Dagur - 19.12.1990, Qupperneq 19

Miðvikudagur 19. desember 1990 - DAGUR - B 19
ferð frá Ingólfsskála. Einn sleða
varð þó að skilja eftir vegna bil-
unar. Áður en lagt var af stað frá
skálanum kom flugvél frá Sauð-
árkróki og flaug yfir leiðangurs-
menn þar sem þeir voru að tygja
sig og henni var veifað.
Skriðið í poka við Sandá
Komið var í Hveravelli um
klukkan hálffimm og látið vita af
sér og einnig af Frökkunum.
Veðurútlit var ekki gott, en samt
ákveðið að reyna að komast nið-
ur í bílana við Kolkuhól. Farin
var sama leið og komin hafði ver-
ið á föstudaginn, en þegar norður
fyrir Sandkúlufell var komið skall
á blindbylur eina ferðina enn svo
keyra varð eftir kompás. Austan
við Sauðafell komst hópurinn á
Kjalveg og ekið var eftir honum
nær auðurn og stikunum fylgt.
Stoppað var í Sandárbúð, neyð-
arskýli Slysavarnafélagsins, og
ætlunin að láta vita þar af sér í
talstöð, sem síðan reyndist ekki í
lagi, og gista þar um nóttina. Par
sem talstöðin virkaði ekki var
haldið áfram, en við Sandá varð
að láta staðar numið í hríðinni,
því í henni var vatn og krapi.
Slegið var upp tjöldum og svo
hvasst var að hafa varð einn
mann inni í tjaldinu meðan því
var tjaldað, þó svo að sleðunum
væri lagt í kringt og í þá bundið.
Menn drifu sig ofan í pokana og
sofnuðu fljótt.
Um hádegi á miðvikudaginn
byrjaði að rofa til og þá kom í
ljós að hægt var að komast yfir
ána á smá rim skammt frá tjald-
stæðinu. Ákveðið var að fara og
ná í bílana, en á leiðinni að þeim
mættu leiðangursmenn tveimur
mönnum frá Guðlaugsstöðum
sem höfðu verið beðnir um að
svipast eftir vélsleðamönnum úr
Skagafirði af lögreglunni á
Blönduósi. Tjöldum og öðru dóti
var nú pakkað saman og farið
niður í bíla. Súpa var elduð í
skálanum á Kolkuhól og gaf hún
ferðalöngunum nýjan kraft. Ekki
gekk vel að komast á bílunum til
byggða, en hafðist það þó á
endanum og um klukkan eitt,
aðfaranótt fimmtudags, komu
ævintýramennirnir fjórtán til
Sauðárkróks eftir mun lengri ferð
en ætlað var í upphafi og á sleð-
unum höfðu þeir lagt að baki 360
kílómetra.
Endirinn sannaði
undirbúninginn
Svona hljóðar ferðasagan í meg-
inatriðum og að sögn þeirra
félaga var nægur kostur eftir fyrir
lengri útiveru og nær engir farnir
að byrja á neyðarbirgðunum.
Endirinn á þessari ferð varð trú-
lega svona góður vegna góðs
undirbúnings og svo að sjálf-
sögðu reynslu þeirra manna sem í
fararbroddi voru. T.a.m. hafði
Ingólfur með sér ný ullarnærföt á
allan mannskapinn og kom það
sér vel á köldum og blautum
stundum.
Ingólfur: „Það var náttúrlega
ekki glóra í því að vera að fara
þessa ferð, öðruvísi en vita hvað
væri með í henni og að það væri
ekki verið að burðast með mörg
sett af því sem nauðsynlegt var.
Þess vegna var öllu skipt niður á
mannskapinn á skipulegan hátt
og ákveðið hvað hver tæki með
sér og endirinn á ferðinni sannaði
undirbúninginn."
Sigurður: „Við vorum alveg
þrælskipulagðir og vel útbúnir,
enda hefðum við trúlega drepist
annars. Ingólfur var t.d. með
sjúkrakassa sem í var allt, bæði
hægt að lóga mönnum og Iífga þá
við aftur. Meira segja þurrt gifs,
ef einhver skyldi brotna illa, því
þá var ekki ætlunin að snúa heim
aftur heldur halda bara áfram.“
Álitnir sjálfbjarga
Á þessum tíma voru talstöðvar
dýr tæki sem einstaklingar höfðu
lítil efni á að fjárfesta í. Lóran-
tæki og farsímar ekki komnir til
sögunnar sem nokkru nam og
kompásinn og kortið því það sem
treysta þurfti á. Hópurinn var
með útvarp með sér og heyrði því
alltaf í fréttum um hina hópana
úr Jökuldal sem menn voru að
týnast úr og keyra fyrir björg.
