Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.1991, Side 12

12
FIMMTUDAGUR 13. JÚNÍ 1991.
Spumingin
Hefur þú komið
til Akureyrar?
Kristín Hulda Hartmannsdóttir hús-
móðir: Já, ég kom þangað fyrir svona
níu árum og hef ekki komið þangað
síðan.
Svanberg Hjelm, atvinnulaus: Já, ég
hef einu sinni komið þangað og það
var fyrir nokkrum árum.
Guðbjörn Ingvarsson, fyrrv. málari:
Já, ég hef nú komið þangað en mjög
sjaldan. Síðast fór ég fyrir svona ári.
Valgeir Gestsson kennari: Já, ég hef
komið þangað nokkuð oft, svona
10-12 sinnum. Síðast kom ég þangað
fyrir svona fimm árum.
Ingibjörg Áskelsdóttir, vinnur hjá
Byggt og búið: Já, ég bjó þar í fjögur
ár og ætla að fara að heimsækja vin-
konu mína, sem býr þar, nú í sumar.
Steinunn Bjarnadóttir starfsstúlka:
Já, ég hef nú komið þangað en það
er mjög langt síðan.
Lesendur
Bláa lónið
- bestu möguleikamir
Við Bláa lónið. - Framtíðar heilsulind á íslandi?
Stefán Sigurðsson skrifar:
Þar sem „Bláa lónið“ við Svarts-
engi við Grindavík er hafa skapast
óendanlegir möguleikar til að koma
upp einhverri bestu meðferðarstöð
og hvíldar- og hótelaðstöðu sem
þekkist. Þegar ég kom þarna fyrir
stuttu og sá hvað þó er búið að gera
varð mér ljóst að þarna eiga íslend-
ingar gullið tækifæri umfram önnur
sem lagðir eru fjármunir i - ef þeir
vilja nýta það. En það yröi margt
annað að sitja á hakanum í staðinn.
Það kostar mikla fjármuni að koma
þarna upp heilsu- og hótelaðstöðu
sem hægt er að bjóða í samkeppni
við aðra slíka staði í heiminum. En
aðstæðurnar eru fyrir hendi og það
mun betri en víðast hvar annars
staðar. Þarna eru skilyrði til að vera
úti í nánast hvaða veðri sem er við
böð og aðra hugsanlega afþreyingu.
Ég kom þarna um helgi og krökkt
var af fólki. Maður sá höfuðin standa
upp úr lóninu líkt og selshausa á sjó.
Allir voru að sækjast eftir vellíðan
eða bara að eyða tímanum við af-
slöppun í góða útiloftinu. Nú er búið
að setja upp þarna mjög viðunandi
baðaðstöðu með klefum og sturtu úti
við og ágæta litla strönd til að sóla
sig á. Þarna eru bekkir og borð fyrir
þá sem vilja kaupa sér hressingu og
neyta hennar úti.
Einnig er á staðnum, spölkorn frá,
ágætis veitingastaður, m.a. með vín-
veitingaleyfi. Hægt er að segja að
þarna sé vísir að alþjóðlegri þjón-
ustu. Gististaðinn leist mér ekki eins
vel á. Þar var t.d. litla sem enga fyrir-
greiöslu var að fá þar hvað varðar
upplýsingar, nema hvað allt væri
upptekið. Þá aðstöðu þarf að byggja
upp miklu betur. Þarna hefði stórt
hótel á borð við Hótel Örk verið vel
staðsett.
Ég er viss um að þetta er staðurinn
sem við íslendingar eigum að leggja
fjármagn í og það umfram aðra staði
eða fyrirtæki sem sögð eru eiga að
skila atvinnutækifærum, sem svo
aldrei verða aö veruleika, hvað þá
að þau standi undir sér. Og til þess
að koma þessu af stað þarf fyrst og
fremst menn með þekkingu og menn
sem hægt er að byggja á. - Við erum
búnir að fá nóg af skýjaglópum sem
Setja allt sitt traust á opinbera aðstoð
þegar á reynir.
Sorpa brýtur sig
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Nú hefur Sorpa hafiö starfsemi.
Það gerðist með pompi og pragt fyrir
fáeinum vikum. Hlutverk stöðvar-
innar er það að taka við ruslinu, sem
íbúar höfuðborgarsvæðisins leggja
henni til, og sem er allnokkuð aö
sögn. - Sorpa sér svo um um að
þjappa drasli þessu saman í bagga
og urða þá undir „grænni torfu“.
