Dagur - 23.12.1986, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - 23. desember 1986
ÚTGEFANDI: ÚTGAFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR:
STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI
SlMI: 24222
ÁSKRIFT KR. 480 Á MÁNUÐI
LAUSASÖLUVERÐ 50 KR.
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
HERMANN SVEINBJÖRNSSON
FRÉTTASTJÓRI:
GYLFI KRISTJÁNSSON
RITSTJÓRNARFULLTRÚI:
BRAGI V. BERGMANN
BLAÐAMENN:
ÁSLAUG MAGNÚSDÓTTIR, EGGERT TRYGGVASON, EGILL BRAGASON,
ÖESTUR E. JÓNASSON, GESTUR KRISTINSSON
(Blönduósi vs. 95-4070 hs. 95-4368),
HELGA JÓNA SVEINSDÓTTIR, INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR
(Húsavík vs. 41585 hs. 41529), KRISTJÁN KRISTJÁNSSON,
RÚNAR ÞÓR BJÖRNSSON, STEFÁN SÆMUNDSSON,
ÞÓRHALLUR ÁSMUNDSSON (Sauöárkróki vs. 95-5960 hs. 95-5729)
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRÍMANN FRÍMANNSSON
ÚTBREIÐSLUSTJÓRI:
HAFDÍS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASÍMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
Dalvíkingar og nærsveitamenn
Frá Leikfélagi Dalvíkur.
Til sjávar og sveita
Samantekt úr verkum Jónasar Árnasonar.
Stjórnandi Kristján Hjartarson.
Sýningar 27. desember kl. 16.00.
og 30. desember kl. 21.00.
Aðgöngumiðar við innganginn.
Leikfélag Dalvíkur.
Get ég haldið jól?
- örlítil jólasaga
Guð gaf kaupmönnunum
jólin,“ hugsaði Sigfinn-
ur með sér, dapur í
bragði. í fjörutíu ár hafði hann
keyrt vörubíl og séð fjölskyldu
sinni farboða. Undanfarin ár
hafði Þuríður kona hans tekið að
sér skúringar því tekjurnar af
akstrinum voru orðnar ansi köfl-
óttar. Börnin þeirra sex voru öll
komin á legg og flogin úr hreiðr-
inu nema Guðfinna sem var átján
ára og bjó hjá foreldrum sínum.
„Hátíð barnanna," hnusaði
Sigfinnur og fór ómjúkum hönd-
um um tískublöðin í biðstofu
bankastjóra. Loks kom röðin að
honum og hann drattaðist inn í
leðurland fjárveitingavaldsins.
Samskiptum þeirra þarf ekki að
lýsa. Bankastjórinn var mannvin-
ur og bar sig svo aumlega að það
var engu líkara en hann vildi
frekar vera í sporum Sigfinns.
„Sælir eru fátækir því þeirra er
himnaríki," stundi hann klökkur.
Af gæsku sinni vildi hann ekki
sverta orðspor Sigfinns fyrir
almættinu og vísaði honum út
með ósk um að guð gæfi honum
gleðilegjól. „Kysstu barnabörnin
frá mér,“ snökti hann og lokaði
að sér.
Á þessari stundu voru barna-
börnin einmitt að velta því fyrir
sér hvað þau myndu fá í jólagjöf
frá afa og ömmu. He-man,
Skeleton og Beastman bar á
góma svo og Sindy, Barbie og
Lundby. Foreldrar þeirra hugs-
uðu hærra. Stereo-græjur, mynd-
bandstæki og ekki síst öflugt
sjónvarpstæki á aðeins sextíu og
níu og níu. Það er ekki mikið
þegar greiða má með vildarkjör-
um. Og ef maður kaupir tvö sjón-
varpstæki fær maður fimm prós-
ent afslátt á öðru þeirra. Tilvalið
í svefnherbergið.
Sigfinnur skondraði heim til
sín og færði konu sinni
tíðindin. Þuríður sýndi
engin viðbrögð, en var greinilega
miður sín. Hvernig gátu þau
haldið jól fyrir börnin sín og
barnabörn, boðið þeim í mat og
gefið þeim veglegar jólagjafir?
Þess var krafist af þeim, nú sem
og undanfarin ár. En þegar þau
gátu vart þraukað mánuðinn þrjú
í heimili þá var ekki hægt að ætl-
ast til af þeim að stunda jólaút-
gerð fyrir fjölda manns. Útlitið
var dökkt.