Aftur á móti var ekkert minnst á
þá og segir Þorsteinn að það hafi
komið til af því, að þeir voru
álitnir sjálfbjarga. Hann segir að
kona sín hafi hringt upp í Jökul-
dal á mánudeginum og spurt eftir
Skagfirðingum. Þar hafi hún
fengið þau svör hjá mótsstjóran-
um að þeir hefðu farið á sunnu-
deginum til baka og að engar
áhyggjur þyrfti að hafa af þeim,
því þeir vissu hvert þeir væru að
fara.
Eftirminnilegast
Þegar þessir fimm ferðafélagar
eru spurðir að því hvað sé eftir-
minnilegast úr ferðinni núna sex
árum síðar eru þeir sammála um
að það hafi verið andinn sem
ríkti meðal þeirra og það að
hvorki heyrðist víl né vol frá
nokkrum manni. Ýmislegt fleira
muna þeir þó og gefum nú Þor-
steini orðið.
„Þegar talað er um það minni-
stæðasta úr ferðinm get ég ekki
neitað því að semt mun ég
gleyma seinasta kvöidinu eftir að
við vorum komnir ' tjöldin. Ég
var í braggatjaldinu ;.samt Ingi-
mundi, Steinari Skarphéðinssyni
og Tryggva. Við byrjuðum á að
fá okkur smábita, en svo þröngt
var í tjaldinu að við sáunt fram á
að við yrðum að beita sérstökum
tilfæringum til að komast í pok-
ana. Byrjað var á að færa sig frá
svo Ingimundur gæti rúllað út
sínum poka, klætt sig úr og skrið-
ið í hann á rneðan við lýstum
honum með vasaljósi. Næstur var
Steinar og þegar hann var í þann
mund að skríða í sinn poka voru
eðalhrotur Ingimundar farnar að
hljóma um tjaldið. Ég fór næst í
minn poka og það var sama sagan
að þegar ég var kominn í hann
byrjaði Steinar að taka undir við
Ingimund. Tryggvi rétti mér nú
vasaljósið til að ég gæti lýst
honum, en á meðan hann var að
koma sér í pokann þurfti hann að
vekja mig tvisvar þegar ljósið
lýsti ekki alveg eins og það átti að
gera. Að lokum vorum við þó all-
ir komnir í pokana og sváfum
vel.“
Ekki viljað missa af
einni mínútu
Þeir félagar eru sammála um að
þeir hafi á þessari ferð lært að
svona stór hópur sé vandmeðfar-
inn í vondu veðri og æskilegra að
hópar sem fara í ferðir sem allra
veðra er von í, séu minni.
Nú er búið að flytja mót vél-
sleðamanna í Kerlingafjöll og
margir þeirra Skagfirðinga sem í
þessari ferð voru, hættir að þeysa
um fjöll á sleðum sínum og farnir
að láta sonum sínum það eftir.
Þeir fimm sem Dagur ræddi við
voru samt sem áður sammála urn
að þeir væru til í að fara aðra
svona ferð, en leyfum Þorsteini
að eiga lokaorðin: „Ég held við
getum allir verið sammála um
það að við öðluðumst mikla
reynslu í þessari ferð og höfðum
af henni gaman þótt erfið væri.
Trúlega eru þau orð Ingólfs um
ferðina sem hann sagði á ein-
hverjum fundi nokkru eftir hana,
best til að lýsa áliti okkar allra,
en þau voru svona: „Þetta var nú
fjandi erfið ferð, en ekki hefði ég
viljað missa eina mínútu af
henni.““ SBG
Steinar Skarphéðinssun og Sigurþór Hjörleifsson taka í spil við Austfirðinga
í Jökuldal.
Tryggvi Eyinundsson í koju í Ingólfsskála.
Ráðherrahjónin frönsku auk ferðafélaga.
Bjartur föstudagsmorgunn í Skagafirði.
Veðurbarin hús í Jökuldal að morgni sunnudags.
Við Ingólfsskála á þriðjudegi.