Dagblaðið Vísir - DV - 02.02.1993, Blaðsíða 4

4
ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1993.
Fréttir
Norðurfang og Pierre Cardin semja um sölu sjávarfangs undir merkjum Maxim’s de Paris:
Erummeðbáða
fætur á jörðinni
- segir Ólafur Sigurðsson, eigandi Norðurfangs, um möguleika fyrirtækisins
„Við vorum að kynna íslenskan
fisk á sýningu í Mílanó á Ítalíu í
haust þar sem við hittum menn frá
Maxim’s de Paris. Við kynntum okk-
ur og fórum að spjalla saman. Þeir
urðu mjög hrifnir af fiskinum okkar,
fengu sýni hjá okkur og létu rann-
saka þau með hhðsjón af viðskiptum.
Útkoman úr rannsókninni var miög
góð og eftir að hafa grennslast fyrir
um okkur hér heima hringdu þeir.
Við skrifuðum síðan undir samning
í París 13. janúar. Við erum eini aðil-
inn í heiminum sem má framleiða
og markaössetja fisk undir merkjum
Maxim’s de Paris," segir eigandi og
framkvæmdastjóri fýrirtækisins
Norðurfangs í Hafnarfirði.
Norðurfang og franski tískurisinn
Pierre Cardin, sem á Maxim’s de
Paris, hafa skrifað undir samning
sem felur í sér einkarétt Norðurfangs
til framleiðslu og markaðssetningar
um heim allan á alls kyns sjávar-
fangi undir merkjum Maxim’s.
Maxim’s de Paris rekur veitinga-
hús, verslanakeðjur og hótel víðs
vegar um heiminn og er í eigu Pierre
Cardin sem er mjög þekktur fyrir
samnefndar snyrtivörur. Um er að
að ræða frystar, ferskar, saltaðar,
reyktar og forsoðnar sjávarafurðir
eða ávexti hafsins, „frutti di mari“,
eins og þeir hjá Maxim’s kalla það.
Fara hægt í sakirnar
Samningurinn er sagður gefa
möguleika á viðskiptiun upp á tugi
eða hundruð mfiljóna en Ólafur segir
fyrirtækið fara hægt í sakimar og
haim forðast alveg að ræða um fjár-
hæðir.
„Við enun með báða fætur á jörð-
inni enda höfum við stundað við-
skipti með fisk í 5 ár. í fyrstu verður
unnið að innri greiningu fyrirtækis-
ins og þeim möguleikum sem þessi
samningur hefur upp á að bjóða.
Hingað til hefur ekkert sjávarfang
verið selt undir merkjum Maxim’s
Ólafur Sigurðsson eigandi Norður-
fangs. DV-mynd GVA
de Paris. Með því að markaðssetja
sjávarfang undir þessu þekkta vöru-
merki er greiður aðgangur að mark-
aði sem er heldur 1 dýrari kantinum,
fyrir betur stæða viðskiptavini.
Við munum sjá um að koma vör-
unni í neytendaumbúðum til um-
boðsmanna Maxim’s eða beint í veit-
ingahús, hótel eða verslanir. Er þá
ekki eingöngu um verslanir Maxim’s
de Paris að ræða heldur einnig aörar
stórverslanir," segir Ólafur.
Hann segir mikilvægt að ávallt séu
nægar birgðir svo anna megi pöntun-
um. í því sambandi segir hann að ef
ekki sé nægilega mikið til af fiski hér
verði fyrirtækiö að leita út fyrir land-
steinana, til dæmis til Noregs. „Við
vonumst þó til þess aö ekki þurfi að
koma til þess. Við viljum að öflun,
vinnsla og pakkning vörunnar fari
alfarið fram hér á landi og vörumar
verði merktar „Product of Iceland".
Það merki hefur mjög mikið gildi.“
Vörur Maxim’s de Paris eru undir
stöðugu og mjög ströngu gæðaeftir-
liti og því mun eftirlitsmaður frá
Norðurfangi fylgjast með vinnslu og
pakkningu vönmnar. Sýnishom af
ýmsu sjávarfangi hafa þegar verið
send veitingastaðnum Maxim’s de
Paris í París.
