Dagur - 03.02.1995, Blaðsíða 11

MINNING
Föstudagur 3. febrúar 1995 - DAGUR - 11
stofur. Árin liðu hratt og fyrr en
varði var allur bamahópurinn á bak
og burt nema einn sonurinn.
Máltækið segir, betra er yndi en
auður og vissulega átti það við líf
þeirra OIIu og Lolla. Auður var þar
aldrei í ranni, en yndi innan veggja.
Ást og samheldni hélst millum
þeirra meðan bæói lifðu. Gleóin og
kætin höfðu þar völd og aldrei mcir
en þegar böm og bamabörn komu.
Aldrei leið sá dagur að ekki kæmi
eitthvert þeirra í heimsókn. Ekki af
skyldurækni, heldur vegna þess að
bæjarferð var ekki lokið nema litió
væri við í gamla húsinu, þar sem
öllum var veitt af rausn og húsbónd-
inn átti kannske eina smellna veiði-
sögu ósagða. Þá tók undir af marg-
radda hlátri. Yndisstundir átti hann
margar með stöngina sína í Fljótinu
og veiðisögur verða alltaf skemmti-
legastar þegar heim er komiö.
Það er barnalán að geta fært þjóð
sinni stóran hóp af mannvænlegu
fólki sem hefur brotist fram og haft
reglusemi og dugnað úr föðurhúsun-
um að veganesti. Elst bama þeirra
er Pálína, húsmóóir, gift Hauki
Hallgrímssyni í Reykjavík, Gunnar,
verkstjóri hjá UA, ókvæntur en hef-
ur búið föður sínum gott heimili og
skjól. Magnús, vélstjóri, kvæntur
Elínu Eyjólfsdóttur á Akureyri,
Gísli Kristinn, varaslökkviliðsstjóri
á Akureyri, kvæntur Rögnu Frans-
dóttur, Steinunn Guðbjörg, húsmóð-
ir og skrifstofumaóur, gift Þorgeiri
Gíslasyni í Kópavogi, Inga, hús-
móðir, gift Reyni Valtýssyni á Ak-
ureyri, og Skúli, slökkviliðsmaóur á
Akureyri, kvæntur Guðrúnu Þor-
kelsdóttur. Þá dvaldist Aðalheióur,
dóttir Pálínu og Hauks, hjá afa og
ömmu til 16 ára aldurs.
Á Akureyri voru þau alltaf Alla
og Lolli. Hún andaóist 29. ágúst
1978. Hann andaðist 25. janúar
1995, níræður að aldri. - Kvaddi,
sem hann hafði óskað sér, lét ekki
hugsinn eldast eða hjartað.
Eg þakka kærum frænda tryggð
og vináttu liðinna ára. Stórum
frændgarði Lórenz Halldórssonar
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Helga S. Einarsdóttir.
Þó ég sé látinn, harniið mig ekki með
tárum. Hugsið ekki um dauðann með
harmi og ótta. Eg er svo nœrri að
hvert eitt ykkar tár snertir mig og
kvelur þótt látinn mig haldið. En þeg-
ar þið hlœið og syngið með glöðum
hug, sál mín lyftist upp í mót til Ijóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur, og ég, þótt látinn sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Óþekktur höfundur)
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund. Þegar við hugsum ti! baka
og rifjum upp, þá kemur svo margt
upp í hugann. Fjölmargar ánægju-
stundir hjá þér og ömmu í Fróða,
og síðar hjá þér og Gunnsa.
Þú sem alltaf varst svo kátur og
hress og sást alltaf skoplegu hlið-
amar á tilverunni. Þú sem alltaf
vaktir yfir velferð okkar og fylgdist
með okkur öllum vaxa úr grasi. Þú
sem alltaf var svo gott að leita til
og ræða málin. En elsku afi, sjálf-
sagt ert þú ekkert of hrifinn af því
að við séum að skjalla þig of mikið
á prenti. Við erum mörg og eigum
hvert okkar minningu um þig sem
við geymum innst í hjarta okkar. I
sorg okkar verður okkur hugsað til
orða spámannsin þar sem hann seg-
ir:
„Þegar þú ert sorgmœddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú munt sjá, að
þú grœtur vegna þess, sem var gleði
þín. “
(Kahlil Gibran)
Kallið er komið,
kornin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvœm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé loffyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökkfyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Sb. 1886-V. Briem.)
