Dagblaðið Vísir - DV - 03.04.1987, Qupperneq 15

FÖSTUDAGUR 3. APRÍL 1987.
15
Neytendur
MViðskiptavinurinn hefur
alltaf á réttu að standa“
Gilda þessi gómlu sannindi ekki hér á landi?
Léleg þjónusta er því miður oft
áberandi á ýmsum sviðum, eins og
t.d. í verslunum og ekki síður á opin-
berum stöðum. Við þekkjum mörg
dæmj um slíka þjónustu. En einnig
þekkjum við dæmi um góða þjón-
ustu, sem því miður er ekki eins
skeytt um að segja frá.
Nýlega fengum við bréf frá konu
þar sem sagt er frá lélegri þjónustu
sem hún fékk í kvenfataverslun í
Reykjavík. Við ætlum að birta hluta
bréfsins en ekki segja frá nafhi versl-
unarinnar að svo komnu máli. Sá
sem þetta hittir tekur það til sín og
bætir sig vonandi í framtíðinni.
Kjóllinn notaður tvisvar
„Fyrir jólin keypti ég kjól sem ég
hef farið tvisvar í. í seinna skiptið
varð ég fyrir því óhappi að hellt var
yfir mig á veitingahúsi. Þegar heim
var komið las ég leiðbeiningar á
kjólnum þar sem stóð að hann mætti
þvo á 30°. Eftir að hafa druslað kjóln-
um til í ylvolgu vatni hengdi ég hann
upp rennandi blautan. Er skemmst
frá því að segja að kjóllinn varð ein
krumpa á eftir.
Þá fór ég í verslunina og hitti eig-
andann og kvartaði yfir því hvernig
kjóllinn hefði farið eftir þennan eina
þvott og yfir því að mér hafði ekki
verið sagt við kaupin að þetta efhi
(100% acetate) krumpaðist.
Eigandinn neitaði með öllu að gefa
mér afslátt af kjólnum og vildi meina
að efhið væri svona krumpsækið. -
Orðum sínum til áherslu barði eig-
andinn með herðatré í borðið og
sagðist ekki vera neinn okrari sem
ég hafði aldrei minnst á. Mér var
farið að ofbjóða hvemig frúin lét og
sagði að hún hlyti að leggja á sína
vöm eins og aðrir sem versluðu. Að
lokum kallaði hún mig andskotans
fífl.
Hér með hef ég komið þessu á
framfæri eins og ég lofaði eigandan-
um. Svona framkoma er ekki til að
laða kúnnann að. Kurteisi kostar
ekki peninga og náttúrlega mun ég
aldrei versla í þessari verslun á með-
an þessi eigandi er.“
Ótal dæmi um ókurteisi
Þetta dæmi er því miður ekkert
einsdæmi, að verslunarfólk komi
ekki auga á þann gamla sannleika
að „viðskiptavinurinn hafi alltaf á
réttu að standa“. Ég er ekki að segja
að verslunin hafi borið ábyrgð á þvi
að kjóllinn krumpaðist og varla von
til þess að viðskiptavinurinn gæti
átt von á endurgreiðslu eða afslætti.
Gerviefni eiga það til að krumpast
illilega, betra hefði verið að setja
kjólinn í hreinsun. En auðvitað er
ófyrirgefanlegt að verslunareigandi
Verslunareigendur ættu ekki að láta
eftir sér að segja viðskiptavinum
sinum til syndanna. Afstaða til við-
skiptavinanna verður að vera hlut-
laus.
kalli viðskiptaavini sína fífl, jafnvel
þótt honum finnist þeir vera það.
Komum við að öðm atriði í grein-
inni. Bréfritari segist hafa orðið
„fyrir því að hellt var yfir“ hann á
veitingahúsi. Ef það var starfsmaður
veitingahússins sem hellti yfir við-
komandi var það að sjálfsögðu
skylda veitingahússins að láta
hreinsa kjólinn eða bæta hann að
öðm leyti.
Ég man eftir dæmi frá Bandaríkj-
unum þar sem helltist yfir konu
þannig að kjóllinn varð gegndrepa.
Veitingahúsið hafði engin umsvif og
greiddi andvirði kjólsins umsvifa-
laust og án nokkurra vandræða.
Ekki var tekið mið af þvi að þama
var um að ræða eldgamlan kjól sem
svo sannarlega var búinn að „lifa
sitt fegursta".
Á dögunum urðum við vitni að því
að kertavax lak ofan á jakkaermi á
gesti á einu af veitingahúsunum í
Reykjavík. Gesturinn kvartaði og
þjónninn brá sér afsíðis með jakkann
sem var hreinsaður á viðeigandi
hátt á stundinni og gesturinn var
ánægður.
Aðra sögu af góðri þjónustu heyrð-
um við. Maður keypti sér sjóngler.
Er hann hafði notað það í viku tók
hann eftir því að óhreinindi vom á
linsunni og fór því með hana aftur
í verslunina. Linsunni var umsvifa-
laust skipt fyrir nýja og ónotaða.
Viðkomandi sagðist ekki búast við
að ef um varahlut í bifreið hefði ver-
ið að ræða og hann hefði verið búinn
að nota hann í eina viku að honum
vrði skipt út fyrir nýjan.
Bílavarahlutir og pósthús
Við höfum heyrt flöldann allan af
sögum um viðskipti fólks við bif-
reiðavarahlutaverslanir. Nú seinast
sagði einn samstarfsmaður að það
væri sér undrunarefni hvemig sum-
ar varahlutaverslanir gætu staríað
því svo erfitt væri að fá þar viðun-
andi afgreiðslu á nauðsynlegum
varahlutum.
Þá era það þessir „opinbem". Oft
ekki barnanna bestir. Við þurftum
að setja bunka af bréfum fyrir fé-
lagasamtök í póst. Er komið var í
pósthúsið með bréfin var þar fyrir
karlkyns afgreiðslumaður sem
hreinlega neitaði að telja bréfin í
bunkanum! Taldi það ekki í sínum
verkahring að gera slíkt,
Við leituðum þá í annað pósthús.
Þar var fyrir kvenkyns afgreiðslu-
maður sem spurði hvað bréfin væru
mörg, en er við vissum það ekki taldi
hún þau og við fengum svo frímerk-
in afhent.
Afgreiðslumaðurinn í fyrra póst-
húsinu fær að vera í friði fyrir okkur
í framtíðinni. Revndar höfum við
áður fengið lélega þjónustu í þessu
pósthúsi og fórum þangað ekki í
nokkur ár, en hún hefur sýnilega
ekki batnað.
Nóg af vondri þjónustu í bili.
-A.BJ.
G TÆRU ÍSLENSKU VATNI