Velta fyrirtækjanna Pierre Cardin
Pierre Cardin sýnir
vörum úr roði áhuga
„Þegar við og Pierre Cardin skrif-
uðum undir samninginn um mark-
aðssetningu sjávarfangs frá okkur
undir merkjum Maxim’s de Paris
höfðum við með okkur gjöf. Viö vild-
um gefa honum eitthvað séríslenskt
og fyrir valinu varð taska úr roði.
Pierre Cardin fékk strax áhuga á
töskunni, fór að toga hana og teygja
og spurði loks hvort við gætum búið
svona til undir merkjum Pierre
Cardin. Við játtum því. Við fengum
eina gerð af hverri leðurvöru sem
hann framleiðir með það fyrir aug-
um að gera eins vörur úr roði. Það
hefur ekki verið skrifað imdir neinn
samning ennþá svo það er óljóst hvað
úr þessu verður," sagöi Ólafur Sig-
urðsson, eigandi Norðurfangs í
Hafnarfirði.
Möguleikar á notkun roðs af fiski
hafa lengi verið þekktir en fáir sem
hafa sinnt þeim. Amdís Jóhanns-
dóttir gerði töskuna sem Ólafur gaf
Pierre Cardin en hún hefur hannað
ýmsa hluti úr roði. En þrátt fyrir að
nóg sé af fiski hér við land er ekki
tryggt að nóg sé til af roði.
„Ef úr þessu verður þurfum við lík-
lega að kaupa roð erlendis frá þar
sem hér á landi kunna menn yfirleitt
ekki að vinna roð,“ segir Ólafur.
Hann hefur ýmis sýnishorn af roði
undir höndum, af þorski, hlýra og
fleiri fisktegimdum sem bæði eru í
náttúrulegum lit og htuð í ýmsum
litum.
-hlh
og Maxim’s de Paris er um 800 mfilj-
arðar íslenskra króna á ári. Pierre
Cardin opnaði sína fyrstu verslun í
París 1956 en fljótlega varð fyrirtæki
hans að stórveldi í tískuiðnaðinum.
Um miðjan sjöunda áratugjnn fór
Pierre Cardin að veita aðilum heim-
fid til að nota nafn sitt á vörur undir
eftirliti. 1981 keypti Pierre Cardin
síðan hinn heimsþekkta veiúngastað
Maxim’s de Paris sem verður 100 ára
gamall í maí. Við rekstur Maxim’s
hefur Pierre Cardin notast við sömu
aðferðir, það er veitt aðfium leyfi tfi
að framleiða og markaðssetja vörur
imdir merkjum fyrirtækisins.
Eftir kaupin á veitingastaðnum
opnaði Cardin samnefnda veitinga-
staði í nokkrum helstu stórborgum
heims en þeir eru átta í dag, verslun-
arkeðjur, hótel auk smærri veitinga-
staða undir nafninu Minim’s, sem
ekki leggja þó eins mikið upp úr finni
umgjörð og Maxim’s. -hlh
Arndis Jóhannsdóttir gerði töskuna sem Ólafur gaf Pierre Cardin en hún
hefur hannað ýmsa hluti úr roði. Arndis heldur hér á steinbítsroði. Hattur-
inn, töskurnar, húfurnar og buxurnar er allt úr steinbítsroði. DV-mynd GVA
í dag mælir Dagfari________________
Að græða á slysum
Lagt hefur verið fram frumvarp á
alþingi um skaðabótaskyldu. Sagt
er að lögfræðingar séu frekar á
móti þessu frumvarpi að lögum og
mun það stafa af því að frumvarpið
gerir ráð fyrir því að lögin banni
að greiða fólki bætur fyrir slys sem
það verður fyrir. Frumvarpiö mun
vera runnið undan rifjum trygg-
ingarfélaganna sem eru orðin bæði
þreytt og blönk á því að borga bæt-
ur fyrir slys. Þau vfija hætta þess-
ari .óráðsíu og segja reyndar að
þetta hafi í sumum tilfellum verið
eins og happdrættisvinningar fyrir
fólk að lenda í slysum. Bætumar
hafi verið svo ríflegar.
í DV um daginn kom það fram
að tryggingarfélögin greiða lög-
mönnum allt upp í 120 mflljónir
króna á ári fyrir þá þjónustu sem
þeir veita slösuðu fólki og þegar
bætt er við læknum og tryggingars-
érfræðingum eru tryggingarfélög-
in að greiöa himinháar fúlgur tfi
aðila sem afis ekki eru slasaöir.
