom Meddle (1971).
Gilmour bendir sérstaklega á hið
23ja mínútna langa lag Echoes til að
sýna að hverju stefndi á DSOTM.
, JVIesta breytingin eftir Echoes
var að Waters hóf aö semja texta
með meiningu. Textinn í Echoes og
flestum lögum þar á undan þjónaöi
aðeinsmúsíkinni.
Þannig má rekja hugmyndina aö
Obscued By G'louds (1972) til pælinga
„Mér fannst tónlistin ú Darh Side
of the Moon ehhi vera nógu góó99
— M^ir Davicl (vilmour. gitarUkiksu*i l*ink Flovcl. mrdsil sinnsirs i vidtsili vi«> >lusirisin
Það telst vart til hversdagslegustu tíðinda að
tímarit birti löng viðtöl við með/imi Pink Floyd
Þeir fjórmenningarnir eru nefnilega þekktir fyrir
flest annað en má/gefni við blaðamenn. Það vakti
því nokkra athygli þegar tímaritið Musician birti
fyrir skömmu ítarlegt viðtal við gítarleikara sveit-
arinnar, David Gilmour. Helgarpoppi hefur borist
þetta viðtal í hendur og birtast hér á eftir stuttar
glefsur úr þessu merkisviðtali. Við getum sagt að
frumsýning kvikmyndarinnar The Wall, eftir sam-
nefndu verki bassaleikarans Roger Waters á
síðasta ári, sé tilefnið. Og hún er væntanleg
hingað fljótlega vonum við.
Upphafið aö verkinu The Wall rek-
ur Gilmour aftur til hljómleika sem
Pink Floyd hélt í Kanada árið 1977.
Þá voru fjórmenningarnir aö kynna
plötuna Animals (1977) sem laga-
smiöurinn og bassaleikarinn Roger
Waters hafði samið að loknum lestri
á söguGeorgeOrwell, Animal Farm.
„Síðan var þaö að Waters kom með
helling af demo-upptökum meö enn
fleiri hugmyndum. Og við fórum í
stúdíóið meö upptökumanninum Bob
Ezrin. Hugmyndin sem Waters gekk
með í kollinum var svo yfirgripsmik-
il að við áttum í erfiðleikum með að
troða efninu á tvær plötur. Og að
auki hafði okkur ekki gefist tóm til að
slípa efnið til á tónleikum, öfugt til
dæmis við Dark Side Of The Moon
(1973). Það var líka kaiuiski stærsti
munurinn á þessum plötum; DSOTM
varð til á hljómleikum, en The Wall
algerlega í stúdíóinu.
— Við byrjuðum á þeim lögum
sem okkur þóttu bitastæðust og
mörgum hugmyndum köstuöum við í
ruslafötuna.
Waters og Ezrin eyddu miklum
tíma í að koma söguþræðinum á
hreint; stytta hann og gera hnitmið-
aðri. Og eftir því sem viö veltum lög-
unum meira fyrir okkur, því meira
efni var sent á vit ruslafötunnar. Og
Waters var sendur heim til að semja
ný lög og útfæra aðrar hugmyndir.
Sum bestu lög plötunnar uröu ein-
initt til undir slíkri pressu. Þannig
unnum viö í um fjóra mánuöi að mig
minnir.”
Another Brick In The Wall Part 2
hét hitt lagið sem allir muna. Um það
segirGilmour:
„Þetta var fyrst örstutt stef með
einu versi og stuttri gítarsóló. Þegar
við vorum að velta laginu fy rir okkur
og höfðum gert nokkrar upptökur
kom okkur í hug að fá barnakór til
liðs við okkur. A þeim tíma vorum
við staddir í Los Angeles svo að við
sendum upptökurnar til Lundúna.
Þar var hóað saman hópi af strákum
og þeir sungu inn allar hugsanlegar
útgáfur á spólumar. Við fengum 24
útgáfur til baka sem hægt var að
raða og „döbba” saman að vild. Viö
vorum ekki lengi að finna það rétta.”
Og almennt um lagasmíðar Pink
Floyd og hæfni þeirra til að leika á
hljóðfæri:
„Eg get alveg sagt það hreinskiln-
islega — enginn okkar f jórmenning-
anna er tæknilega góður músíkant
sem kann allar heimsins brellur. Og
mörg laga okkar eru ósköp einföld —
en tónlist er oft klædd í fallega
búninga.” Svo mörg voru þau orö.
Hvað fannst öðrum meðlimum
Pink Floyd um The Wall-hugmynd-
ina?
„Okkur fannst hún öllum góð.
Hvað sjálfan mig snertir, finn ég þó
trauöla fyrir þeim boðskap sem þar
er á stundum komiö á framfæri.
Hann byggist nefnilega á lífreynslu
Waters sjálfs, til dæmis þekkti hann
aldrei föður sinn. Ég get raunar sagt
það sama um DSOTM, Wish You
Were Here og Animals. Eg er auðvit-
að í stórum dráttum sammála flestu
því sem þama kemur fram en
mundi varla mála veruleikann í svo
sterkumlitum.”
