Dagur - 19.12.1990, Blaðsíða 16

Tf 8 - RUÐAQ - oeer tedmeaab .er 'íUBBbL'jjivóiM
16 B - DAGUR - Miðvikudagur 19. desember 1990

GleðUeg jól
farsœlt komandi ár
Þökkum viðskiptin
á árinu sem er að líða
Eftirminnileg jólaferð:
Legid úti
í grenjandi
stórhríð
\ið rætur
Unadalsjökuls
Alafoss,
Gleráreyrum, sími 21900
Bókend sf.,
bókhalds- og endurskoöun,
Tryggvabraut 1, sími 21838
Brauðgerð Kristjáns Jónssonar
Hrísalundi 3, símí 25900
H.S. vörumiðar,
Hamarstíg 25, sími 24161
Húsgagnaverslunin Vörubær
Tryggvabraut 24, sími 21410
Endurskoðun Akureyri hf.,
Glerárgötu 24, sími 26600
Skíðaþjónustan,
Fjölnisgötu 4b, sími 21713
Alprent
Glerárgötu 24, sími 22844
Bifreiðaverkstæði
Bjarnhéðins Gíslasonar
Fjölnisgötu 2a, sími 22499
Bifreiðaverkstæðið Bláfell sf.
Daupnisgötu 7a, sími 21090
Bifreiðaverkstæðið Skálafell sf.
Draupnisgötu 4f, Akureyri, sími 22255
Blómabúðin Laufás
Hafnarstræti 96 og Sunnuhlíð 12
símar 24250 og 26250
Blikkvirki
Kaldbaksgötu 2, sími 24017
Bólstrun Björns Sveinssonar
Geislagötu 1, sími 25322
Hér birtist írásögn Nývarðs Jónssonar frá Garði í Ólafs-
íirði, af sögulegri ferð þriggja xrngra manna rétt fyrir jól-
in fyrir 54 árum. Þetta er í fyrsta sinn sem greint er frá
þessum atburðum á prenti, en atbtrrðir þeir sem rætt
er um hafa lifað í munnleguin frásögnum fóllts í Ólafs-
firði og víðar.
„t>að var fyrir jólin, veturinn
1936, að við Jón Sigurðsson frá
Vermundarstöðum ákváðum að
fara til Ólafsfjarðar í jólafríinu
og verða samferða. Jón var þá í
Hólaskóla, en ég var vetrarmað-
ur á Nautabúi í Hjaltadal.
Þar sem skólanum var sagt svo
seint upp fyrir jólin náðum við
ekki í bátinn sem gekk á milli
Sauðárkróks og Akureyrar, með
viðkomu á öllum stöðum þar á
milli, og var því í daglegu tali
nefndur póstbátur eða mjólkur-
bátur. Það var svo síðla dags að
við lögðum af stað frá Nautabúi í
Hjaltadal. Þá var stjörnubjart,
léttskýjað og hið ágætasta veður
en kalt. Ferðinni var heitið út í
Hofsós, þar sem við ætluðum að
gista hjá þeim hjónum Sigmundi
Sigmundssyni og Rósu Guð-
mundsdóttur. Þar var að vísu
ekki mikið húsrými, en hjarta-
hlýjan og móttökurnar þeim mun
meiri. Þar var alltaf nóg pláss fyr-
ir alla. Börn hjónanna voru
mörg, og því alltaf fullt af ungu
og skemmtilegu fólki sem seiddi
að.
Við ákváðum að fara snemma
af stað morguninn eftir, og fara
Unadaisjökul. Þá myndum við
kannske komast heim til Ólafs-
fjarðar á einum degi, því þótt
stuttur væri orðinn dagurinn
svona rétt fyrir jólin, þá töldum
við að við myndum rata þegar
komið væri yfir jökulinn.
