Dagur - 19.12.1990, Blaðsíða 17

miklu og settum við slíkt ekki
fyrir okkur.
Fötin frusu utan á okkur
Undir morguninn, þegar okkur
fannst að myndi fara að birta af
degi, fórum við að hugsa okkur
til hreyfings. Við vorum kaldir og
blautir og öll fötin frusu utan á
okkur um leið og við komum út
úr snjóskýlinu. Fórum við þá að
taka saman skíði og stafi og
ákváðum að snúa til baka aftur
niður í Unadalinn. Aldrei fundum
við einn stafinn, en í fjárgöngum
haustið eftir fann Sigmundur
hann. Stafurinn var í skarðs-
brekkunni rétt við jökulinn, svo
við höfðum verið alveg á réttri
leið. En Jón Gunnlaugsson,
bóndi á Móafelli, sagði síðar að
við hefðum verið heppnir að snúa
þarna við, því skarðið ofan í
Móafellsdalinn væri mjótt og
standbjarg báðum megin við það.
Vonlaust hefði verið að rata þar í
gegn í siíku veðri eins og verið
hafði þessa nótt.
Eftir að við vorum búnir að
ákveða að snúa til baka héldum
við okkur hátt uppi í fjallshlíð-
inni og höfðum hana á hægri
hönd svo við villtumst ekki.
Svona gengum við hlið við hlið
og leiddumst mest, svo við misst-
um ekki hver af öðrum, því ekki
vorum við færir um að liggja aðra
nótt úti, eins og við vorum á okk-
ur komnir. Á þessum tíma þekkt-
ust ekki úlpur eins og seinna
komu, við vorum í svokölluðum
búðarfötum sem ekki pössuðu á
okkur, því við Jón vorum báðir
stórir og jakkarnir of ermastuttir,
þannig að bert var á milli vettl-
inga og jakkaerma. Ekki var um að
tala að fá saumuð á sig föt á þess-
um tíma. Eins var með skíðaút-
búnaðinn, við vorum bara með
einn staf, það voru engar skíða-
bindingar, aðeins táband sem
kallað var, og smeygði maður
fætinum í það, að öðru leyti var
fóturinn laus á skíðinu. En þetta
vandist, og fundum við ekki svo
mikið til þess.
Komið að Bjarnastöðum
við illan leik
Svona héldum við áfram þótt
hægt færi, þar til við komum að
húsum. Eléldum við þá að við
værum komnir til bæja, en ekki
gátum við áttað okkur strax á því
hvar við vorum staddir, stórhríð-
in var svo mikil. Þegar betur er
að gáð sáum við að þetta var
fjárhús, og vissum við þá strax að
ekki var langt til bæja. Stönsuð-
um við þarna hjá fjárhúsunum
um stund því ekki þótti okkur
fýsilegt að sleppa þeim nema sjá
til bæjarins.
Allt í einu sáum við bláma fyrir
þústu, en hún hvarf strax aftur í
sortann. Þetta töldum við vera
bæinn og héldum í þá átt. Reynd-
ust þetta vera Bjarnastaðir í
Unadal. Við urðum harla fegnir
og börðum að dyrum að gömluni
sveitasið. Út kom húsbóndinn,
sem tók okkur opnum örmum og
fór með okkur inn í baðstofu,
eins og það hús var kallað sem
fólk vann sín verk í á daginn við
tóskap og fleira, og svaf í á nótt-
unni.
Þarna bjuggu ung hjón, Jón
Þorgrímsson og Guðrún Sveins-
dóttir, og mig minnir tvö eða þrjú
ung börn. Þau hjón klæddu okk-
ur úr snjóugum og frosnum
fötunum og létu okkur fara niður
í volg rúmin. Jón vildi láta okkur
fara með fæturnar niður í
vaskafat sem hann lét steinolíu í.
