Dagur - 06.06.1990, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Miðvikudagur 6. júní 1990
ars*höUR

«,»k\.1Ql£
0pi&ồ
Saenquryera settr
Use** 1
aS4Jsi
SOKKW±
tftsf 5pér á martQ ______<
~7MMÁiiÍM rtAS*
% Óseyri4, Auðbrekku 2, Skeifunni 13, §
Akureyri Kópauotji Reykjavik
2. juní ’90
Vinningstöiur laugardaginn
FJÓLDI
VINNINGSHAFA
UPPHÆÐ Á HVERN
VINNINGSHAFA
VINNINGAR
1. 5af 5 0 2.229.534.-
a R.LGfagíu: 4af5^p 1 387.000.-
3. 4af 5 78 8.558.-
4. 3af5 • 2.771 562.- IVW.-M 1
Heildarvinningsupphæð þessa viku:
4.841.360.-
UPPLÝSINGAR: SÍMSVARI 681511 - LUKKULINA 991002
+Þ
Minning:
órólfur Baldvin Hilmarsson
Fæddur 23. maí 1972 - Dáinn 16. maí 1990
nokkrir möguleikar komu til
greina. Við spjölluðum um
tungumálaáhuga hans og dálítið
um tónlist, svo settist hann niður
við píanóið og spilaði fyrir mig.
Hann endaði á „Yesterday“. „Eg
er mikið búinn að pæla í þessu
lagi, en ég er ekki alveg nógu
ánægður með útsetninguna hjá
mér ennþá. Ég þarf að laga hana
betur seinna," sagði hann. Hann
var kröfuharður á sjálfan sig og
dreymdi stóra framtíðardrauma.
Hann spilaði lagið aftur, leikandi
og yndislega og ég gat ekki heyrt
neina galla á útsetningunni hans.
Tónarnir fylltu stofuna mína, sól-
in skein inn um gluggann á þenn-
an fallega dreng og grannir fingur
hans dönsuðu á nótnaborðinu.
Ég hugsaði með mér hve gaman
það væri að vera ungur og hæfi-
leikaríkur og eiga allt Iífið fram-
undan, fullt af fyrirheitum. Hann
var svo glaður og fullur til-
hlökkunar að það geislaði af
honum. Þegar við kvöddumst
óskaði ég honum góðrar ferðar
og bað hann að fara varlega.
Hann lofaði ' því og lofaði að
koma aftur þegar hann kæmi til
baka og segja mér ferðasöguna.
„Já, já, ég lofa því, það er engin
spurning," voru hans síðustu orð.
En sú spurning var stærri en okk-
ur óraði fyrir. Ferðasaga hans var
stutt. Áður en tveir dagar voru
liðnir var hann allur. „Guði hefur
vantað góðan dreng,“ sagði lang-
amma hans þegar ungir, efnilegir
menn létu lífið. Verðum við ekki
að reyna að trúa því að einhver
tilgangur sé með því að hrífa
burtu dreng sem er elskaður og
virtur? Dreng sem lífið virðist
brosa við og er búinn góðum gáf-
um og hæfileikum?
Elsku Tóti okkar var frum-
burður Áslaugar Önnu Jónsdótt-
ur frá Fremstafelli og Hilmars
Hermóðssonar, bróður míns,
sem um sama leyti og hann fædd-
ist voru að byrja búskap ásamt
foreldrum okkar í Árnesi. Tóti
varð strax sannkallaður sólar-
geisli á heimilinu. Hann dafnaði
vel og varð fljótt bústinn og bros-
mildur. Rétt ársgamall var hann
nær altalandi og fljótlega upp úr
því var hann byrjaður að læra
vísur. Snemma kom í ljós hve
Tóti var flugnæmur og hafði
mikla tónlistarhæfileika. Amma
hans, Jóhanna, hafði gaman af að
hlúa að þessum gáfum og kenna
honum þulur og vísur sem hann
ýmist þuldi eða söng hástöfum
með sinni fallegu rödd. Það
myndaðist sterkt samband milli
þeirra tveggja sem alla tíð hélst
og var hann augasteinn ömmu
sinnar. Þegar hann var lítill raul-
aði hún við hann þuluna „Tóta-
gælu“ sem byrjar svona:
Brátt mun birtan dvína,
bjartar stjörnur skína.
Litla kollinn labbakútur
leggur í ömmu fang.
Úti blómin blunda,
bíða vorsins funda
undir mjúkri mjallarvoð
og mosa um foldarvang.
(J.Á.S.)
Seinna leitaði Tóti hjá ömmu
sinni fróðleiks og lesefnis og eins
hjá afa og ömmu í Felli, þar sem
hann var kærkominn gestur og
dvaldi oft um lengri eða skemmri
tíma í góðu yfirlæti. Fimm ára
gamall var hann orðinn fluglæs
og farinn að lesa bækur. Hann
var ekki hár í loftinu þegar hann
burðaðist með Grettissögu úr
bókaskáp ömmu sinnar í fyrsta
skipti og las hana spjaldanna á
milli. Grettir var maður að hans
skapi og las hann Grettlu marg-
sinnis.
