Dagblaðið Vísir - DV - 28.05.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 28. MAl 1994
Sérstæö sakamál
Skyggnst aftur í tímann
Lorraine Brown.
Jessica Brown var sextíu og eins
árs. Hún var á leið heim til sín
þennan dag í nóvember 1978.
Skyndilega langaði hana til að fá
sér lestrarefni. Hún kom við í blað-
sölu og þar sá hún blað sem hún
var ekki vön að kaupa því það var
einkum þekkt fyrir slúðurgreinar
og myndir af fáklæddum og nökt-
um stúlkum. En af einhveijum
ástæðum fannst frú Brown að hún
ætti að kaupa þetta blað. Hún hélt
síðan heim til sín, hitaði sér te og
fór að lesa.
í blaðinu var grein um skyggna
konu, Eileen Dunne. Hún hafði
margoft hjálpað lögreglunni við að
hafa uppi á horfnu fólki. Allt í einu
vaknaði von með frú Brown. Gat
verið að frú Dunne gæti hjálpað
henni við að komast að því hvað
orðið hefði um tólf ára gamla dótt-
ur hennar, Lorraine, sem horfið
hefði í ágúst 1953 og aldrei spurst
til síðan?
„Þessi stúlka
er dáin"
Um það bil viku eftir þetta settíst
frú Brown upp í járnbrautarlest í
heimaborg sinni, Shefíield á Eng-
landi, og var ákvörðunarstaðurinn
Leicester en þar bjó frú Dunne.
Meðferðis hafði hún ljósmynd af
Lorraine og fót af henni sem hún
hafði geymt.
Frú Dunne tók henni vel en sagö-
ist ekki geta lofað henni neinum
árangri. Mörg ár væru hðin síðan
Lorraine hvarf. En þegar hún hafði
setið með ljósmyndina og fótin um
hríð sagði hún:
„Þessi stúlka er dáin. Hún hggur
í vatni og það er járn bundið við
fótleggi hennar. Það var maður
sem myrtí hana. Hann er hár,
dökkhærður og á ljósbláan bíl. Nú
sé ég það sem gerðist. Hann er með
stúlkuna í farangursgeymslunni á
bílnum. Hann ekur meðfram
stöðuvatni. Þar er árabátur og
hann rær með hana út á mitt vatn-
ið þar sem hann lætur hana út fyr-
ir borðstokkinn og í vatnið.“
Áfund lögreglunnar
Frú Dunne lagði frá sér ljós-
myndina og fötin og sagði: „Mér
þykir leitt að gefa þér þessar dapur-
legu upplýsingar en ég er aðeins
að segja þér það sem ég sá. Ég hef
það á tilfinningunni að þessi maður
vilji láta fletta ofan af sér. Ég get
ekíti gefiö á því neina skýringu en
einhvern veginn fmnst mér að
hann sé mikið veikur og eigi ekki
langt ólifað."
Frú Dunne var í góðu áliti hjá
lögreglunni og þegar frú Brown
sneri sér th hennar með upplýs-
ingarnar var hún tekin alvarlega.
Þá var frú Brown líka búin að fá
hugmynd um hver morðinginn
gæti verið.
Það sem gerðist hins vegar dag-
inn sem Lorraine hvarf var eftir-
farandi: Lorraine fór í skólann á
hjóh eins og hún var vön að gera.
Þegar hún kom ekki heim í hádeg-
inu varð móðir hennar óróleg. Hún
brá sér í kápu og gekk til skólans
eftir stígnum sem hún vissi að
Lorraine hjólaði alltaf. En hún sá
hana hvergi á leiðinni og þegar hún
kom í skólann fékk hún að vita að
dóttir hennar hefði ekki komið
þangað um morguninn.
Eileen Dunne.
sín. Vafalaust hefði tilviljun ein
ráðið því að Lorraine hefði orðið
fyrir vahnu og því væru afar litlar
líkur á því að sá sem valdur var
að hvarfmu fyndist nokkru sinni.
Frú Brown, sem hafði verið ekkja
síðan 1971, var nú spurð hvort
henni gæti komið til hugar hver
hann væri maðurinn sem frú
Dunne hafði lýst. Hún svaraði því
þá tii að sér kæmi til hugar Charles
Tubbs sem verið haíði nágranni
Brown-fjölskyldunnar um hríð. Er
hún var beðin að skýra hvers
vegna hún grunaði hann vék hún
að atburði sem gerst hafði sumarið
1952 er hún, maður hennar og
Lorraine hefðu verið í sumarleyfi
við stöðuvatn eitt.
Hættulegtbusl
Eins og oft áður hafði Lorraine
fengiö leyfi til að leika sér í upp-
blásinni slöngu úr bíldekki á
grunnu vatni upp við land. Brown-
hjónin htu af og til til dótturinnar
og framan af virtist aht í lagi. En
skyndilega sáu þau að uppi var fót-
ur og fit niðri við vatnið. Þegar þau
kom að því sáu þau menn róa hratt
út á vatnið en þar mátti þá sjá
Lorraine hanga í bát sem hvolft
hafði.
Lorraine hafði farið of langt út
og þar hafði vindur eða straumur
hrakið hana langt út á vatnið. Sam-
tímis hafði loft byrjað að leka úr
slöngunni. Lorraine var skelfmgu
lostin en skammt frá var ung kona
með son sinn á bát og tók hún nú
stefnuna á Lorraine.
Þegar báturinn kom að Lorraine
greip hún í það fyrsta sem hún fékk
hönd á komið. Var það önnur árin
og þar eð báturinn var í raun
skekta kom á hann mikih halh og
féll litli drengurinn, sem var í bátn-
um, í vatnið. Konan, frú Tubbs,
stökk þá útbyrðis til að reyna að
bjarga syni sínum en vatnið var
kalt og nokkrum augnablikum síð-
ar hurfu þau mæðgin í djúpið.