Hinsta kveðja.
Hallgrímur, Ása,
Ásgeir, Aðalheiöur, Eyjólfur,
Guðrún, Hafdís, Sólveig,
Laufey, Gísli,
Kristín, Svala, Gunni, Alla R.,
Silla, Alla S., Hófí, Eva,
makar og langafabörn.

Kolbeinn Gíslason
Fæddur 17. desember 1928 - Dáinn 15. janúar 1995
Kolbeinn Gíslason andaðist að
heimili sínu, Eyhildarholti, Skaga-
firði, aðfaramótt 15. janúar sl.
Hann var fæddur 17. desember
1928, sonur Gísla Magnússonar
bónda í Eyhildarholti, f. 1893, d.
1981, og konu hans Stefaníu Guð-
rúnar Sveinsdóttur, f. 1895, d.
1977.
Kolbeinn var áttundi í röð þrett-
án systkina, en hin em:
Magnús Halldór f. 1918, Kon-
ráó Elínbergur f. 1919, dó í
bemsku, Sveinn Þorbjöm f. 1921,
Konráð f. 1923, Rögnvaldur f.
1923, Gísli Sigurður f. 1925, Frosti
f. 1926, Ámi f. 1930, María Kristín
Sigríður f. 1932, Bjami f. 1933,
Þorbjörg f. 1934, dó í bemsku, og
Þorbjörg Eyhildur f. 1936.
Auk þeirra var alinn upp hjá
Gísla og Guðrúnu, Þorlcifur Ein-
arsson f. 1909.
Utför Kolbcins var gerð frá
Flugumýrarkirkju þann 28. janúar
sl.
Grúfir yfir niðdimm nótt,
cn nýjan dag skal lofa.
Efað brestur þrek og þrótt
þá er gott að sofa.
(Arni Gíslason)
Kolli föðurbróðir okkar kvaddi á
þann friðsælasta hátt sem nokkur
maður getur óskað sér, hann gekk til
náða að kveldi eftir dagleg störf, og
vaknaði ekki aftur. Kallið var komið
þó okkur þætti það alls ekki tíma-
bært, og alltaf er erfiðara að sætta
sig við orðinn hlut þegar aðdragand-
inn er enginn. En minningamar
hlaóast upp og við munum alla tíð
varðveita þær í hjörtum okkar.
Kolli var fæddur og uppalinn í
Eyhildarholti og bjó þar alla ævi.
Hann unni Eylendinu og nið
Héraðsvatna, og margar sínar bestu
stundir átti hann fram á Borgar-
eyju. Hann var fastur punktur í
heimilislífinu í Holti og sérstaklega
bamgóður. Hann var einstaklega
hnyttinn í tilsvörum og óspar á sög-
ur handa okkur krökkunum, oft á
tíðum dálítið ýktar, en öllu trúóum
vió. Og ef einhver efaðist um sann-
leiksgildi þeirra, var viðkvæðið hjá
okkur: „Já, cn Kolli sagði það,“ því
allt sem Kolli sagði var í okkar
augum staðreynd. Allt sem Kolli
bað okkur að gera gerðum við, því
okkur fannst það mikil upphefð og
virðing aö fá að vera með honum
og gera hlutina fyrir hann.
Kolli kenndi okkur að
umgangast land og skepnur. Það
voru ófá skiptin sem farin voru á
hestum um Borgareyjuna að líta
eftir fénu, og ferðimar á Eyvindar-
staðaheiði snemma sumars með fé á
afrétt voru mikil tilhlökkun allra.
Kolli átti greinilega margar ljúfar
minningar þaðan, því hann var van-
ur að segja okkur sögur og fara með
vísur úr göngum frá fyrri árum.
En einhver besta minningin er.af
Kolla og Glóa, uppáhalds reiðhest-
inum hans. Þær vora margar stund-
imar sem þeir áttu saman, bæði
heima á Eylendinu og í göngum á
Eyvindarstaðaheiði, og saman virt-
ust þeir báðir yngjast um tugi ára.