Ýmsir byijunarörðugleikar hafa háð
Sorpumönnum upp á síðkastið. Vél-
arnar hafa sem sé tekið upp á þeim
ósið að bila og öxlar þeirra og tann-
hjól að brotna þegar hæst hefur stað-
iö á stönginni. En hverju er um að
kenna? Kannski mistökum í upp-
setningu tækjanna? Nei, helst lítur
út fyrir að skýringuna sé fyrst og
fremst að finna hjá „neytendum"
sjálfum. Þeir henda járnstöngum,
grjóti eða annarri miður heppilegri
„fæðu“ í gin Sorpu sem þolir ekki
álagið. - Þess vegna „brýtur hún sig“.
Og hvað er til ráða? Flokka sorpið
samviskusamlega, segja forráða-
menn firmans. Hvemig gerum við
það? - Jú, með fleiri ílátum heima
viö húsin. - Eitt fyrir dósir, annað
fyrir lífrænan úrgang, o.s.frv.
Alveg er þetta dæmigert ástand.
Fyrst er ráðist í stórverkefni og sorp-
böggunarstöð byggð. Þegar svo milíj-
ónatjón hefur orðið í stöðinni, er far-
ið að tala um að máski sé heppilegt
að sortéra þaö sem í hana fer. Eg
spyr: Hvers vegna í ósköpunum var
þá ekki ráðist í það verkefni jafnhliða
því sem húsið reis, að fræða fólk um
ábyrgð þess í málinu, sem er vissu-
lega mikil, t.d. um þá staðreynd, að
ófært sé að blanda hvers kyns rusli
saman?
Þessum nauðsynlega þætti var
ekki sinnt sem skyldi. Var t.d. gerð
könnun á því hvort svona aðgreining
sorps sé yfirleitt framkvæmanleg í
heimahúsum? Veröur það t.a.m. ekki
erfiðleikum bundið að framkvæma
svona sundurgreiningu í fjölbýlis-
húsum? Ég hef alla vega htla trú á
aö sæmilega skynsamt fólk geri það
að leik sínum að kasta í tunnurnar
óhreinindum sem það veit að veldur
skaða eða eyðileggingu. - Þar ræður
vanþekking fremur ferðinni, tel ég.
Tökum vel á móti sorainni
Gísli Gíslason skrifar:
Fólk sem missir ættingja eða ást-
vini þarf tíma til aö jafna sig á að-
stæðum. Þetta er afar eðlilegt og fylg-
ir manninum hvar sem hann býr.
Þó eru siðir og trúarbrögð mismun-
andi og mikill munur er á sorgarat-
höfnum og lífsháttum fólks eftir því
hvar það býr í heiminum. - Eitt er
þó staðreynd; sorgin knýr alls staðar
dyra einhvem tíma og við það verður
fólk að sætta sig.
Það er afar mismunandi hvemig
fólk tekur því þegar sorgin ber að
dyram. Sumir vilja ekki hleypa
henni inn, vilja ekki vita af henni.
Fólk vill úthýsa henni. En sorgin
gefur sig ekki, hún treður sér inn.
En hún staldrar misjafnlega lengi við
og hún fer aftur. Það er staðreynd. -
Sorgin sest aldrei alveg að þar sem
hún knýr dyra. Hún kemur aldrei til
að vera.
Það er þetta sem mér flnnst aö fólk
eigi að átta sig á. Það þýðir aldrei að
„Við förum öll sömu leiðina ein-
hvern tímann."
úthýsa sorginni. Tökum vel á móti
henni þegar hún knýr dyra. Sýnum
henni sanngirni og sýnum henni að
við séum jafnokar hennar. Hún kem-
ur af því aö henni er ætlað að koma
þegar þannig stendur á. Þegar við
missum kæra vini eöa ættingja. Við
eigum, og raunar ber okkur skylda
til, að sýna sorginni reisn. Sýnum
ekki gunguskap eða linkind. - Allra
síst hræsni og sjálfsmeðaumkun.
Það er ekkert eðlilegra í þessu lífi
en dauðinn, endalok allra í þessari
tilveru hér. Við fórum öll sömu leið-
ina einhvem tímann. Þótt sumir fari
á undan fara allir aðrir á eftir. Að-
eins spurning um tíma sem er af-
stæður og hefur engin landamæri og
engar strendur. - Það er mikil óvirð-
ing við þá sem héðan fara og hvemig
sem þeir fara að úthýsa sorginni.