Tubbs finnst
Mennirnir, sem Brown-hjónin
sáu róa lífróður út á vatnið, náðu
til Lorraine áður en aht loft var úr
slöngunni. Tókst þeim að ná henni
um borð th sín.
Kafarar reyndu að finna líkin en
tókst það ekki. Frú Anne Tubbs
hafði verið tuttugu og níu ára en
sonurinn, David, tveggja ára.
Þegar rannsóknarlögreglumenn-
irnir höföu heyrt þessa frásögn frú
Brown þótti þeim ástæða th þess
að hafa uppi á Charles Tubbs. Hann
var fluttur úr húsi því sem hann
hafði átt og var kominn á hjúkr-
unarheimih. Reyndist hann með
krabbamein og hggja fyrir dauðan-
um.
Charles Tubbs var spurður hvort
hann bæri ábyrgð á hvarfi Lorra-
ine Brown. Játaði hann strax að
vera valdur að því. Lýsti hann því
sem gerst hafði og var frásögn hans
í samræmi við það sem skyggna
konan, frú Dunne, haiði sagt.
„Slys, en..."
Frásögn Charles Tubbs var í
meginatriðum á þessa leið: „Dánar-
dómstjórinn sem staðfesti dánaror-
sök Anne og Davids lýsti því sem
gerðist á vatninu sem slysi. En ég
gat ekki gleymt lokaorðum hans
sem voru á þessa leið. „Herra og
frú Brown. Þið megið vita að ég ht
á það sem mikið ábyrgðarleysi að
þið leyfðuð dóttur ykkar að leika
sér í vatninu í uppblásinni bíl-
slöngu. Þetta kæruleysi ykkar hef-
ur nú kostað konu og barn lífið.“
Tubbs gerði nú nokkurt hlé á frá-
sögn sinni, enda var hann máttlít-
ih og átti erfitt um mál. Ljóst var
líka að hann var í andlegu uppn-
ámi, enda ekki furða því hann var
að fjalla um dauða konu sinnar og
barns og í þann veginn að gera fulla
játningu.
Það sem gerðist
„Ég elskaði konuna mín meira
en nokkuð annað í heiminum,"
sagði Tubbs. Og ég elskaði dreng-
inn hka mikið. Nú voru þau bæði
dáin vegna óvarkárni Lorraine,
sem greip í árina, og Brown-hjón-
anna, sem í heimsku sinni og at-
hugunarleysi leyfðu dóttur sinni
að fara út á vatnið á slöngunni.
Mér fannst ég ekkert hafa til að
lifa fyrir lengur. Ég ákvað því að
Lorraine og foreldrar hennar
skyldu fá makleg málagjöld. Ég
ákvað að drepa Lorraine og kasta
líki hennar þar sem líkin af konu
minni og syni lágu á dýpinu.
Charles Tubbs lýsti því síöan
hvernig hann hafði setið fyrir
Lorraine dag einn í ágúst 1953,
myrt hana, farið með hana út í
bát, bundið jám við fótleggina svo
að líkið flyti ekki upp og kastað því
síðan í vatnið."
Skriflegjátning
Þremur vikum eftir að Charles
Tubbs gerði játningu sína lést hann
á hjúkrunarheimilinu. Hann skildi
eftir frásögn og lýkur henni á
þessu:
„í þau löngu og einmanalegu ár
sem liðin eru frá slysinu hef ég oft
hugsað um hina elskulegu konu
mína og son. Ég hef beðið th Guðs
um að hann, í náð sinni, leyfi mér
að hitta þau aftur. Þau em mörg
tárin sem ég hef fellt á hðnum
árum. En ég hef hka leitað huggun-
ar í því að stúlkan, sem bar ábyrgð
á harmleiknum, fékk sína refsingu.
Ég sé ekki eftir neinu og hefði ég
verið handtekinn og dæmdur til
dauða á sínum tíma hefði ég gengið
rólegur að gálganum."
Flestir geta víst skihð tilfmningar
Tubbs vegna missis konu og sonar
en færri þá þungu sök sem hann
taldi Lorraine, tólf ára gamla
stúlku sem var að drukkna úti á
vatni, bera af því hún greip í ár,
enda gat hún þá vafalaust enga
grein gert sér fyrir því hvaða afleið-
ingar það myndi hafa.
Ummæli frú Brown
Frú Brown var frú Dunne þakk-
lát fyrir að hafa skyggnst aftur í
tímann fyrir sig og komiö sér á
sporið, þannig að hún gat loks, eft-
ir mörg ár, fengið að vita hvað orð-
ið hafði um dóttur hennar. En þeg-
ar játningin lá fyrir sagði hún:
„Ef hann þurfti að hefna sín með
því að drepa einhvern, hvers vegna
þá barnið? Af hveiju ekki mig eða
manninn minn? Við bárum meiri
ábyrgð á því hvemig fór en Lorra-
ine. Eg get ekki vorkennt Charles
Tubbs.
Kafarar lögreglunnar reyndu að
fmna líkamsleifar Lorraine Brown
en eftir tuttugu og fimm ár reynd-
ist ómögulegt að fmna þær.
Grunaði nágranna
Lögreglan hóf nú leit. Brátt
fannst hjól Lorraine í skurði við
aðalveginn frá London til Skot-
lands. En hvergi var neitt að sjá
sem bent gat til þess hvar Lorraine
gæti verið. Kenning lögreglunnar
var sú að einhver hefði beðið eftir
því að unga stúlku bæri að svo
hann gæti náð henni inn í bíl til