Dagur - 24.12.1949, Qupperneq 20

20
A Jökulstöllum,
Þetta er ekkert stórhýsi, en átta
menn geta þó auðveldlega gist
Jxirna. Frá öllu er snoturlega geng-
iff. Hitunartæki eru þarna ágæt og
olía næg. Þetta kemur sér vel, því
að benzíntæki þau, er við höfum
með okkur, eru stöðugt í ólagi. Við
sækjum vatn í silfurtæra lind, sem
sprettur típp 'undan dálitlu barði,
rétt hjá skálanum, btjum sem bezt
um okkur, snæðum, drekkum mik-
ið af te og líður ágætlega.
\'i<5. höfum helzt áhyggjur af
morgundeginum, en þá er ætlan
okkar að ganga þvert yfir Langjiik-
ul. Útlitið er hvergi nærri gott, hrá-
slagalegur noi;ðankaldi og ,úllgrá
þoka, sem þyngist og þéttist með
kvöláinu, Þótt aðeins sé ágústbyrj-
un er orðið hálfrokkið, er við reið-
um sængur okkar, sinn á hvorum
bálknum, og leggjumst til svefns.
Hér hlýtur þó alltaf að vera gott
næði til að sofa.
„Fár veit hverju fagna skal!“ F.igi
veit eg hve lengi ég hef sofið, er eg
hrekk upp við einhvern skarkala.
Fg er stundarkorn að átta mig á því,
hvers vegna eg hef vaknað, en hugs-
unin skýrist brátt, svo að ekki er
um að villast. Á húslð ríða hfigg,
þung og jöfn. Fg hlusta um liríð en
engin lát verða á barsmíðinni. Þá
spyr eg hvort Hjörtur vaki.
„Svo er víst,“ anzar hann.
„Hvernig ætti að vera mögulegt að
sol’a við þennan djöfulgang?" Fkki
kann ltann neina skýringu á fyrir-
bærinu. Veðrið er kyrrt, ekkert
hahgir iþfjjvegg liússins, sem getur
barizt r Iiann. Höggin erit lieldur
ekki þessleg.
Loks ræð eg það af, að rannsaka
þetta nánar. Skreiðist úr svefnpok-
anum, dreg skó á fætur mér og lreld
til dyrá,’ineð hállinn luig þó. Ekki
véit eg, lrváð Hjörtur lnigsaði. Ef
t'il vifl Bjóst háhn ekki vio að sjá
mig aftur.
Eg opna dyrnar. gætilega og gæg-
ist út. Við húshornið stendur. . . .
Ja, hvað lialdið þið? .... Rolla,
stórhyrnt, hringhyrnt rolla og
stangar húsið látlaust.
Eg opna dyrnar á gátt og snarast
út. Rollan hættir að stanga, glápir
á mig eiLt augnablik, tekur því næst
JÓLABLAÐ DAGS
á rás og hverfur lit í þqkuna.iOgn
luimið. , : i
Þannig lauk þá, {lessari. tþaiiga-
sögu mjög svo hversdagsléga. Víst
hefði það verið meiia til frásagnar,
ef eg, í stað venjulegrar rollu, hefði
séð einhverja ægilega óvætt, ein-
hvern óskapnað eða hreint ekki
neitt, og þó var málið ef til vill alls
ekki einfalt eða auðskilið. Var þetta
ekki einmitt fullorðin rolla, hring-
hyrnt og nieð langt brennimark á
vinstra liorni, og h.afði Hjörtur
ekki einmitt rænt áþekku horni úr
fornri beinahrúgu utar í dalnum
deginum áður? Ef til vill hafði
dauða rollan komið til þess að
sækja hornið sitt. Við verðum að
minnsta kosti að játa, að það er
mjög óvenjulegt, að rollur taki upp
á því, um miðja nótt, að lemja utan
lu'býli manna.
Eftir að hafa fælt burtu óvætt
þennan, sneri eg til rekkju og við
sváfum í friði og ró til morguns.
Með morgninum létti þokunni
nokkuð, svo að sá til sólar annað
veifið. Þoka hélzt þó á hæstu fjöll-
um, en ferðaveður dágott.
\;ið lögðunr leið okkar upp úr
dalnum með gljúfri einu. Var þar
bratt upp að ganga en torfærulaust.
Komum við upp á hjalla mikinn
meðfram jöklinum. Vatnselgur var
þar nokkur og aurar, en okkur tókst
að sneiða nokkurn veginn hjá
hvoru tveggja. Á rann meðfram jök-
ulröndinni, en yfir hana komumst
við á aurorpinni ísbrú. Liblu sunn-
ar steyptist áin fram af geysiháu
' bergi niður í ]ökulkrókinn, en það
er kriki einn, sem gengur þarría
upp í jökulinn. Beint upp af Jökul-
króknum, spölkorn upp í hjarn-
dyngjunni, glitti í mikinn, svartan
hamar. Við tókum stefnuna í há-
vestur, spölkorn norðan við hamar-
inn. Færið á jöklinum var ágætt,
einkurn neðan til, en dálítill þæf-
ingur er ofar dró. Varla nokkurs
staðar sá þó í gamalt hjarn. Brátt
>
*