Líka að ætla að hanga í henni sem
haldreipi. - Sorgin er tímabundiö
fyrirbæri sem her að umgangast með
virðingu og reisn.
Gotthjáverka-
lýðsfélögunum
Keflvikingur skrifar:
Ég fagna þvi mjög að verkalýðs-
félög hér á Suðurnesjum skuli
hafa brotist undan klafa heiidar-
samtaka sinna og gert kjara-
samning við Atlantsál sem ein
heild. - Þetta er tímamótasam-
komulag sem þó mátti sjá fyrir.
Það hefur lengi kraumað
óánægja vegna fastheldni verka-
lýðsfélaga að hvert þeirra þurfi
að semja sérstaklega um aðild að
verki eins og hér um ræðir.
En þá ber nýrra við. Vinnuveit-
endasambandið mótmælir því
harkalega sem það ætti i raun að
fagna og hótar hörðum viðbrögð-
um ef í ljós kemur eins og segir
í fréttum, „að samkomulagið hafi
veriö gert með vilja og vitund
samtaka launþega“! - Forsvars-
menn VSÍ, og reyndar einnig
ASÍ, ættu að skynja að nú em að
renna upp nýir tímar. - Stóru
samtökin eru ekki lengur einráð.
Enginndómurí
hassmálum?
Margrét Guðmundsdóttir
hringdi:
Maður les hvað eftir annað
fréttir um að smyglurum á hassi
og öðrum afbrotamönnum er
sleppt úr haldi, eftir að upplýst
hefur verið um verknaðinn. Mér
er spurn, hvort enginn dómur
gangi í svona málum fyrr en eftir
dúk og disk. - Þetta eru lögbrot
eins og hvað annaö og mér finnst
að einmitt í þessum málum þurfi
að kveða upp dóma strax að rann-
sókn lokinni.
Það verður einhver regla að
vera á þessum afbrotamálum. Ég
sé ekki að hún sé viðhöfð i dag.
Alltaf er verið að sleppa mönnum
sem flytja inn fíkniefni og það eru
áreiðanlega tugir ef ekki hundruð
manna sem ganga laus hér og
halda uppteknum hætti eftir aö
þeim hefur veriö sleppt.
Tveir röggsamir
ráðherrar
Pétur Sigurðsson skrifar:
Mig langar til að koma á fram-
færi samstöðu minni meö tveim-
ur röggsömum ráðherrum, þeim
Ólafi G. Einarssyni menntamála-
ráðherra og Sighvati Björgvins-
syni heilbrigöis- og tryggingaráð-
herra. Þeir hafa lagt til atlögu við
það óhemju dýra kerfi sem skatt-
borgarar standa straum af.
Ákvarðanir þeirra eru í raun
björgunarstörf í þágu ríkisins en
ekki árásir eins og sumir hafa
ýjað að sakir vanþekkingar.
Ég get ekkert séð aö þvi að
skera niöur lyfjakostnaö um tæp-
ar 400 millj. króna. Ég get t.d.
ekkert séð athugavert við að þeir
sem eru fullfrískir greiði algeng-
ustu lyf sjálfir. - Kostnaður vegna
lánveitinga til námsmanna var
orðinn ískyggilegur og á honum
mátti sannarlega taka.
Ætlumaðhitta
ráðherra!
Ámi Jónsson hringdi:
Fólk fer nú að verða leitt á yfir-
lýsingum aðstandenda fýrirtækja
sem eru ekki þess ekki umkomin
aö standa undir sér. Þetta eru
alltaf sömu frasarnir sem maður
heyrir; Við viljum að ríkisstjórn-
in líti á dæmið, við ætlum nú að
hitta ráðherra vegna málsins, við
fóram fram á skuldbreytingu á
lánum, viö munum sækja um
niðurfellingu skulda, o.s.frv.,
o.s.frv.
Skýringin á erfiöleikum fyrir-
tækjanna er einfaldlega sú að við-
komandi fyrirtæki eru ekki sam-
keppnishæf og þar af leiðandi
ekki þess verð að stutt sé við
rekstur þeirra af opinberri liálfu.
- Svona einfalt er þetta.