Útlitið var ekki gott
Morgunin eftir, þegar komið var
á fætur í myrkri, var útlitið ekki
gott, svartur kólgubakki til hafs-
ins sem hangdi niður á fjöll út
með ströndinni, og við vissum vel
hvað þýddi. En heim ætluðum
við, annað kom ekki til mála. Við
vorum á besta aldri, 24 og 25 ára,
vanir fjallaferðum og vondu
veðri, og töldum okkur því færa í
flest.
Það var ákveðið um morgun-
inn að sonur hjónanna Rósu og
Sigmundar, Vernharð, 15 ára
gamall, færi með okkur til Ólafs-
fjarðar, og yrði þar um jólin, þar
sem hann átti búsetta systur í
Ólafsfirði.
Veðrið var sæmilega bjart er
við lögðum af stað, en er við
komum fram í Unadalinn fór að
slíta úr honum bleytuhríð sem
ágerðist strax í birtingu, og þá
með vaxandi snjókomu af norð-
austri. En öruggir héldum við
áfram. Er við komum á fremsta
bæinn áður en við lögðum á
afréttina og upp á jökulinn, kom-
um við í hlað á Bjarnastaðagerði
og fengum þar mjólkurblöndu að
drekka, en áður en við lögðum af
stað frá Hofsósi hafði Rósa hús-
freyja látið kjöt og brauð í vasa
okkar, sem vissulega kom sér vel
næstu nótt þótt beinfrosið væri þá
orðið.
Nú var haldið áfram, en alltaf
versnaði veðrið, og var kom-
in blindstórhríð er við komum
fremst í afréttina, með miklu
frosti. Okkur kom aldrei til hugar
að snúa við og þóttumst öruggir
að rata, þar sem við vissum að
veðrið var norðaustan. Svona
gengum við, að okkur fannst,
klukkutíma eftir klukkutíma, og
urðum við að bera skíðin, því
ógangandi var á þeim upp brekk-
urnar, sem við urðum ýmist að
skríða eða kafa snjóinn, sem var
mjög djúpur.
Stórhríðin var
eins og veggur
Þeir, sem aldrei hafa kynnst stór-
hríð nema í byggð, geta ekki
ímyndað sér hvað háfjallastór-
hríðin getur orðið dimm. Það
sést hreinlega ekki neitt, dimm-
viðrið er eins og veggur sem læsir
sig um mann, þegar náttmyrkrið
bætist svo við í mesta skammdeg-
inu. Það varð því að samkomu-
lagi hjá okkur að við græfum
okkur í fönn, þar sem við vissum
ekki með fullri vissu hvar við vor-
um staddir, en til þess höfðum
við aðeins skíðin, til að bora okk-
ur inn í brekkubrún. Við settum
bakpoka Vernharðs í opið svo
ekki yrði eins kalt. Þegar við vor-
um búnir að vera þarna dálítinn
tíma fór að leka niður úr þakinu
og við blotnuðum allir, eins seig
þakið niður á okkur. Varð því
bæði þröngt og loftlaust þarna
inni. Við Jón Sigurðsson fórum
því til skiptis út um miðja nótt-
ina, og sá okkar sem inni var
kastaði snjó fram að opinu til að
auka plássið. Hinn sem úti var
reif frá, svo við lokuðumst ekki
inni.
Eitt sinn, er Jón kom inn, sagði
hann að sér hefði orðið andskoti
kalt á fótunum. Ekki var veran
þarna neitt sældarlíf, því við
skulfum alla nóttina, þótt við
værum að syngja og hafa gaman-
yrði um hönd, til að hressa okkur
og ekki síður til að halda okkur
vakandi, því ég held að hvorugur
okkar hafi treyst hinum til að
vaka einum. Voðinn var vís ef
við hefðum allir sofnað þarna
inni. Okkur fannst Vernharð
sofna öðru hvoru, en það var
myrkur og hann skalf eins og við.
Nú kom sér vel brauðið og kjötið
sem Rósa stakk í vasa okkar þeg-
ar lagt var af stað frá Hofsósi,
þótt það væri orðið frosið og hart
undir tönn. Ekki breytti það