Það var Kolla mikil eftirsjá er Glói
var felldur fyrir nokkram árum, þá
þrjátíu vetra gamall, og eftir þaö
fór hann lítið á hestbak. En nú er
Glói búinn aö heimta húsbónda
sinn á ný.
Kolli var vinamargur, og sannur
vinur vina sinna. Hann hafði gam-
an af að umgangast fólk og var þá
jafnan hrókur alls fagnaðar. Hin
síðari ár var þó heilsutap, og þá
helst skert heym, farin að há hon-
um að nokkru, og umgekkst hann
því fólk utan heimilisins minna en
áður. En alltaf var eins að lcita til
Kolla, og alltaf vildi hann öllum
götu greiða.
Það líður að kveldi og Ijósið er dofiiað
sem lýsti svo hreint og svo skœrt.
Þú hefur nú síðasta blundinum sofnað
og síðustu fórnirnar fœrt.
Þú varst okkur öllum svo ástkœr og góður,
við alltaftil þín gátum sótt.
1 huganum merlar minningasjóður,
því með þér leið stundin svo fljótt.
Sögunum þínum við seint munum gleyma
þú samdir þœr allar svo létt.
Gamlar myndir úr gleymsku streyma
er Glóa þú hleyptir á sprett.
Viðfinnast munum íframtíðinni,
enfœrum þér kveðjur þangað til,
því lokið er ekki lífsbók þinni,
lát þitl er aðeins kaflaskil.
(Guðrún Eyhildur)
Elsku Kolli, að þekkja þig gerði
okkur að betri mönnum. Hafðu
kæra þökk fyrir allt frá „krökkun-
um í Holti.“
Guð varðveiti þig.
Svenni, Gilli, EIIi, Didda,
Bobba, Sigga, Hannes, Raggi
og Gunna.
Útidyrnar era opnaðar og við heyr-
um hann koma inn ganginn, syngj-
andi eða þá að hann er farinn að
tala við okkur löngu áður en hann
hefur opnað dymar inn í eldhúsið.
Svo stendur hann á eldhúsgólfinu,
örlítið hokinn með tunguna út í
öðru munnvikinu og rennir greið-
unni tvisvar til þrisvar sinnum í
gegnum dökka hárið sitt. Talar um
ótíðina úti eða þá blessaða blíðuna
og þurrkinn. Sest við eldhúsborðið
og fær sér kaffisopa með örlítilli
mjólk saman við. Les blöðin og
spjallar við okkur. Spyr frétta eða
segir okkur fréttir, sem hann krydd-
ar með sinni einstöku kímnigáfu.
Fær sér aðeins meira í bollann og
talar jafnframt um að hann verði að
fara að hætta þessari kaffidrykkju.
Fær sér kom í nefið, en segist vera
svo til hættur. Labbar um gólfið og
ef hann er ekki á hraðferð, þá hallar
hann sér svolitla stund á bekkinn í
eldhúsinu og leggur hendina yfir
höfuóið. Segist þurfa að fara til Ák-
ureyrar fljótlega að kaupa sér föt,
eða þá suður að skipta um bíl.
Svo er hann farinn. Kveður ekki
frekar en fyrri daginn. Við sjáum á
eftir bílnum niður hcimkeyrsluna.
En svona er hann. Við kippum okk-
ur ekkert upp við það þó hann
kveðji ekki. Hann er ekki vanur
því. Og svo kemur hann hvort sem
er aftur. Annað hvort á morgun eða
eftir nokkra daga. Jafnvel ekki fyrr
en eftir mánuð. En skyndilega
kemur kallið frá Drottni. Hann
kemur ekki aftur.
Kolli móðurbróðir okkar er dá-
inn. Hann kvaddi engan. Hallaði
sér í rúmið sitt heima í Eyhildar-
holti, lagði hendina yfir höfuðið og
sofnaði svefninum langa.
