Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1984, Side 16

16
DV. MANUDAGUR 20. FEBRUAR1984.
Spurningin
Fórst þú á kvikmynda-
hátíð?
Ágústa Rósmundsdóttir: Já, ég fór aö
sjá Fassbinder-myndina Querelle og
svo sá ég Hrafninn flýgur. Þetta er
þarft framtak aö halda svona hátíö —
að koma með eitthvað nýtt, en ekki
bara amerískar afþreyingarmyndir.
Margrét Guöjónsdóttir: Nei, ég fór
ekki á kvikmyndahátíö. Eg gaf mér
ekki tima til þess. Hefði mjög gjarnan
viljað sjá einhverja mynd. Hátíöin
heföi mátt standa lengur.
Ölafur Pálsson: Nei, ég sá enga mynd.
Eg er alveg laus við delluna. Og sótti
nú bíó lítið áöur. Eg hef meira gaman
af óperum. Fór einu sinni í Trípóiibíó
og sá þar óperu-mynd.
Sigurjón Bergsson: Nei, enga. Eg bý á
Selfossi og fór ekki í bæinn til þess. En
ég er sýningarmaður í Selfossbíói
þannig aö ég sé ansi margar myndir.
Eg hef gaman af því aö sjá góöar
myndir.
Sævar Skaftason: Nei, ég hef veriö
mjög upptekinn. Hef verið á kvöld-
námskeiði, en heföi mjög gjarnan
viljaö fara. Eg hef alltaf reynt að fara
þegarþær hafa verið haldnar.
Friðrik Friöriksson: Nei, en ég ætlaöi
alltaf aö fara. En þaö voru svo fáar
sýningar á hverri mynd aö maður fann
aldrei tíma til að sjá þá mynd sem
mann langaði til.
Lykillinn
týndist
aðhand-
jámunum
—en löggankom
til hjálpar
Helga Oskarsdóttir hringdi:
Mikið hefur veriö rætt um málefni
lögreglunnar í fjölmiðlum og hefur þá
ekki verið dregin fram ljósa hliöin á
þeim málum. En nýlega kynntist ég
einmitt þeirri hlið lögreglunnar.
Þannig var að sonur minn 3 ára
komst í handjárn sem eldri bróöir hans
átti og var aö leika sér með þau. Ég
geröi enga athugasemd viö þaö, þar
sem ég vissi aö lyklar fylgdu með
þeim. En svo brá barnið handjárn-
unum á mig þannig aö þau læstust.
Þegar ég ætlaöi aö sækja lykilinn þá
fannst hann hvergi, hvernig sem leitaö
var.
Nú voru góö ráö dýr. Eg þurfti aö
fara í bæinn aö útrétta og mátti því
engann tíma missa. Fór ég því í bæinn
meö handjárnin á og mætti ég illu
augnaráði allsstaðar þar sem ég kom
sérstaklega þegar ég þurfti aö bregöa
méríbankann.
Handjárnin höföu herst aö úlnliönum
Það hefur vafalaust ekki þurft svona marga lögregluþjóna til að koma bréfritara i lögreglubilinn, þegar
hún var leidd þangað i handjárnum. En allt fór vel í lokin.
og voru farin aö meiða mig. Þau
stöövuöu blóðrásina. Eg vissi ekki
hvaö ég átti til bragös að taka, en
hringdi í lögregluna. Komu þeir meö
óteljandi lykla en enginn gekk aö
lásnum. Þá var ég leidd út í lögreglubíl
í handjámum og ekið með mig niður á
verkstæði lögreglunnar í Síöumúl-
anum. Þar tókst loks að losa mig með
því að dýrka upp lásinn og var ég
frelsinu fegin. Þetta allt var einstak-
lega neyðarlegt, en lögreglan reyndist
mér sérstaklega hjálpleg og á bestu
þakkir skildar fyrir þaö. En handjám-
unum hef ég nú fleygt og ekkert er eftir
nema minningin um þessa lífsreynslu.
