Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.1993, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.1993, Blaðsíða 22
22 LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 1993 Sérstæð sakamál Iitli einræðisherraím Alan Peirs Rose var tuttugu og þriggja ára og liöþjálfi í breska hernum þegar hann kynntist Maureen Denton. Hún var þá að- eins sautján ára. Hann sá hana fyrst á hermannadansleik, Maure- en var lagleg stúlka, sem karlmenn Utu gjarnan hýru auga, og Alan hár og nokkuð myndarlegur. Þeim leist strax vel hvoru á annað og árið eftir gengu þau í hjónaband. Það væri hins vegar rangt að segja að hamingjan hefði ráðið ríkj- um í raðhúsinu sem þau fluttust í, en það var í úthverfinu Islington í London. Breytti það litlu þótt þau hjón eignuðust tvo syni, Carl og David. Maureen komst fljótlega að því að Alan aðhylltist nasisma. Hann hafði herbergi fyrir sig á neðri hæð hússins og þar hafði hann uppi á vegg mynd af Hitler, auk þess sem í herberginu voru ýmsir hlutir frá nasistatímabilinu í Þýskalandi, svo sem hakakross, og hélt Alan því fram að hann hefði verið í eigu sjálfs foringja Þriðja ríkisins. Hugmynd um morð vaknar Heima fyrir notaði Alan nasista- kveðjuna og krafðist þess aö Maureen tileinkaði sér hana líka, því allar skipanir á heimilinu voru gefnar á þýsku. Alan stundaði þýskunám, og þar kom að hann gerði það að kröfu sinni að Maure- en lærði hana líka. Brátt var svo komið að heimilið var rekið eins og lítið einræðisríki. Maureen var þar í hlutverki hins kúgaða og gerði hún ekki eins og fyrir hana var lagt fékk hún löðr- ung. Smám saman varð Maureen mjög afhuga þessu lífi. Nokkrum sinnum reyndi hún að flytjast að heiman en í hvert sinn kom Alan og sótti hana. Til þess að fá hana til að snúa heim hótaði hann henni að taka frá henni drengina og flytjast með þá á stað þar sem hún fyndi þá aldrei framar. Alan fann þó að hótanir hans beygðu Maureen ekki meira en svo að hún var stöðugt að leita leiöa til að komast undan ofríki hans. Hann fór því að leggja á hana hatur og loks að íhuga á hvern hátt hann gæti myrt han'a án þess að þaö kæmist upp. Slæmar hugmyndir Alan stóð sig vel í hernum og þar kom að hann var gerður að yfirlið- þjálfa. Hann sá nú um að þjálfa skyttur og gæta vopnabúrs her- sveitarinnar sem hann var í. Var ljóst að yfirmenn hans í hemum vissu ekkert um einkalíf hans. Á þessu stigi málsins hefði Alan vafalaust getað tekið eina af byss- unum í vopnabúrinu, ráðið konu sína af dögum með henni og skilað byssunni aftur. Vopnasafnið var það stórt að litlar líkur hefðu veriö til þess að byssan fyndist og hann tengdur glæpnum. En tilögulega einfóld lausn af þessu tagi var ekki í stíl við þær hugmyndir sem Alan gerði sér um það hvemig ráða skyldi Maureen af dögum. Sá at- burður yrði að vera stærri í sniðum eða þá beinlínis leikrænn. Hann leitaði því til tveggja drengja, Ger- alds Nicols, fimmtán ára, og Robins Brough, íjórtán ára, sem fannst það mjög „spennandi" að til þeirra skyldi vera leitaö í þeim tilgangi að fá þá til að fremja morð. Voru nú haldnir nokkrir fundir þar sem ýmsar hugmyndir vora teknar til umræðu. Ein var á þá leið að kveikja í húsinu og brenna það til granna. Robin Brough. Önnur gekk út á aö sprengja húsið í loft upp. Báðum hugmyndunum hafnaði Alan að lokum því honum var ljóst aö þær yrðu ekki fram- kvæmdar að næturlagi án þess að drengirnir hans týndu lífi með móður sinni. Skotárás skipulögð Næsta.hugmynd sem Alan fékk var sú að dulbúa drápið á Maureen sem árás vopnaðra ræningja. Eftir nokkra umíjöllun var einnig fallið frá henni. Þá ákvað Alan að láta þá Gerald og Robin fá sína skamm- byssuna hvor úr vopnabúri hers- ins. Þeir skyldu síöan taka sér stöðu við götuhorn sem Maureen var vön að ganga um á kvöldin þegar hún hafði verið í heimsókn hjá foreldrum sínum. Af einhverjum ástæðum hætti Alan við framkvæmdina um mín- útu áður en Maureen kom að götu- hominu það kvöld sem til morðsins hafði verið valið. Hann greiddi pilt- unum umsamda upphæð, tók af þeim byssurnar og lét þá fara sína leið. Er hér var komið hafði Maureen Maureen Rose. tvívegis flust aö heiman. Hún tók nú saman nokkuð af foggum sínum í þriðja sinn, án þess þó að hafa hugmynd um hve litlu hafði munað að hún yrði skotin. Alan fór til hennar, lagði byssu- hlaup að enni hennar og neyddi hana til að snúa heim með hótun um að myrða hana og syni þeirra tvo og fremja síðan sjálfsvíg gerði hún