í útvarpinu glumdu jólaauglýs-
ingar. Sjónvarpið var sömuleiðis
undirlagt af auglýsingum. Börnin
urðu æstari og æstari þegar nær
dró jólum. Foreldrarnir trekktust
upp og létu allt fara í taugarnar á
sér. Jólasveinarnir voru komnir á
kreik og gáfu börnunum súkkul-
aði eða nagla í skóinn í samræmi
við hegðun þeirra. Mörg börn
fengu nagla. Mörg börn vöktu
foreldra sína með reiðiöskri á
morgnana, grýttu nöglum í gólfið
og bölvuðu jólasveinunum. For-
eldrarnir hótuðu krökkunum, en
ástandið fór hríðversnandi.
Væntingarnar urðu meiri en
mögulegt var að uppfylla.
S
dúnmjúkri kyrrð jólanna
sátu miðaldra hjón, þreytt
en ánægð, við gamla jólatréð
í stofunni. Dóttir þeirra á
nítjánda ári lá á gólfinu og fletti
bók. Lágværir orgeltónar liðu um
þægilegt andrúmsloftið og
blönduðust daufri angan af hangi-
DÓMKIRKJAN í YORK:
Við lá að 240 ára starf yrði
rústum á einni nóttu.
700 ára gamalt timbrið
skíðlogáði, bráðið blý lak niður,
steindir gluggar splundruðust.
Segja má að Bretaveldi hafi verið
skelfingu lostið, heimsbyggðin öll
varð fyrir áfalli. Stærsta og glæsi-
legasta gotneska kirkjan í
norðanverðri Evrópu hafði orðið
fyrir eldingu. Pað var aðeins fyrir
dugnað og elju slökkviliðsmanna
að tókst að bjarga stærstum hluta
þessarar gríðarstóru byggingar -
nema ósýnileg hönd hafi þar lagt
eitthvað af mörkum. Þetta gerð-
ist í júlí 1984 og nú röskum
tveimur árum síðar er endur-
byggingin langt komin.
Kirkjan sem uni ræðir er York
Minster, eða dómkirkjan í York í
austurhluta Englands. Fullu
nafni heitir hún Cathedral and
Metropolitan Church of St. Peter
in York, og er höfuðkirkja ensku
biskupakirkjunnar á norðan-
verðu Englandi. Þessi kirkja
ásamt sóknarkirkjum í York eru
þekktar fyrir heimsins mesta úr-
val steindra og litaðra glugga frá
miðöldum.
í daglegu tali gengur þetta guðs-
hús undir heitinu Minster of
York. Orðið Minster þýddi upp-
haflega miðstöð trúboðs og það-
an var evangelisku trúboði
stjórnað í hinum víðfeðmu hér-
uðum Yorkshire og víðar. Kirkj-
an er í raun ekki í neinu samræmi
við íbúafjöldann á þessu svæði,
en York hefur alla tíð verið mikil
miðstöð. Þar var t.d. miðstöð og
höfuðvígi riddaranna, sem
ótrauðir héldu í krossferðir
til Landsins helga, til að frelsa
það úr höndum trúleysingjanna.
Gömlu borgarmúrarnir umhverf-
is kastala þeirra eru enn við lýði
að miklu leyti.
Sem betur fer var brunatjón-
ið minna en á horfðist í
fyrstu. Skemmdir urðu
aðeins á suðurþverálmu
Það var ófögur sjón sem blasti við
York-búum, stoltið þeirra í björtu
báli.
Sérfræðingar víða að úr heiminum
unnu við endurreisnina - hér við að
lagfæra steinda glugga.
kirkjunnar. Áfallið var engu að
síður gífurlegt. En það er eins og
trúin flytji fjöll. Sjálfboðaliðar
flykktust að víðs vegar úr heimin-
um til að hreinsa rústirnar og
endurbyggja kirkjuna. Fjármunir
streymdu einnig að til að fjár-
magna endurreisnarstarfið. Og
upphaflega var það trúin sem
reisti þetta mikla gotneska fjall.
Pað er með ólíkindum að þetta
mikla hús skuli hafa verið byggt á
miðöldum, þegar ekkert var til
hjálpar nema handaflið - og hug-
vitið - og trúin.
Það er ekki með nokkrum
hætti hægt að lýsa svona húsi.
Áhrifin eru fyrst og fremst til-
finningalegs eðlis. Maður fær til-
finningu fyrir því mikla afli sem
olli því að þetta hús var byggt,
þeim staðfasta átrúnaði sem að
baki liggur. Þarna er svo vítt til
veggja og hátt til lofts að manni
finnst maður ekki vera í húsi.
Gamall tilhöggvinn steinninn
hefur undarleg áhrif - sagan
verður allt að því áþreifanleg.
Þarna eru grafir í gólfum og
stórir minningarskildir á
veggjum. Þarna eru fagrar styttur
og önnur listaverk. Þarna gengur
fólk hljóðlega um sali. Þarna
finna þeir sem trúa helst á tækni
nútímans, að trúin á góðan anda
er flestu öðru yfirsterkari. HS