Dagblaðið Vísir - DV - 01.09.1990, Blaðsíða 26

38
LAUGARDAGUR h SEPTEMBER 1990.
Lífsstm
Ólafsvaka og fleira gott í Færeyjum:
Yndisleg frændþjóð
og góðir grannar
„Andskotans bölvaöur drullusokk-
Kappróður á Ólafsvöku.
DV-myndir Helga Guðrún
Astandið getur stundum líkst góðri verslunarmannahelgi á íslandi.
urinn," sögðu þeir Færeyingar á 01-
afsvökunni, skælbrosandi í vingjarn-
legum vsamræðutón og klöppuðu
kumpánlega á bakiö á mér þegar
þeir komust á snoðir um aö ég var
frá íslandi. Þetta virðist algengasta
ávarpið sem landinn kennir þessari
yndislegu frændþjóð okkar og ná-
grönnum, Færeyingum
Mér varð hugsað til þeirrar furðu-
legu áráttu okkar íslendinga aö fara
alitaf sem lengst í burtu frá skerinu
þrátt fyrir þær perlur sem eru hér
allt umhverfis okkur. Margir þeirra
sem árlega ferðast til fjarlægra
landa, og jafnvel oft á ári, hafa ekki
hugmynd um hvemig nágrannalönd
okkar hta út, hvað þá að þeim detti
í hug að líta á eigið land sem valkost
í sumarleyfinu.
Ævintýraleg
skemmtisigling með
Norröna
Það tekur ekki nema tvo tíma að
fljúga frá Reykjavík til Færeyja.
Annar ferðamáti, og mun skemmti-
legri að margra dómi, er að taka feij-
una Norröna frá Seyðisfirði. Hún
sighr beint til Þórshafnar á fimmtán
tímum, sem er í raun ahtof stuttur
tími, því sighngin sjálf er hreint æv-
intýralega skemmtileg. Þar geta far-
þegar valið hvort þeir vilja einungis
svefnpokarými eða uppbúin rúm í
notalegum klefum með snyrti- og
baðaðstöðu. Einnig er góð fríhöfn um
borð, stór kaffitería, glæsilegur veit-
ingarstaður, bar, og síðast en ekki
síst næturklúbbur þar sem leikin er
lifandi tónhst fram á morgun. Það
vakti athygli í siglingunni til Færeyja
að þegar hijómsveitin fór í pásu og
diskótekið tók við fylltist dansgólfið
umsvifalaust þegar Stjórnin kyriaði
„Eitt lag enn“ og útlendingar ekki
síður en frónskir tóku undir svo
glumdi í salnum.
Róðurog kapp-
ríðingar
Þjóðhátíð Færeyinga er eins og
flestir vita Ólafsvakan sem formlega
er haldin dagana 28. og 29. júh en
dregst oftar en ekki á langinn fram
í vikuna hjá mörgum, og yngra fólk-
ið talar jafnvel um Ölafsvikuna. Á
sjálfan þjóðhátíðardaginn, sem er 28.
júlí, kemur Lögþing Færeyinga sam-
an aftur eftir sumarleyfi og er sá
dagur nefndur Ólafsvökuaftann. Þá
er keppt til úrslita í ýmsum greinum
eftir undankeppni sem farið hefur
fram á ýmsum stöðum um eyjarnar
allt sumarið og ber þar hæst „kapp-
ríðingar" og róður. Allir sem vettl-
ingi geta valdið búa sig í sitt besta
skart og taka þátt í hátíðahöldunum.
Þjóðbúningur Færeyinga er undur-
fahegur, sá fahegasti í heimi segja
þeir sjálfir, og það er trúlega ekki
fjarri sanni. Ólíkt okkar þjóðbúningi
hafa þeir búning fyrir karlmenn líka
og víst voru þeir glæsUegir, færeysku
herramir, í sínu þjóðlega skarti.
Á kvöldin er svo stiginn hinn þjóð-
legi færeyski dans þar sem menn
krækja saman höndum og dansa
hringdans við rímnasöng. Öfugt við
það sem maður gæti ímyndað sér
taka þátt í því ungir sem aldnir, kyn-
slóðabU virðist vera nærri óþekkt
fyrirbæri í Færeyjum og almenn
virðing og vinátta ríkir milli ungra
og aldinna. Fólkið er óþvingað, opið
og vingjamlegt og mannlífið allt ein-
kennist af hlýju og góðsemi. Það
kann að hljóma barnalega, en ein-
hvem veginn þótti mér strcix svolítið
vænt um Færeyinga. Manni er strax
tekið opninn örmum og þeir sjá til
þess að gestinum hður eins og „ein-
um úr fiölskyldunni“.
Aðeins fyrir gilda limi
Þó þeir séu nútímaleg velferðar-
þjóð að flestu leyti, er eitthvað í fari
þeirra sem gerir það að verkum að
af og tU finnst manni eins og maður
sé kominn öld aftur í tímann.
Kannski vom það bara áhrifin frá
umhverfinu, eins og það að fara í
kvikmyndahús í Þórshöfn. Að koma
í „Sjónleikarahúsið" var eins og að
vera kominn aftur að aldamótum,
raunar hélt ég að svona gamaldags
kvikmyndahús væra ekki til í heim-
inum nema þá ef tU viU sem söfn.
En húsið hafði vissulega sinn sjarma.
Annaö sem íslendingum finnst svo-
htið skrítið er að geta ekki skotist inn
á ölkrá og fengið sér bjórglas þegar
mönnum býður svo við að horfa. Þar
er ennþá ekkert „ríki“ og engir opin-
berir vínveitingastaðir, þó svo menn
geti núorðið pantað sér nærri ómælt
áfengi, með ærinni fyrirhöfn þó, í
gegnum póstverslun frá Danmörku.
I Þórshöfn er töluverður Qöldi af lok-
uðum klúbbum í stíl við barina okk-
ar, þar sem menn geta neytt áfengra
drykkja, og í einum þeirra, Maxim,
sem jafnframt er vinsælasti og eftir-
sóttasti klúbburinn, snætt ljúffengan
kvöldverð við kertaljós. En þar, eins
og í hinum klúbbunum, fá menn ekki
aðgang nema að vera „gUdir hmir“
eða gestir þeirra. Flestir þeirra sem
ég ræddi við í Færeyjum voru á einu
máli um aö það væri nú einungis
orðið tímaspursmál hvenær land-
stjómin opnaði áfengisútsölu í Þórs-
höfn og aflétti þeim hömlum sem nú
eru í gUdi varðandi áfengisneyslu
eyjaskeggja.
„Líkið" lá kistulaust
undir berum himni
Þegar minnst er á Ólafsvöku Fær-
eyinga dettur flestum í hug eitthvað
hliðstætt við aðalsukkhelgi íslenskra
ungmenna, verslunarmannahelgina,
eða eitthvað þaðan af skrautlegra.
Jú jú, víst er Ólafsvakan skrautleg á
margan hátt og drykkjuskapur tals-
verður. Þar með er líka upptahð það
sem þessar samkomur eiga sameig-
inlegt. Alhr, ekki bara unghngar,
taka þátt í gleðinni sem fer fram á
tfltölulega þröngt afmörkuðu svæði
í miöbæ Þórshafnar, görjgugötunni
og þar í grennd. Ósjaldan heyrðist
leikinn „þjóðsöngur“ Færeyinga en
það kalla gárungamir hljóðið sem
heyrist þegar flaska er „afmeyjuð“.
Þaö vakti sérstaka athygh mína að
aUa Ólafsvökuna sá ég ekki einn ein-