Dagblaðið Vísir - DV - 20.06.1992, Blaðsíða 12

12
LAUGARDAGUR 20. JÚNÍ 1992.
Konunglegt ástarævintýri
of dýru verði keypt
- skuggi Camillu, ástkonu Karls prins, er hnífurinn í hjónabandi hans og Díönu
Diana prinsessa. Á þessum tíma grunaði hana ekki hvað framtíðin bæri í skauti sér.
Anna Bjamasan, DV, nórída:
Bókin „Diana, Her True Story“ eft-
ir Andrew Morton, fyrrverandi
blaðamann, er nýlega komin út í
Bretlandi og Bandaríkjunum og hef-
ur vakið feikilega athygli. Bókin
íjaUar á opinskáan hátt um líf Díönu
prinsessu og hjónaband hennar og
Karls ríkisarfa. Bæði bresk og amer-
ísk blöð hafa keppst við að birta kafla
úr bókinni. Bóldn mun koma út hjá
Almenna bókafélaginu eftir nokkrar
vikur.
Það hriktir í breska konungsveld-
inu sem á því ekki að venjast að
innstu leyndarmál fjölskyldunnar
séu borin á borð fyrir almenning, þó
íjölskyldan hafi jafnan orðið að þola
ónæði af blaðamönnum sem fylgjast
með hverju spori hennar allrar.
í sumum borgum í Bandaríkjunum
er fyrsta sending bókarinnar upp-
seld. Rætt er um bókina í fréttaþátt-
um aUra sjónvarpsstöðva. í frétta-
tíma CNN-stöðvarinnar 17. júní var
kunnur sálfræðingur spurður áUts á
því af hverju almennum.borgurum
þættu frásagnir af vandræðum
kóngafólks svo eftirsóknarverðar.
Svar hans var á þá leið að sennUega
þætti almennu fólki, sem oft ætti í
erfiðleikum í sinni lífsbaráttu, fróun
í því að lesa um vandræði og erfið-
leika þeirra sem æðstir eru taldir og
auðugastir.
Skilnaðarbam
Bókin rekur lífssögu Díönu. Hún
er yngst af fjórum bömum greifans
af Althorp, sem síðar varð jarUnn af
Spencer. Hún var aUn upp við aUs-
nægtir en fór á mis við öryggi og
ástúð. Foreldrar hennar skUdu er
hún var aðeins sex ára gömul:
„Díana Spencer sat í neðsta þrepi
á köldum steintröppum á heimUi
sínu í Norfolk. í kringum hana var
ys og þys. Hún heyrði að faðir henn-
ar raðaði ferðatöskum í bU. Svo
heyrðist fótatak móður hénnar,
Francis, þegar hún stormaði yfir for-
garðinn, settist upp í bíUnn, skeUti
bUhurðinni og ók í burtu. Hún heyrði
hvemig vélarhljóðið fjarlægðist.
Móðir hennar ók um hUðið á Park
House og út úr lífi Díönu, sem var á
viðkvæmasta aldri."
Enn í dag man hún vel eftir sárs-
aukafuUum tilfmningum um höfn-
un, trúnaðarbrot og einangrun
vegna skilnaðar foreldra sinna. Það
em margar aðrar minningar sem
leita á hana. Tár móöur hennar og
þögn föður hennar, sem var mjög
einmana, óteljandi bamfóstrur sem
hún gat ekki feUt sig við, endalausar
ferðir miUi foreldranna, grátur bróð-
ur hennar Karls, þegar hann grét sig
í svefn og sektarkennd yfir því að
hún skyldi ekki hafa verið drengur.
Ekki skorturá
veraldlegum gæðum
heldurandlegum
í uppvextinum skorti hana ekkert
af veraldlegum hlutum, en þeim mun
meira aUt sem varðar túfinningalífið.
Þegar hin háæmverðuga Díana
Spencer fæddist 1. júU 1961, þriðja
dóttir greifahjónanna af Aithorp, var
ekki farið í launkofa með vonbrigðin
yfir því að þetta skyldi ekki vera
langþráður sonur og erfingi sem
gæti viðhaldið Spencer-nafninu og
tekið við jarlstigninni seinna meir.
Átján mánuöum áður hafði móðir
Díönu eignast bam sem var svo van-
skapað og veikburða að það lifði aö-
eins í tíu klukkutíma. Þetta var erfið-
ur tími fyrir hjónin. Það var mikill
þrýstingur einkum frá eldri fjöl-
skyldumeðUmum um að komast að
raun um hvað væri eiginlega að kon-
unni fyrst hún héldi áfram að eign-
ast bara stúlkubörn. Fyrir átti hún
tvær dætur.