Þetta var í fyrsta skipti sem mér var
ekið í lögreglubíl, handjámaðri.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
„Hrafninn ffýgur” er toppurinn
í íslenskri kvikmyndagerd í dag

Helgi Skúlason ihlutverkisinu imyndinni„Hrafninn fíýgur".
Rammskakkt Islands-
kort í sjónvarpi
Magnús Olafsson Hafnarfiröi
skrifar:
Eins og flestir vita þá er nýlokiö
kvikmyndahátíö sem aö mestu leyti
fór fram í Regnboganum. Margt góöra
mynda kom fram á þessari hátíö, en
stærsti viöburðurinn var frumsýning
nýrrar íslenskrar myndar í Háskóla-
bíói, „Hrafninn flýgur,” eftir Hrafn
Gunnlaugsson. Þessi mynd fékk
einróma lof gagnrýnenda og hefur hún
einnig verið valin á kvikmynda-
hátíöina í Berlín af dómnefnd sem
lætur ekki bjóöa sér hvaö sem er. Allt
þaö umtal sem þessi mynd hefur
fengiö hefur verið jákvætt og fór ég aö
sjá myndina meö þaö veganesti. Eg
var hræddur um að veröa fyrir von-
brigðum því aö þaö er nú oft þannig að
maöur býst viö of miklu.
Eg held að ég hafi aldrei orðiö eins
heillaöur af neinni íslenskri mynd og
þessari. Þaö er kannski vegna þess að
ég hef haft tröllatrú á því að hægt væri
að gera forfeður okkar að útflutnings-
vöru í formi kvikmynda og þar meö
lyfta íslenskri kvikmyndagerð á æðra
plan. Hrafn Gunnlaugsson hittir svo
sannarlega í mark meö þessari mynd.
Þaö er allt sem mælir meö henni og vil
ég sérstaklega nefna góöan leik, frá-
bæra tónlist sem fellur aö kvikmynda-
tökunni og gæti ég eflaust haldið áfram
aö telja upp, en yröi of langt mál. Þó
get ég ekki setið á mér aö minnast á
hvaöa stefnu Hrafn tekur í gerð
myndarinnar að hafa einfalt handrit
og Iáta myndmáliö tala líkt og ítalskir
kvikmyndageröarmenn geröu þegar
þeir tóku sig til og breyttu hefðbundnu
og úreltu formi kúrekamynda meö
Clint Eastwood í fararbroddi. Eg skora
á alla þá, sem gaman hafa aö fara í bíó
til aö skemmta sér yfir góðri
afþreyingarmynd og það íslenskri, að
drífa sig í Háskólabíó til aö sjá toppinn
í íslenskri kvikmyndagerð í dag. Svo
aö framhald veröi á aö kvikmynda-
gerðazmenn okkar efli íslenska kvik-
myndagerð verðum við að styðja á
bakið á þeim með því aö skoöa verk
þeirra.
Norðlendingur hringdi:
Eg vil beina því til sjónvarpsmanna
aö þeir fari að rifja upp landafræði-
kunnáttu sína. Þaö er hörmulegt aö
þurfa aö hlusta á þá tala um Hvítá í
ölfusi, eins og gerðist nýlega í frétta-
tíma. Eg hélt aö hver einasti maður á
landinu vissi aö stóra fljótið í ölfusi
heitir ölfusá.
Þá skora ég á forráðamenn fyrr-
nefndrar ríkisstofnunar að reyna að
snúa Islandskortinu rétt, sem klukka
sjónvarpsins er í. Eins og klukkukortið
er núna er það rammskakkt.
Venjan er sú aö noröur sé upp og
suður niöur. Samkvæmt því ætti
Hraunhafnartangi á Sléttu aö vera efst
á Isiandskorti og Látrabjarg á Vest-
f jöröum lengsti til vinstri.
Á sjónvarpskortinu er Hornbjarg
efst og öndveröames á Snæfellsnesi
lengst til vinstri. Eg vona að þetta
verði lagfært sem fyrst svo að skóla-
börn gati ekki á vorprófum þegar þau
veröa spurð um nyrsta hluta landsins.