Dagur - 29.10.1988, Qupperneq 17

i
myndbandarýni
88@?. i9fetflAfcr ÍSöSjuEhjypyBstl?
Th* botó’ wífí ha» bíg pS»ns ís* j*S K«W«r,,.
anb th«y're nothing to do wllh workl
islEnskur tfcxri
Vergjöm
forstjórafrú
Forstjórafrúin (The Boss’ Wife)
Handrit og leikstjórn: Ziggy Steinberg
Aðalhlutvcrk: Daniel Stern, Arielle Domb-
asle, Fisher Stevens, Christophcr Plummer
Aldurstakmark: Ekkert á Íslandi
The Boss’ Wife er gamanmynd,
eiginlega hvorki góð né slæm.
Hún kemur manni ekkert á
óvart, átakalaus formúlumynd
sem allt í lagi er að góna á. Hvað
okkur karlmenn varðar þá skaðar
heldur ekki útlit og fas forstjóra-
frúarinnar, sem er virkilega djörf
og áleitin kvenpersóna. Christop-
her Pjummer er hins vegar hálf
aulalegur í hlutverki forstjórans.
Hann er ekki mikill gamanleik-
ari, en hefúr att góðar rispur í
sakamálamyndum.
Myndin snýst um Joel Keiffer,
ungan mann á uppleið í verðbréfa-
viðskipum. Þetta er auðvitað
hinn mesti auli, hefðbundin týpa
í gamanmyndum, og hann lendir
í miklu basli með konu sína,
vinnufélaga konunnar, forstjór-
ann og ekki síst konu forstjórans.
Leikstjórinn hefði sjálfsagt
getað gert mun skemmtilegri
mynd með þeim týpum sem hann
hefur í höndunum, en annað
hvort skortir hann áhuga eða
getu, nema hvort tveggja sé. Þá
eru aðalleikararnir ekki neinir
snillingar og sérstaklega er Joel
sjálfur (Daniel Stern) litlaus leik-
ari. Þá er vinnufélagi konunnar
skrautlegri karakter.
Niðurstaða mín er sú að þetta
er eins mikil meðalmynd og með-
almyndir geta orðið. Meðal-
mennskan ræður ríkjum hvar
sem á hana er litið og því ekki
nema von að mér hafi ekki fund-
ist nema í meðallagi gaman að
henni. Öðrum kann að þykja hún
bráðskemmtileg, öðrum kannski
hundleiðinleg. Svona er nú
smekkurinn misjafn, sem betur
fer. SS
Rkki venjuleg
slátrunarmynd
Rándýrið (Predator)
Útgefandi: Steinar
Lcikstjóri: John McTiernan
Aðaihlutverk: Amold Schwarzenegger, Carl
Weathers, Elpidia Carillo
Aldurstakmark: 16 ár
X,
í upphafi verð ég að viðurkenna
að ég hef aldrei haft álit á Arnold
Schwarzenegger sem leikara.
Hinu er ekki hægt að neita að
maðurinn er langt frá því að vera
óliðlega vaxinn og því hefur
gjarnan verið falast eftir honum
til að leika í hetjumyndum. Sem
kunnugt er berst kappinn harðri
baráttu við Sylvester Stallone um
titilinn: Hetja hvíta tjaldsins.
Samanlagt hafa þeir slátrað það
mörgum mönnum að allir íbúar
Akureyrar eru aðeins dropi í það
blóðhaf. En snúum okkur að
Rándýrinu (Predator), sem er
nýjasta hetjumyndin með kapp-
anum.
í stuttu máli sagt er myndin
afskaplega spennandi og hún
kom mér á óvart að mörgu leyti.
Byrjunin er þó hefðbundin.
Arnold leikur höfuðsmanninn
Dutch sem sendur er ásamt sér-
þjálfaðri hersveit inn í frumskóga
Suður-Ameríku til að frelsa
bandamenn sem eru í haldi
skæruliða. Þetta eru miklir kapp-
ar og þeirra á meðal er kunningi
okkar úr Rocky myndunum, Carl
Weathers. í frumskóginum verð-
ur stórkostlegt blóðbað, en ferð-
in virðist næsta tilgangslaus því
gíslarnir hafa allir verið drepnir.
Fleira hangir þó á spýtunni, s.s.
leyniskjöl af ýmsu tagi. Hersveit-
in verður nú að hraða sér í burtu
og tekur innfædda konu sem gísl
er slátrar hinum.
Þessi kafli myndarinnar er
ákaflega rýr, persónusköpun
engin og byssurnar látnar tala.