Taldi hann þetta verja fæturna
fyrir kali. Slíkt höfðum við ekki
þekkt áður. Jón sagðist telja
þetta gagnslaust og vildi ekkert
við það eiga. Guðrún vafði ullar-
flókum, vættum í olíu, um úlnlið-
ina á okkur, og á þeim stöðum
þar sem við virtumst næst því að
vera kalnir. Sérstaklega leist mér
— frásögn Nývarðs
Jónssonar
af ferð þriggja
manna írá
Skagafirði til
Ólafsíjarðar rétt
fyrir jólin 1936
illa á eyrun á Vernharð, þau voru
eins og klessa þegar þau þiðnuðu
og mér datt ekki annað í hug en
að þau myndu detta af honum.
Svo voru það fæturnir á Jóni.
Þegar hann fór úr sokkunum
voru þeir allir blásvartir, og þeg-
ar þeir þiðnuðu kom í ljós að
tvær stærstu tærnar á hvorum fæti
voru eitt gapandi sár, og skein á
stöku stað í hvítt beinið.
Guðrún húsfreyja vakti við
það nóttina eftir að bjástra við
okkur og þurrka fötin okkar, sem
hefur að sjálfsögðu verið erfitt
verk. Hún setti upp snúrur kring-
um eldavélina og þurrkaði fötin
þannig, því ekki var heitt vatn
eða rafmagn til afnota þá.
Jón var enginn
meöalmaður
Eftir að við höfðum fengið vel og
rausnarlega að borða lögðumst
við í hjónarúmið og fórum að
sofa. Vöknuðum við ekki fyrr en
komið var fram á dag daginn
eftir, og fórum þá strax að hugsa
til heimferðar. Tærnar á Jóni
voru ekki ferðalegar. Guðrún tók
léreft, bar í það feiti og vafði um
þær. Síðan vafði hún ull þar utan
yfir, bjó svo til skinnskó svo stóra
að þeir kæmu sem minnst að fót-
unum. Þá voru fæturnir orðnir
mjög stórir og ekki líkir neinum
mannsfótum. Síðan varð að
stækka tábör.din á skíðunum svo
Jón kæmi þessum stóru fótum í
þau og þurftu þau að ganga upp
undir ökkla til að hann þyldi að
ganga á skíðunum.
Eftir þetta héldum við af stað
niður í Hofsós, þar varð Vern-
harð eftir hjá foreldrum sínum,
en við héldum áfram út að Höfða
og gistum þar. Mikið var Jón
búinn að bölva þegar hann var að
komast í táböndin þegar við
þurftum að stansa, því viðkvæmt
mun það hafa verið. En Jón var
harður af sér og ekki neinn með-
almaður, sem sýnir að á þessum
fótum gekk hann frá Höfða á
Höfðaströnd út í Ólafsfjörð á
tveimur dögum í misjöfnu veðri
og færi.
Þegar við komum út í Ólafs-
fjörð varð Jón eftir hjá foreldrum
sínum en ég fór heim að Garði,
þar sem ég átti heima.
Nokkru seinna var farið með
Jón á sjúkrahús, þar sem Bjarni
læknir tók af honum tærnar og
græddi skinn yfir stúfana.“ EHB
Miðvikudagur 19. desember 1990 - DAGUR - B 17
Sendum viðskiptamnum okkar
bestu jóla- og nýárskveðjur
TRÉSMIÐJAN
BORKUR
Frostagötu 2 - 603 Akureyri
Sími 96-21909 - Fax 96-21287

Óskum viðskiptavinum
og starfsfólki okkar
gleðilegra jóla og farsœldar
á komandi ári
Bifreiðaverkstæði
Sigurðar Valdimarssonar
Óseyri 5 - Sími 22520 - Akureyri.
BSV
Sendum viðskiptavinum okkar
bestu jóla- og nýársóskir
Þökkum viðskiptin á liðnu ári
FASTEIGNA& M
skipasalaSSZ
NORÐURLANDS I)
Glerárgötu 36, III. hæö, sími 11500
Sendum viðskiptavinum okkar
bestu jóla- og nýárskveðjur
Þökkum viðskiptin
A.V.J. TEIKNISTOFA
TRYGGVABRAUT10, AKUREYRI, SÍMI 96-25778
Gleðileg jól
ogfarsœlt komandi ár
Þökkum viðskiptin á árinu sem er að líða
byggir hf.
Viðjulundi 2, símar 26277 og 26172
Óskum viðskiptavinum okkar
gleðilegra jóla
ogfarsœldar á komandi ári