Dagblaðið Vísir - DV - 09.11.1990, Blaðsíða 12

12
FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 1990.
Spumingin
Áttu myndbandstæki?
Hvaða mynd sástu síðast?
Sindri Magnússon, 11 ára: Þaö er til
heima og síðast sá ég Platoon.
Hjalti Þór Sverrisson, 13 ára: Þaö er
ekki til heima en ég horfi oft á video
annars staöar.
Ómar Sverrisson, 14 ára: Það er til
myndbandstæki heima. Síðast sá ég
mynd sem heitir Best of the Best.
Jóhann Sophusson kjötvinnslumað-
ur: Já, ég á tæki. Síöast sá ég Uncle
Buck sem er grínmynd.
Lilja Karlsdóttir nemi: Já, þaö er til
heima. Ég leigöi spólu fyrir löngu og
ég man ekki einu sinni hvaö hún hét.
Ingi Rafn Ólafsson nemi: Já, þaö á
ég. Síðast sá ég mynd sem heitir Par-
enthood og er grínmynd.
Lesendur
Úttekt bankainnstæðna er áhrifarík aðgerð:
H vað gera spari-
fjáreigendur?
Guðmundur J. Guðmundsson. Hann hefur látið athöfn fylgja orðum. - Hvað
gera forystumenn sparifjáreigenda?
ar.
Guðmundur Siguijónsson skrifar:
Ákvöröun íslandsbanka aö hækka
vexti hjá sér um 0,5 til 2% hefur orö-
iö til þess að í fyrsta skipti hér á
landi, svo ég viti til, hefur verið beitt
gagnráöstöfun sem er í senn djörf og
fljótvirk. Ekki svo að skilja, að ekki
hafi hún komið á óvart, heldur hitt,
að orðum fylgdu athafnir í þetta sinn.
Félagsmönnum Samtaka sparifjár-
eigenda (held ég fari rétt með nafnið)
hefur oft þótt gengið á rétt sinn þegar
bankar hafa lækkað innlánsvexti
meira en góðu hófi gegnir í „bullandi
verðbólgu“ eins og einn þeirra orðaði
það í grein á sínum tíma. Þeir hafa
einnig sagt, aö Samtök sparifjáreig-
enda væru einmitt sá aðihnn 9em
ætti að hefja upp merkið með fóstum
aðgerðum, að undangengnum þrýst-
ingi frá félagsmönnum sínum.
Samtök sparifjáreigenda eða stjórn
þeirra hefur hins vegar aldrei látið
frá sér fara opinber, hvað þá afger-
andi mótmæli, þegar sparifjáreig-
endum hefur ofboðiö og innlánsvext-
ir hafa verið langt undir því sem
boðlegt er. Nú kynni þó að verða
breyting á. Fyrir tilstilli formanns
Dagsbrúnar hefur verið brotið blað
í samskiptum banka og viðskipta-
manna þeirra. . -
Nú er hins vegar komið að spari-
íjáreigendum. Eg og margir aðrir
sparifjáreigendur erum í hæsta máta
sammála bankastjóra íslandsbanka
þegar hann segir, að hann verði ekki
síður að hugsa um sparifiáreigendur,
sem standa undir meginhluta þess
fiár sem bankinn hefur til ráðstöfun-
Eg legg til og skora á sparifiáreig-
endur að taka á sig rögg og færa fiár-
muni sína frá þeim innlánsstofnun-
um, sem ekki fara að dæmi íslands-
banka til þess sama banka eða ann-
arra sem taka sömu ákvörðun um
hækkun vaxta. Guðmundur J. hefur
riðið á vaðið. Varla láta sparifiáreig-
endur það spyrjast aö þeir séu deig-
ari en Guðmundur.