Smám saman færist dularfull
spenna yfir þessa villuráfandi
hjörð í skóginum og í fyrstu er
það eingöngu tónlistinni að
þakka, eða hvað er spennandi við
það að horfa á menn ganga í
gegnum skóg? Að lokum breytist
gervispennan í alvöru spennu því
einhver óskapnaður fylgist með
þeim, ómennsk vera sem situr
um líf þeirra.
Þarna er Predator orðin að
spennandi ævintýramynd og
virkilega krassandi sem slík.
Tæknibrellur eru stórkostlegar í
alla staði og meira að segja
Schwarzenegger fær á baukinn
hjá verunni dularfullu. Þvílíkur
óskapnaður! Þrátt fyrir rýra pers-
I heilsupósturinn
r/'Umsjón: Sigurður Gestsson og EinarGuðmann
Sportdrykkir
Vatn er eitthvert það nauðsyn-
legasta næringarefni sem líkam-
inn þarf á að halda. Fram að
þessu hefur það verið verulega
vanmetið sem næringarefni. Aðal
ástæðurnar fyrir því hafa verið
vafasamar kenningar um það að
vatn valdi krampa við æfingar,
þyngi menn, og dragi úr afkasta-
getu. Hið andstæða reynist þó
vera rétt þar sem einungis lítill
vatnsskortur minnkar afkasta-
getu.
Um 70% af líkamanum er
vatn. Það er í blóði, beinum, húð
og líffærum. Jafnvel þéttur vöðvi
er 50% vatn hversu ótrúlegt sem
það virðist vera. Vatn tekur þátt í
öllum líkamlegum efnaskiptum,
þar á meðal meltingu, frásogi,
blóðstreymi og losun úrgangs-
efna. Vatn sér um að flytja nær-
ingarefni um líkamann, byggir
nýja vefi og losar líkamann við
eiturefni.
Allar fæðutegundir innihalda
vatn sem frásogað er þegar þær
fara í gegnum meltingarkerfið.
Ávextir og grænmeti innihalda
hlutfallslega mest af hreinu vatni.
Við mikið erfiði heldur líkam-
inn hitajafnvægi með útgufun,
þ.e.a.s. svita sem er hin náttúru-
lega „loftræsting“. Svitanum
tekst einungis að halda líkaman-
um köldum, nái hann að halda
húðinni blautri. Ef hann gufar
upp samstundis eins og skeður
við sérstaklega heitar aðstæður
svo sem í eyðimörk eða hálendi,
þar sem þurrkur og hiti er veru-
legur, hefur útgufunarkerfi lík-
amans ekki undan.
Maraþonhlaupari getur misst
um 8-9% af líkamsþyngd á með-
an keppni stendur. Uppþornun-
artilfelli hafa orðið til þess að á
sumum stöðum eru keppendur
vigtaðir eftir að þeir hafa hlaupið
ákveðna vegalengd. Sá keppandi
sem missir meira en 5% af líkams-
þyngd er dæmdur úr keppni sjálfs
hans vcgna, þar sem salttæming,
og þurrkun eru lífshættulegar.
Ymsir drykkir hafa verið fram-
leiddir til þess að henta íþrótta-
mönnum sem best. Það eru svo-
kallaðir „sportdrykkir" eða
„orkudrykkir". Þeir koma sér vel
þar sem vatnið eitt og sér er ekki
nóg þegar æft er lengi og vel.
Maraþonhlaupurum finnst það
næstum því ómögulegt að drekka
nægilega mikið vatn í langri
keppni. Eins og einn maraþon-
hlaupari sagði: „Vatnið virðist
einungis sullast ofan í magann og
sitja þar þannig að manni líður
eins og hálffullri vatnsblöðru."
Þannig verða margir hlauparar
fyrir því að þó svo að þeir drekki
vel af vatni þá verða þeir mátt-
lausari og afkastaminni.
Það var því um 1960 sem þörf-
in á nýjum drykk leiddi til þess að
þróaðir voru svokallaðir „sport-
drykkir" sem þjóna þeim tilgangi
að bæta upp missi líkamans á
vökva og steinefnum sem tapast
með svita, og að útvega sykur til
fljótfenginnar orku. Ekki má
vera of mikið af sykri eða stein-
efnum í drykkjunum vegna þess
að það tefur fyrir nýtni þeirra.