Lafði Althorp, sem var aðeins 23
ára gömul, var send til London í alls
konar rannsóknir. Sonur hennar,
Karl, núverandi níundi jarUnn af
Spencer, sem fæddist þremur árum
síðar, hefur sagt: „Þetta var hræði-
legur tími fyrir foreldra mína og
sennfiega rótin að skilnaði þeirra, því
ég held að þau hafi aldrei komist yfir
þetta.“
Díana og systkini hennar voru hjá
föður sínum eftir skUnaöinn, en þeg-
ar móðir þeirra hafði gifst aftur, Pet-
er Shand Kydd, og sest að í London
heimsótti Díana hana oft.
Skilnaðurinn
hafði mikil áhrif
„Hveming sem fjölskyldan reyndi
að núlda sjokkið, sem skUnaðurinn
oUi, hafði hann gífurleg áhrif á börn-
in. Af og tU hafa Díana og elsta syst-
ir hennar, Sara, átt við truflaðar
matarvenjur að stríða, bæði ofát og
sjúklegt lystarleysi. Díana segir:
„Foreldar okkar vora uppteknir af
því aö finna út úr sínum eigin tilfinn-
ingum. Ég man efitr gráti móður
minnar. Pabbi talaði aldrei um þetta
við okkur. Við gátum aldrei spurt
neins. Þetta var aUt afar óstöðugt."
í augum gestkomandi virtist Díana
vera hin ánægðasta. Hún hafði sífeUt
eitthvaö fyrir stafni, var snyrtíleg Ut-
il stúlka. Á kvöldin gekk hún um
húsið og aðgætti hvort gluggatjöldin
væru dregin fyrir gluggana og kom
öUum loðnu, uppstoppuðu dýranum,
sem hún hafði í rúminu sínu, fyrir
af mikiUi natni. Einstöku sinnum
kom það fyrir að faðir þeirra drakk
te sitt í barnaherberginu hjá þeim.
Sonur hans minntist þess að „hann
var miður sin eftir skUnaðinn. Hann
sat eiginlega alltaf á skrifstofu s:nni“.
Klunnaleg, feimin og
ósköp hversdagsleg
Þegar Díana var níu ára gömul var
hún send í heimavistarskóla og síðar
í menntaskóla í West Heath, þar sem
systur hennar vora við nám. Hún
var taUn klunnaleg, feimin og fjarska
hversdagsleg í útUti og komst ekki
með tæmar þar sem systur hennar
höfðu hælana hvað varðar námsár-
angur. Díönu þótti gaman að því að
vera eins konar heimiUshjálp fyrir
Söru systur sína, sem var mikU
sfjama í samkvæmislífinu. í skóla-
fríum hjálpaði hún Söru að taka upp
úr töskunum þegar hún kom úr
ferðalögum, lét renna í baðkerið fyr-
ir hana og tók tU í herberginu henn-
ar.
Árið 1978 hætti Díana námi við
svissneskan menntaskóla eftir að
hafa nauðað í foreldrum sínum að fá
að lifa sjálfstæðu lífi í London og þá
fyrst byrjaði hún aö blómstra.
Díana hitti Karl ríkisarfa fyrst þeg-
ar hún var aðeins 16 ára gömul. Hann
var þá að stíga í vænginn við Söra
systur hennar sem var að jafna sig
eftir misheppnaö ástarævintýri með
lávarðinum af Westminster.
Hún var ekki sérstaklega upprifin
yfir prinsinum og er haft eftir henni:
„En hvað þetta er sorgbitinn mað-
ur.“ Haldinn var dansleikur heima
hjá systranum tU heiðurs ríkisarfan-
um. Sara var ekkert hrifin af því að
Utla systir hennar væri að flækjast
fyrir svo Díana hafði hægt um sig.
En eitthvað hefur Díana þó haft
áhrif á prinsinn því eftir matinn bað
hann hana að sýna sér málverka-
safnið á óðalssetrinu. Sara vUdi hins
vegar sjálf sýna honum safnið svo
Díana hvarf á braut.
Um þetta leyti þjáðist Sara af sjúk-
legu lystarstoli. Einn vinur kemst
svo að orði um hana: „Sara vUdi allt-
af vera fremst á öllum sviðum. Hún
vildi aðeins það besta, besta bOinn,
skemmtUegustu skopsögumar og
hún vildi vera best klædd af öllum.