Vanda sig eða hætta
6345-3927 skrifar:
Ég hefi lengi ætlað að skrifa um
hremmingar okkar sem ennþá opn-
um sjónvarpið okkar. Er nú ekki at-
hugandi að sjónvarpsfólk stofni
hreinlega sinn eigin videoklúbb og
horfi þar á sitt innlenda efni, eftir sig
sjálft, um sig sjálft, á skjánum? Ég
legg til að DV, með allar sínar kann-
anir, geri nú könnun á því hve marg-
ir horfa á umrætt efni, ef þá nokkr-
ir. Þetta efni slítur dagskrána í sund-
ur fólk hreinlega sofnar áður en þaö
efni sem það vill sjá byijar.
Ekki þar fyrir, þetta á víst við um
fleiri fiölmiðla en sjónvarpið (held
þó að hinir miðlarnir séu skárri).
Taka ber fram að það eru góðar,
hörkugóðar, undantekningar en þaö
eru líka bara undantekningar. Hvers
vegna er íslenskt efni svona kauðskt,
lágkúrulegt og illa unnið? Undan-
tekningar eru þó, afbragðs undan-
tekningar innan um ruslið.
Allt sjónvarpsefni þar sem kvik-
myndavélin er límd viö karl- eða
kvenandlit endalaust er vonlaust.
Þaö er útvarpsefni, ekki sjónvarps,
myndefnið er«nánast ekkert nema
stillimynd! (gæti svo sem líka verið
vonlaust í útvarpi). Teljið t.d. bara
hve oft orðið ÉG kemur fyrir. Mér
er sagt að þeir hjá í Gutenbergprenti
séu meö orðið ÉG á „auto“, þeir setji
„þingromsurnar", þetta innihalds-
lausa blaður, að mestu en svo sé
uppfullt af „ég“-um.
Það er að vísu ein leið fær, hún er
að loka fyrir hljóðið og skoða svo
myndina. Það er lærdómsríkt! En ein
hógvær beiðni í lokin: Farið nú að
vanda ykkur við efnið, eða hættið
þessu!
íslenskt fé erlendis
Sárreið fyrrv. bóndakona skrifar:
Við íslendingar erum oft sein-
heppnir. Ég hló, og þó var mér ekki
hlátur í huga, er ég horföi á frétta-
mynd Sjónvarpsins frá Danmörku.
Já, Danir eru farnir að rækta ís-
lensk: fé! Og það vegna hollustu
kjötsins og ekki síður vegna gæða
ullarinnar. Kannski er ræktunin
ekki í stórum mæli, en það er þó
vaxtarbroddur í ræktuninni.
Það skyldi þó ekki fara svo, að ís-
lenkst fé verði alfarið ræktað á er-
lendri grundu, jafnvel á menguðustu
svæðum, vegna sofandaháttar okkar
sjálfra, til þess m.a. að fá kjöt í úr-
valsflokki. Hvað með okkar ómeng-
uðu afréttarlönd, eiga þau bara að
verða svæði fyrir torfæruaksturs-
keppni? Eða ullin sem gæti verið sú
besta í heimi? Um hana skeytum við
'næsta lítið. Það er óhugnanlegt að
sjá féö við þjóðvegi landsins ganga í
ullinni sumar eftir sumar og sýnir
hvorki áhuga bænda á velferð dýr-
anna né heldur áhuga á auknum
tekjum þeirra sjálfra.
Nei, bændur góðir, það er kominn
tími til aö snúa blaðinu viö. Takið
þessi mál í ykkar hendur. Látiö ekki
milliliðina hirða það besta af kök-
unni og fáið svo molana sem hrjóta
af borðum þeirra. Sláið á hendur
þeirra sem vasast í ykkar málum.
Sendið íslenskt lambakjöt út í heim
til þeirra sem vilja fá það til neyslu
t.d. á hótel. Það er besta kynning af-
urða ykkar. Látiö ekki skriffinna
eyðileggja alla möguleika ykkar til
bættrar lífsafkomu. Þeir eru löngu
staðnaðir við skrifborð sín, og hugs-
un þeirra nær ekki út fyrir dyr
Bændahallarinnar.
Liggur framtiö íslenska fjárstofnsins í útlöndum?