það ekki. Hún gaf eftir en þá var sem Alan léti sér nægja að hafa beygt haria og ók meö hana og drengina heim til foreldra hennar. Maureen sneri ekki aftur heim eftir þetta en nokkru síðar gerðist það sem vakti mikla afbrýðisemi með Alan. Elskhuginn Þau Maureen og Alan höfðu átt kunningja, Andreas Kosta. Hann var aðeins átján ára en hafði oft hjálpað Maureen þegar hún átti í erfiðleikum í hjónabandinu. Nú fóra þau aö umgangast meira en áður og loks urðu þau ástfangin. Um þetta leyti fékk Maureen til umráða litla íbúð. Vora það for- eldrar Alans sem útveguðu henni hana en þeir höfðu miklar efa- semdir um framferði sonarins. Nokkru eftir að Maureen fluttist í íbúðina fór Andreas að búa þar hjá henni. Alan frétti af þessu og ákvað að nú skyldi hann gera alvöru úr því að myrða Maureen. íbúðin var fyr- ir ofan verslun sem foreldrar hans áttu en sjálflr bjuggu þeir skammt frá. Alan hafði hins vegar búið í þessari íbúð þegar hann var ókvæntur og átti enn lykla að henni. Kvöld eitt í janúar tók Alan her- mannaskammbyssu sína, fór að húsinu og inn í það. Myrkur var í íbúðinni og ljóst að enginn var heima. Hann kom sér því fyrir í kima, skammt frá íbúðardyranum. Þar ætlaði hann sér að bíöa þar til Maureen og Andreas kæmu heim. Morðið Alan beið alllengi. Svo sá hann Maureen koma með unga sambýl- ismanninum sínum. Hann leyfði þeim aö fara inn í íbúðina og beið enn allengi eöa þar til klukkutími var liöinn frá því aö ljósin höfðu verið slökkt. Þá þóttist hann viss um að bæði væru sofnuð. Hann opnaði varlega dymar á íbúðinni með lyklinum sem hann var með. Svo læddist hann inn í svefnherbergið. Þar inni var ekkert Ijós en frá götuljósi lagði það mika birtu inn um gluggann að hann sá nægilega vel til. Alan gekk að höfðalaginu með skammbyssuna í hendi og miðaði á höfuðið á Maureen. En honum þótti það ekki snúa rétt og nú gerði hann dálítið sem erfitt er að skilja. Hann hreyfði höfuð hennar svo það lægi betur við skoti. Við það vakn- aði Maureen auðvitað. Þótt hún væri í svefnrofunum sá hún hvað Alan var með í hendinni og þá skipti hann enn einu sinni um skoðun. í stað þess að skjóta hana, sagði hann: „Færðu höfuðið aðeins frá svo ég geti skotið hann.“ Svo setti hann byssuhlaupið að höfði Andreas og tók í gikkinn. Á næstu lögreglustöð Skothvellurinn var hár. Maureen hentist upp í rúminu og æpti. Hún krafðist þess að Alan hringdi á sjúkrabíl en það neitaði hann að gera. Þess í stað miðaði hann byss- unni á höfuð hennar og þannig hélt hann henni í rúminu í hálf- tíma. Þá stakk hann skammbyss- unni í buxnastrenginn og sagði: „Ef þú endilega vilt skal ég hringja á sjúkrabíl." Alan gekk út úr húsinu og á næstu lögreglustöð. Þar lagði hann vopnið á borðið og sagði: „Ég var að enda við aö skjóta óþokka uppi í rúmi hjá konunni minni.“ Skýrsla var tekin af honum en hann síðan settur í varðhald meðan rannsókn málsins fór fram. Fljótlega var gefin út morðákæra á hendur Alan Peirs Rose. Þegar hann kom fyrir rétt sagði hann að sér hefði aðeins gengið það til að hræða Andreas Kosta og fá hann þannig til að halda sig frá Maureen en hann hefði reynt að ná skamm- byssunni af sér og skotið þá hlaup- ið úr henni. „Maöurinn er geðveikur" Saksóknari vísaði fullyrðingu Alans á bug. Hann sagði ljóst að frásögnin af átökum um byssuna væri ósönn. Réttarlæknar hefðu í skýrslu sinni bent á að byssuhlaup- inu hefði verið haldið þétt upp að höfði Andreas þegar skotið var. Þá hafði saksóknarinn annað tromp á hendinni. Annar piltanna tveggja sem Alan haföi upphaflega ráðið til að myrða Maureen hafði ekki getað þagað. Saga hans barst lögreglunni til eyrna áður en rétt- arhöldin fóru fram og varð það til þess að hægt var að leggja vitnis- burð piltanna fram í réttinum. Varð frásögn þeirra af fyrirhuguðu morði Alans á konu sinni til að renna styrkum stoðum undir full- yrðingar saksóknara sem krafðist dóms fyrir morð. Svo fór að Alan var sekur fund- inn um að hafa myrt Andreas Kosta og fékk lífstíðardóm, þó með möguleika á lausn. Eftir réttarhöldin ræddi Maureen við blaðamenn og sagði þá meðal annars: „Maðurinn er geðveikur og það sem hann gerði við Andreas Kosta kann hann að hafa í huga að gera við mig þegar og ef hann losnar. En þegar ég er búin að fá skilnað frá honum, og hann fær ég brátt, flyst ég með drengina í annan landshluta og reyni að tryggja að Alan komist aldrei að því hvar við búum.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.