Dagblaðið Vísir - DV - 30.03.1985, Blaðsíða 26

26
DV. LAUGARDAGUR 30. MARS1985.
Gaimard táraðist
við sönginn
Kvæöi Jónasar var prentaö undir-
eins og var prentun lokiö daginn eftir
i „með fátíðri viðhöfn”, segir Benedikt
Gröndal. Þaö var síðan sungiö í veisl-
i unni góöu og Páll Melsteð þýddi á lat-
ínu fyrir heiöursgestinn. Hann mun
hafa oröiö snortinn og jafnvel tárast
yfir þeirri vinsemd og viröingu sem
hann fann meöal Islendinganna. Og ef
marka má eintakiö sem Sigurður
i Jónsson líffræðingur fann á Signu-
| bökkum hefur hann þá látiö Is-
lendingana skrifa nöfn sín og fæöing-
arstað og tíma aftast í sitt eigið
eintak af ferðasögunni. Þar eru nöfn
33ja Islendinga og má nefna Jónas
Hallgrímsson, Pál Melsteö, Þorgeir
Guömundsson, Jón Sigurösson, Grím
Thomsen, Þorleif Guðmundsson
Repp, Jón Hjaltalín og Finn Magnús-
son sem var veislustjóri.
Páll Melsteö flutti kvæöiö heim og
| kenndi Islendingum aö syngja þaö og
varö þaö skjótt afar vinsælt, „því það
hreif allra huga,” segir Benedikt
Gröndal í Dægradvöl, „enda voru
menn annars hugar þá en nú; nú er
kvæöiö aö mestu leyti gleymt, eins og
flest íslensk kvæði sem nokkuð er við.
En enginn efi er á því aö þetta er eitt
af þeim kvæöum sem einna mest hafa
vakið Islendinga.”
En afskiptum Paul Gaimards af Is-
lendingum var ekki • lokið. Er hann ,
lagði upp hingaö til lands í seinna
skiptið haföi hann fengið Frakkakon-
ung, Loövík Filipus, til aö bjóða
tveimur Islendingum út til
Frakklands til náms á kostnað krún-
unnar. Ekki varö þó úr aö nema
einn færi og var þaö Guömundur
Sívertsen, sonur Bjama „riddara”
Sívertsen. Guömundi sóttist námiö
vel og komst hann í mikla hylli hjá
Gaimard og öðrum höfðingjum. Hann
komst og til metorða í hernum en
endalok hans uröu sorgleg. Áriö 1888
kom út á Frakklandi bókin L’Islande
et l’archipel des Færæer eftir franska
landfræðinginn Henry Labonne og
þar segir hann meðal annars frá
Núorðið eru vísindarannsóknir Gaimard-leiðangursins vitaskuld úreltar
með öllu en myndirnar sem Auguste Mayer (og fleiri) teiknuðu eru
ómetanlegar heimildir um þjóðhætti á íslandi á fyrri hluta 19. aldar.
Þessi mynd úr bók Gaimards sýnir Aðalstræti árið 1836.
dauða Guömundar Sívertsen. Kaflinn
um þaö fer hér á eftir í lauslegri þýö-
ingu.
Sorgleg endalok ís-
lendings
„Hann lagaöi sig á skömmum
tímum aö siövenjum Parísarbúa,
talaði tungu þeirra eins og innfæddur
og varö sannkallaöur uppeldissonur
herra Gaimards, sem geröi hann aö
aðstoöarskurölækni í hernum. Hann
var svo einn virtasti liösforingi vor
í Afríku, þar til velgjörðarmaður
hans sendi á ný eftir honum. Þá gat
hann tilkynnt velgjöröarmanni sinum
aö hann heföi verið hækkaöur í tign
og geröur aö majór og þeir ákváöu að
halda upp á þessi gleðitíöindi
meö reisu til Italiu. En þegar til
Napólí kom batt þessi óhamingjusami
sonur Noröursins enda á líf sitt meö
því að varpa sér út um glugga. Hvers
vegna veit enginn.”
Labonne varpar fram þeirri
kenningu að Guðmundur hafi þjáöst
af heimþrá en Benedikt Gröndal telur
sig hafa betri upplýsingar. Hann
segir í ævisögu sinni: „Ég hef heyrt
að Guömundur hafi orðið mjög
hneigður til drykks (absint), og þaö
held ég hafi verið orsökin.”
Altént urðu þessi hörmulegu enda-
lok Guömundar Sívertsen Paul
Gaimard mikil vonbrigöi. Sjálfur dó
þessi góökunni Islandsvinur í París
10. desember 1858.
(-IJ. tóksaman).
Mynd úr eldhúsinu á prestssetrinu
i Heydölum í Breiðdal frá 1836.
Kona við þvott í stóru keraldi og
barn að sulla í vatninu. Frönsku
i
myndlistarmennirnir teiknuðu mik-
ið af svona myndum i leiðangri
Gaimards.
Akureyringar voru brautryðjendur i
trjárækt hér á landi og sést það
m.a. hér á myndinni. Þessi mynd
átti eftir að birtast víða og var
sögð sýna eina tréð á íslandi. Það
var hér um bil rétt. Marmier segir
frá eina trénu í Reykjavík, reynivið
sem landstjórinn lét gróðursetja.
„Hann gróðursetti tré þetta fyrir
fimm árum, og er það nú tvö fet á
hæð. Sérhver hnappur er vex á
greinum þess er heill viðburður. En
ef reyniviðurinn vex upp yfir vegg-
inn, sem veitir honum skjól, mun
hann deyja."
r
V
M
;1|§