Gottútvarpsfólk
Stjörnu-aðdáandi skrifar:
Ég vil mótmæla því sem Þór-
hallur Már skrifaði í DV 30. okt.
sl. Þótt varla sé svara vert get ég
hreinlega ekki setið á mér. - Ég
er hins vegar aðdáandi Stjöm-
unnar sem mér fmnst hafa bætt
sig mikið að undanfórnu. Tek
sem dæmi „Geðdeildina“ og þátt
Sigurðar Ragnarssonar.
Eg hlusta mikið á útvarp í vinn-
unm og þá einkum á þessa þætti.
Hver getur t.d. hlustað á Sigurð
án þess að brosa? Ég bara spyr.
Og fagmennskan er gegnum-
gangandi.
Þrátt fyrir að útvarpsstöðvar
gefi bíómiða eöa annað slikt þarf
það ekki að bitna á dagskránni.
Ég veit ekki betm- en þetta tíðkist
víöa, þ.á.m. í Bandaríkjunum.
Að lokum vil ég nota tækifærið
og segja: Farðu til þínnar heitt-
elskuðu Ameríku og leyfðu okkur
að hafa „okkar“ íslensku út-
varpsstöðvar í friði. - Útvarps-
fólk, haldið áfram á sömu braut
- þið standið ykkur vel.
Hvertók
sófasettið?
Reynir Bjarnason skrifar:
75% öryrki, sem stóð í búslóðar-
flutningum um kvöldmatarleytið
miðvikudaginn 10. okt. sl, varð
fyrir þeirrí bitru reynslu aö sófa-
setti var stolið frá honum við
Holtsgötu 31 hér í Reykjavík (ekki
Hofsvallagötu eins og fram kom
í frétt í DV 11. sama mánaðar). -
Húsgögnin voru tekin á bilinu
milli kl. 18.30 og 19.30.
Þetta er 3 sæta sófi og tveir stól-
ar. Annar stóllinn er með brotinn
arm. - Settið er vínrautt að lit.
Sófaborðiö er með 2 sívala fætur.
Armar og fætur eru útskornir.
Ég trúi ekki að nokkur maður
geti verið þekktur fyrir að bjóða
gestum sínum upp á sæti í stoln-
um húsgöpum! - Upplýsinga um
þetta er vinsamlega óskað og má
hringja i sítna 672978 eða 675584.
Lengri „Stund“
íSjónvarpi
Guðrún Einarsdóttir skrifar:
Það ríkti mikil hamingja á mínu
heimili sl. sunnudag þegar
„Stundin okkar“ byrjaöi aftur. -
Ég á fiögur börn, frá ?ja ára til
10 ára, og þau sátu hreyfingarlaus
allan tímann og þátturinn hreif
þau öll.
Oft er kvartað yfir barnaefni
Sjónvarpsins en ég-vil þakka fyr-
ir allt sem vel er gert. - Samt vildi
ég mega óska þess að „Stundin"
gæti verið lengri. - Þaö var þaö
eina sem börnin mín kvörtuöu
yfir! Að öðru leyti prýöisstund
yfir sjónvarpi.
Krýningeða
kynning?
Baldur Guömundsson hringdi:
í sambandi við nýjustu íslands-
kynninguna sem nú á að fara
fram í Japan um miðjan mánuð-
inn finnst mér gæta nokkurs ós-
amræmis í fréttaílutningi. Oftast
er talaö um að íslenski forsetinn
verði viðstaddur vegna þessarar
sýningar, Sannleikurinn er hins
vegar sá, að megintilgangur for-
setans er að vera viðstaddur
krýningu Japanskeisara. Fyrrv.
keisari lést fyrir all löngu síðan.
Forsetinn íslenski hafði einmitt
heimsótt hann og þá var einnig
haldin íslandskynning í Japan.
Hér á við að eins dauði er ann-
ars brauð og ekki hefðum við
fengið nýja Islandskynningu, ef
keisarinn hefði ekki látist, og nú
látum við verða af því í annað
sinn með stuttu millibili að halda
Islandskynningu í Japan. Við fór-
um að verða vel kynnt þarna á
„eystra horni“. Hvernig væri að
bjóða Japönum saltsíldina sem
átti að fara til Rússlands?’