Þessir drykkir virka yfirleitt vel
þar sem ekki þarf að belgja sig út
af vatni, og öll nauðsynleg efni
sem hafa tapast með svitanum
fást allt að því strax í hæfilegu
magni. Isotoniskir drykkir eru
einna bestir þar sem þeir hafa
sama styrk uppleystra efna og
eðlilegur vökvi líkamans. Það
verður til þess að sá tími sem
líkaminn þarf til þess að aðlaga
styrkleika upplausnarinnar er
ónusköpun, á borð við innfæddu
stúlkuna sem allt í einu fór að
skilja og tala ensku, þrátt fyrir
ófrumlega byrjun og ómarkviss-
an söguþráð, þá verð ég að segja
að afþreyingargildi myndarinnar
er töluvert. Hún er þrungin
spennu, vel gerð tæknilega, öguð
leikstjórn í síðari hlutanum,
ljómandi ævintýramynd eða fant-
asía. Það er einmitt fantasíublær-
inn sem bjargar myndinni og ríf-
ur hana upp úr meðalmennsku
hetju- og drápsmynda. SS
m MÁ(]\
MNGER W«
SHE MATES AND SHE KILLS.
ISLENSKUR TfcXTt
Elskar fyrst
drepur síðan
Svarta Ekkjan
Útgefandi: Steinar hf.
Lcikstjóri: Bob Rafelson
Handrit: Ronald Bass
Aöalhlutverk: Debra Winger, Theresa
Russel, Sami Frey, Dennis Hooper
Aldurstakmark: Bönnuð yngri en 12 ára
Svarta ekkjan (Black Widow) var
ein af jólamyndum Borgarbíós
en nú gerir hún það gott á mynd-
bandaleigunum. Það er skiljan-
legt því að mörgu leyti er Svarta
ekkjan góð mynd. Handrit Ron-
alds Bass er býsna slungið og
leikstjórinn, Bob Rafelson, vinn-
ur skemmtilega úr því þegar á
heildina er litið. Leikstjórnin er
samt nýstárleg á köflum og það
tekur tíma að venjast uppbygg-
ingu myndarinnar.
Svarta ekkjan fer rólega af
stað. Stutt skot frá jarðarför,
ekkjan krækir í nýjan mann og
eitrar fyrir honum, Alexandra
Barnes, starfsmann í alríkislög-
reglunni eða dómsmálaráðuneyt-
inu (ósamræmi í þýðingu) fer að
gruna ýmislegt, enginn trúir
henni, svarta ekkjan myrðir enn,
Alexandra er viss urn að sama
konan er á ferðinni í öll skiptin,
yfirmaður hennar skilur ekki
þennan óróa og hvetur hana til
aö fara út á lífið en hún fer að
leita ekkjunnar.
Þessar stuttu senur eru dálítið
ómarkvissar og skilja lítið eftir
sig. Það er eins og leikstjórinn sé
að flýta sér að hápunkti
myndarinnar. Vissulega getur
þetta líka verið stílbragð því
smám saman hleðst upp innri
spenna og tónlistin sem samin er
af Michael Small hjálpar til við
þá uppbyggingu.
Alex eltir Catherine (svörtu
ekkjuna) til Hawaii og eftir það
er myndin virkilega spennandi og
vel uppbyggð. Þar kynnast kon-
urnar og spennan á milli þeirra er
mögnuð. Maður að nafni Paul
kemur til sögunnar og þar með
fáum við á skjáinn hinn klassíska
ástarþríhyrning. Atburðarásin
tekur óvænta stefnu sem ekki
verður rakin hér.
Debra Winger (Alex) og
Theresa Russel (ekkjan) eru hér
báðar í hlutverki sterkra kvenna.
Samleikur þeirra er afbragðsgóð-
ur. Ekkjan er ótrúlega slyng og
virðist beinlínis ætla að tæta Alex
í sig, en hin síðarnefnda kann
líka ýmislegt fyrir sér. Hinn ágæti
leikari Sami Frey (Paul) kemst
líka vel frá sínu. Sannarlega ekki
öfundsverður af því að lenda á
milli þessara kjarnakvenna.
Svarta ekkjan er góð mynd með
sniðugu plotti og stórgóðum
tilþrifum leikara. SS
Sportdrykkir baeta upp missi líkamans á vökva og steinefnum og útvega syk-
ur til fljótfenginnar orku.
eins stuttur og hægt er. Þannig
nýtist drykkurinn strax.
Það getur margborgað sig fyrir
íþróttamenn og erfiðisvinnu-
menn að drekka annað slagið
þessa drykki þar sem einungis
2% líkamsþungatap af völdum
vökvataps hefur sýnt það að
afkastageta íþróttamanns getur
minnkað um 20%.