Fyrir nú utan þau ósköp sem þau
borga til hinna slösuðu, án þess að
fólkið sé það mikið slasað að það
taki því að borga því bætur.
Þetta vflja tryggingarfélögin
trimma niður og ráðherra hefur
orðið við þeirri beiðni með því að
leggja fram frumvarp sem er þókn-
anlegt fátækum tryggingarfélögum
sem eru ofsótt af slösuðu fólki sem
hefur verið svo heppið að slasast
og eiga rétt á bótum.
Segja má að lögfræðingar detti í
lukkupottinn í hvert skipti sem ein-
hver slasast. Eins læknar og trygg-
ingarsérfræöingar. AUir þessir að-
fiar fylgjast spenntir með fréttum
og frásögnum af slysum í landinu
og meðan allur almenningur er
harmi sleginn eru þessar stéttir
himinlifandi yfir hverju nýju slysi
sem drýgir tekjur þeirra á kostnað
tryggingarfélaganna. Svo að ekki
sé talað um þá sem eru svo heppn-
ir aö lenda í slysunum sjálfir og fá
happdrættisvinninga. Fólk hlýtur
að hoppa hæð sína af gleði í hvert
skipti sem það lendir í bflslysi eða
vinnuslysi, því þá er á vísan að róa.
Slysin hafa sem sagt verið hin
mesta gróðalind og gæfuríkir happ-
drættisvinningar og raunar miklu
öruggari leið heldur en hitt að
kaupa sér miða í veujulegu happ-
drætti og bíða svo í spenningi eftir
drætti. Slysin hafa verið óbrigðul
og bætumar vísar og þannig má
segja að frumvarp, sem felur í sér
bann við bótum, sé aðför að hags-
munum og lífskjörum stórra hópa
þjóðfélagsþegna. Það er því ekki
óeðlflegt að lögfræðingar hafi ýms-
ar athugasemdir fram að færa,
enda eru það fullkomlega fullgfid
rök aö halda því fram að lítil sann-
gimi sé í því að útiloka fólk frá þvi
að fá bætur fyrir slys sem hefur
reitt sig á bætumar.
Hvers á það fólk að gjalda? Ekki
er það sök hins slasaða þótt lög-
fræðingar fái þóknanir fyrir að
hjálpa þeim slösuðu. Ekki er það
sök hinna slösuðu þótt læknar
kunni ekki að reikna út örorku-
matið og þótt tryggingarsérfræð-
ingar kunni ekki að reikna út ör-
orkuna og tryggingarfélögin hafi
tekið að sér tryggingar sem eiga að
dekka slysin sem þau ætla nú að
undanþiggja bótum.
Ekki er það tryggingarfélaganna
að ákveða hverjir lendi í slysum
og það er ekki þeirra að refsa fólki
fyrir að lenda í slysum, með því að
neita því um bætur, bara af því að
það hefur ekki slasast nóg. Verður
fólk virkfiega að leggja það á sig
að slasast meira og slasast alvar-
lega tfi að fá bætur sem þaö á rétt á?
Ef frumvarpið verður að lögum
blasir það við að slasaðir fá ekki
bætur þótt þeir séu slasaðir. Trygg-
ingarfélög þurfa ekki að borga
bætur þótt þau séu tryggingarfélög
og lögfræðingar missa vinnu við
lögfræðiaðstoð, sem fólk þarf ekki
lengur á að halda, af því að það fær
ekki bætur tfi að borga þóknunina.
Dagfari er engu að síður þeirrar
skoðunar að þetta sé 'hið besta
frumvarp. Tryggingarfélögin mega
alls ekki við því að borga þeim
bætur sem eiga rétt á þeim. Og þar
að auki kemur ekki til greina að
fólk komist upp með það tfi lengdar
að græða á slysum sínum. Nóg er
nú samt svínaríið í þjóðfélaginu
þótt almenningur fari ekki lika að
gera út á slysin. Slys eru bara slys
sem enginn getur gert neitt í og þaö
á ekki að bitna á tryggingarfélög-
um þótt einhver sé svo vitlaus að
slasa sig ekki nógu mikið þegar
hann slasast á annað borð.
Dagfari