I kjölfar plötunnar tvöföldu, The
Wall, hélt Pink Floyd í einhverja
mest umræddu hljómleikaför síðustu
ára. Aðsóknin var gifurleg og sjónar-
spilið sem næst ósvikið; fyrir hvern
konsert reisti fjöldi iðnaðarmanna
heljarmikinn steinvegg á sviðinu
sem í lokin var á táknrænan hátt
brotinn niður, þyrlur og flugvélar
lögðu til ósvikin leikhljóð, gríðar-
stórar og óhemjudýrar brúöur full-
komnuðu myndina. Lýsingarorðið
„óhemjudýrt” átti raunar við allt
sem sýningunum viðkom. Stjóm-
andi hennar og hönnuður var enginn
annar en sá sem hér er rætt við,
David Gilmour. Nóg um The Wall að
sinni. Hverfum aftur í tímann.
I upphafi var náungi nefndur Syd
Barrett. Sumir segja hann hafa verið
efni í snilling — en snilligáfuna sótti
hann í dóp og pillur. Þótt hann væri
höfuö og herðar Pink Floyd í upphafi
var hann svo langt leiddur þegar árið
1968 að arkitektúrnemamir Waters,
Rick Wright og Nick Mason ákváðu
að losa sig viö hann. Æskufélaga
Barretts frá Cambridge, Gilmour,
var boðið plássið.
Áður hafði fyrsta plata Pink Floyd
komið út, Piper At The Gate Of Dawn
(1967). Önnur platan var í burðar-
liðnum. Gilmour var nýkominn frá
Frakklandi þar sem hann haföi verið
í músík en unnið fyrir sér sem karl-
fyrirsæta. „Eg þáði boðið frá Pink
Floyd vegna draumsins um frægð og
frama og ekki síður vegna stelpn-
anna.”
Um þetta leyti gekk þó flest á
afturfótunum hjá Pink Floyd. Syd
var búinn að vera og lagasmíðin
gekk ekki upp. Aukinheldur áttu þeir
í brasi við umboðsmanninn og plötu-
fyrirtækiö. Þegar önnur platan
Saucerful Of Secrets (1968) kom
breyttist allt í einni svipan. Hún sýndi
að það var líf eftir Syd. Tónlistin var
öðruvísi — poppið vék fyrir instrú-
mental pælingum — löngum,
rólegum verkum. Uppbygging SOS
var hnitmiðuö — allt myndaði eina
heild enda arkitektúmemar að
verki.
„Efnið á plötunni var eiginlega að
miklu leyti samið með blýanti, blaöi
og teikningum — svona á þetta að
vera hér og svona þar og teikning-
unnivarsíöan breytt ítóna.”
Músikin þótti óvenju framsækin og
fékk Pink Floyd viðumefnið „space
Waters um bernsku sína og þau áhrif
sem fall föður hans í stríðinu hafði á
hann. Sú þráhyggja kemur meöal
annars mikið við sögu í kvik-
myndinni.”
„Inntakið í DSOTM var brjálæði
lífsins og hræðslan við dauðann,”
upplýsir Gilmour en heldur síðan
áfram: „Mér fannst tónlistin á
plötunni í fyrstu ekki nógu góö. Og
það var mín skoðirn að viö reyndum
á næstu plötu (Wish You Were Here)
að sameina tónlistina frá Echoes og
textana frá DSOTM.”
Upptakan á DSOTM tók aðeins tvo
til þrjá mánuði en upptökumar fóru
fram með löngum hléum. Til að
mynda er til „bottleg-plata” frá
þessum tíma með hljómleikum sem
Pink Floyd hélt í Lundúnum.
„Þar lékum við efniö af DSOTM og
munurinn á þeim flutningi og plöt-
unni er ótrúlegur. Til dæmis er Time
helmingi hægara en á plötunni. Þaö
varhörmulegt.”
Og Gilmour minnist þeirra
breytinga sem urðu í kjölfar
velgengni DSOTM:
„Á hljómleikum til dæmis var
breytingin ótrúleg og virkaði niður-
drepandi á okkur. Við vorum vanir
að spila fyrir áheyrendur sem komu
til að hlusta á þaö sem við vorum að
gera. En nú stóð fyrir framan okkur
öskrandi krakkalýður sem vældi
Money, Money allan tímann. En
hlustuðu ekkert á annað. ”
Það var erfitt fyrir fjórmenn-
ingana að snúa aftur til stúdíósins og
fylgja DSOTM eftir. Um tíma hentu
þeir hinum heföbundnu hljóðfærum
frá sér og tóku upp þrjú lög þar sem
notast var meðal annars við gúmmí-
límband, spreibrúsa, dollur og hálf-
fullar vínflöskur. En eftir það gáfust
þeir upp. En þeim tókst ágætlega
uppmeðWish YouWereHere og 1977
kom Animals. 1979 kom loks The
Wall og þessa dagana er von á The
Final Cut sem geymir nokkur ný iög
úr kvikmyndinni, auk eldri laga af
upphaflega Veggnum.
Og að lokum: hvað fannst Gilmour
um pönkið og það uppátæki Jolinny
Rotten aö klæöast bol með áletr-
uninni „I hate Pink Floyd”?
„Það brá mörgum í brún en mér
kannski síst. Menn þurfa stundum að
fá spark í rassinn. Eins og aðrir
höfum viðgottafslíku.”
-TT.