Megranarkúr var einn liðurinn í
þessari keppni hennar um að vera
alltaf best í öllu. Hún vildi vera
grennst af öUum.“
Systumar í afmælisveislu
Söra var boðið í 30 ára afmæUs-
veislu Karls ríkisarfa og henni til
mikiUar undrunar var Díana einnig
viðstödd. Veislan var haldin í Buck-
inghamhöll í nóvember 1978.
Þetta var skömmu eftir að Díana
yfirgaf svissneska menntaskólann.
Hún hafði í raun enga menntun, ekki
neina sérstaka hæfúeika, aðeins
óljósa hugmynd um að hana langaði
tU þess að vinna með börnum.
Fjölskyldan lagði ekki sérstaka
áherslu á að Díana fyndi sér ein-
hvem starfsvettvang en lagðist á
móti því að hún fengi sér íbúð og
byggi ein í London. Henni var sagt
að hún fengi ekki íbúð fyrr en hún
yrði 18 ára.
Á meðan var hún „lánuð út“ til
vincifólks. Hún var þrjá mánuði hjá
Whitaker-hjónunum í Hampshire,
leit eftir dóttur þeirra, eldaði matinn
og þreif húsið. Hún þráði mjög að
komast til London og þrábað foreldra
sína um leyfi. Loksins var komist að
samkomulagi. Móðir hennar, mrs.
Shand Kydd, var mestan hluta ársins
á setri sínu í Skotlandi svo íbúðin
hennar stóð auð. Díana bjó þar í eitt
ár með tveimur vinkonum sínum.
Díana og stöllur hennar bröUuðu
ýmislegt á meðan þær bjuggu saman.
Þær áttu það tU að gera símahasar,
hringja í fólk, sem hét undarlegum
nöfnum, sem þær fundu í síma-
skránni. Ef einhver gerði eitthvað á
hlut þeirra hefndu þær sín grimmi-
lega. Þær hringdu dyrabjöUum um
miðja nótt, vöktu fólk upp fyrir allar
aldir. Fyrir kom að þær Umdu klístr-
að Umband yfir skráargöt á bílum
vina sinna og einu sinni hafði einn
ekki mætt á stefnumót með Díönu
og var þess hefnt grimmilega. Þær
stöUur kUndu hrærðum eggjum á
bUinn hans og stráðu svo hveiti yfir
allt saman. Þetta var eins og steypa
á bílnum þegar aumingja maðurinn
kom út um morguninn.
Díana fékk boð um að koma tU
veiðihelgar í Sandringhamhöll með
konungsfjölskyldunni. Hún ræddi
um þessa spennandi helgi við sam-
býUskonu systur sinnar, á meðan
hún lá á fjórum fótum og þvoði eld-
húsgólfið.
„Hvað heldurðu, mér er boðið að
eyða helginni í Sandringhamhöll,“
sagði Díana.
„Ja, hérna,“ svaraði Lucinda. „Þú
átt kannski eftir að verða næsta
drottning Englands?"
„Ég efast stórlega um það,“ svaraði
Díana hlæjandi. „Geturðu séð mig
fyrir þér í baUkjól með skinn-
hanska?"
Það var ekki fyrr en ári seinna sem
Karl ríkisarfi fór að stíga alvarlega
í vænginn við Díönu. Þeim var boðið
í helgarfrí til vinafólks og fór vel á
með þeim. Karl þurfti að sinna sínum
málum í London og bað Díönu að
koma með sér á laugardeginum. Hún
afþakkaði það, sagðist ekki geta sýnt
gestgjöfum sínum svo mikla óvirð-
ingu.
En hið konunglega ástarævintýri
var nú komið á skrið. Hann fór sér
þó aö engu óðslega. Hann bauð Díönu
á hljómleika í Albert Hall, að hlýða
á Sálumessu eftir Verdi. Móður-
amma hennar, lafði Fermoy, kom
með sem siðgæðisvörður og eftir
hljómleikana var þeim boöið að
snæða kvöldverð í íbúð ríkisarfans í
Buckinghamhöll.
Eftir þetta fékk Díana hvert boðiö
á eftir öðru. Svo kom að því að henni
var boðið til Balmoral-hallar. Hún
var skelfingu lostin og kveið því að
haga sér ekki samkvæmt öllum regl-
um. TU allrar hamingju þurfti hún
ekki að gista í aðalhöUinni heldur gat
hún verið hjá Jane systur sinni, sem
bjó í húsi þar skammt frá, þar sem
maður hennar var einn af riturum
drottningarinnar. Karl prins hringdi
í hana á hverjum degi og bað hana
að koma með sér í gönguferðir.
Taugatrekkjandi tími
Þótt Karl hefði lúmskt gaman af
þessu var þetta erfiður tími fyrir