Þegar Tóti var á þriðja árinu
eignaðist hann bróður, Hermóð
Jón, og tveimur árum síðar bætt-
ist sá þriðji við, Árni Pétur, sem
nú er nýfermdur. Bræðurnir þrír
voru samrýmdir, en Tóti og
Hemmi áttu þó meira sameigin-
legt á seinni árum. Þeir voru báð-
ir í Laugaskóla og höfðu báðir
mikinn áhuga fyrir mótorhjólum.
Tóti var jafnan gætinn og brýndi
varkárni fyrir bræðrum sínum,
sérstaklega Árna Pétri sem var
að byrja á þessari íþrótt líka.
„Gættu að þér á gatnamótum, ef
þú ferð á hjól, þau eru varasöm-
ust,“ sagði hann við yngri bróður
sinn skömmu áður en hann fór í
hina örlagaríku ferð. Þessi orð
eru eins og forspá fyrir því ein-
mitt á þannig stað mætti hann
örlögum sínum.
Vélhjólaáhugann sameinaði
Tóti áhuganum fyrir náttúru-
skoðun. Hann var náttúrubarn
og vildi fræðast um umhverfið,
sögu þess og jarðfræði. Honum
þótti vænt um sveitina sína og
sagði við Hermóð bróður sinn
nýlega að hvergi á jörðinni vildi
hann eiga heima nema í þessum
dal. En vænst þótti honum um
fjölskyldu sína, pabba, mömmu,
bræður sína og Ester Ósk, litlu
systur, enda er fjölskyldan
samhent. Allir hjálpast að við
útiverk jafnt og inniverk og njóta
saman hvíldar, samveru og ferða-
laga eftir því sem kostur er. Oft
var glatt á hjalla við eldhúsborðið
hjá stóru fjölskyldunni í Árnesi
og leituðu margir þangað félags-
skapar. Vonandi kemur sá dagur
að gleðin ráði þar aftur ríkjum.
Tóti átti drjúgan þátt í samheldni
fjölskyldunnar. Hann var hjálp-
samur og hlýr og vildi öllum gott
gera, ekki síst litlu systur sem
hann var óþreytandi að spjalla og
leika við bæði úti og inni. Sam-
band hans við foreldrana var
sterkt og einlægt. Þau áttu trúnað
hans og traust og hann þeirra og
hann notaði hvert tækifæri til að
rétta þeim hjálparhönd. Hann
var handlaginn, samviskusamur
og harðduglegur til allrar vinnu
og skemmtilegur félagi. Hann
hafði gott vald á íslensku máli og
skringileg orð og gamanmál léku
honum á tungu, enda var hann
vinsæll og félagslyndur. En Tóti
var ekki allra vinur. Hann hafði
heita, öra Iund, var tilfinninga-
næmur og fljótur að skipta skapi.
En hann var alltaf heill í afstöðu
sinni, kom til dyranna eins og
han var klæddur og kunni ekki að
þykjast. Hann lét strax í ljós
hvað honum líkaði og hvað hon-
um líkaði ekki og stóð fast á
skoðunum sínum. Stundum gat
það komið honum illa en flestir
virtu þessa eiginleika hans enda
hafði hann ríka réttlætiskennd og
var eðlilegast að ganga um með
bros á vör, glettnisglampa í aug-
um og gamanyrði á takteinum.
Honum var eiginlegt að miðla
Hann var vorsins barn og það
fylgdi honum birta og sólskin.
Hann fæddist á björtum vordegi
og dó inn í vornóttina á morgni
lífs síns. Sólin skein fyrst þegar
ég sá hann í fangi mömmu sinn-
ar, mánaðargamlan, státinn
strák. Þá strax var hann með bros
á vör og bros í óvenjuskýrlegum,
dökkum, stórum barnsaugum.
Ég var þá að koma úr minni
fyrstu sólarlandaferð. Þegar ég
kvaddi hann síðast var hann að
fara í sína fyrstu.
Hann kom með sólskin með
sér að norðan, suður til Reykja-
vfkur og mikinn ferðahug. Þessi
eini dagur sem hann stansaði var
fallegasti sólardagurinn á þessu
vori. Við fórum saman í bæinn og
hann gerði síðustu útréttingar
fyrir langþráða ferð á vit sólar og
ævintýra. Það síðasta sem hann
bað mig um var að koma við í
verslun með mótorhjólafatnað.
Hann langaði að líta á verðið ef
honum dytti í hug að kaupa sér
eitthvað slíkt á Mallorca. A eftir
fórum við heim og spjölluðum
saman. Hann sagði mér frá fram-
tíðaráformum sínum. Eftir að
hafa lokið bóknámsbraut Fram-
haldsskólans á Laugum hugði
hann á menntaskólanám og
I