Það er erfitt að trúa því að við
munum aldrei sjá hann aftur. Kolli
var okkur systkinum öllum mikils
virói. Hann var miklu meira en
bara frændi. Hann var eins og afi
okkar, bróðir, eða vinur. Við vor-
um öll á okkar bamsárum, í nánu
samneyti við hann. I heyskapnum á
Borgareyjunni og Mið-Grund, og
svo þegar við komum í Holt. I Ey-
hildarholti áttum við okkar
skemmtilegustu stundir sem böm,
og átti Kolli sinn þátt í því að gera
þær eftirminnilegar. Hann var okk-
ar fyrirmynd og allt sem hann sagði
og gerði var rétt. Meira að segja
sagan um frjálsíþróttakeppnina,
þegar hann kastaði kúlunni það
langt, að hún fannst aldrei nokkum
tímann. Hann sagði að hugsanlega
hefðu geimfarar, sem staddir voru á
tunglinu, séð hana fljúga á feikna-
hraða um himinhvolfið. Þessu trúð-
um við fram eftir öllum aldri. Hann
var bamgóður og ef hann hefði átt
því láni að fagna að eignast fjöl-
skyldu, hefðum við sennilega öll
öfundað börnin hans. En einmitt
vegna þess að hann var bamlaus,
áttum við systkinaböm hans greiða
leið að vináttu hans.
Kolli var mikill búmaður og
unni skepnunum, Borgareyjunni og
heimili sínu afskaplega mikið.
Hann var heimakær, og nú síðustu
árin fór hann sjaldan að heiman á
vetuma. Hann hafði orðið mjög
skerta hcym, og átti það sinn þátt í
því að hann einangraðist dálítið.
Kolli var söngmaður góður,
hafði háa og bjarta tenórrödd, sem
að auki var gullfalleg. Hann söng
fyrsta tenór með Karlakómum
Heimi í mörg ár, en hætti vegna
þess hve heymin stríddi honum
mikið. I göngur á Eyvindarstaða-
heiði fór hann í mörg ár, og þegar
gangnamenn tóku lagið, söng Kolli
alltaf yfirrödd.
Já, Kolla gleymum við aldrei og
það gerir enginn, sem kynntist hon-
um. Við getum talið upp svo margt
sem viö minnumst, en það yrði efni
í heila bók.
En nú kveöjum við hann í bili,
en við trúum því að hann eigi eftir
að taka á móti okkur síðar og fylgja
okkur inn í sína paradís, þar sem
hann tekur lagið með vinum sínum,
sem famir era. Og hann hleypir
Glóa gamla í kringum kindumar
sínar, sem standa feitar og fallegar í
grænu grasinu og horfa með virð-
ingu á húsbónda sinn, sem nú er
kominn til að annast þær á ný.
Við vitum að honum líður vel
og eitt er það sem enginn getur frá
okkur tekið. Það er minningin um
Kolbein Gíslason frá Eyhildarholti.
A kveðjustundum er þungt um tungutak
og tilfinning vill ráða hugans ferðum,
því kœrum vini er sárt að sjá á bak
og sœttir bjóða Drottins vilja og gerðum.
En Guðs er líka gleði og atvintýr
og góð hver stund er minningarnar gcyma.
Farðu vel, þérfylgir hugur hlýr
á ferð um Ijóssins stig og þagnar heima.
(Sig. Hansen).
Elsku Kolli! Við gleymum þér
aldrei.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur.
Syðstu-Grundar-systkinin,
Gísli, Gunna, Kolla, Anna,
Arnar og Sæmi.
Nú er frœnda okkar herbergi hljótt
þar hljóðnuð er röddin bjarta.
Stundin er komin, hún kom alltoffljótt
við kveðjum með söknuð í hjarta.
Margar stundir við munum með þér
og minnumst í saknaðarljóði.
Meðan dvöl endist oss heimi í hér
við hlúum að minninga sjóði.
Kominn ert þú á Frelsaransfund
tfriðar og ókunnum heimi.
Nú óskum við þess á œvinnar stund
að eilífu Drottinn þig geymi.
(Kolli og Leifúr).
Nú er höggvið skarð í hinn stóra
systkinahóp frá Eyhildarholti.
Kallið er komið hjá Kolla
frænda. Það kom alltof fljótt.
Við kveðjum með söknuð í
hjarta. Kolli var 66 ára að aldri er
hann lést á heimili sínu, Eyhildar-
holti. Hann bjó alla sína ævi í
Holti, fyrst hjá ömmu okkar og afa
og eftir lát þeirra hjá tveimur yngri
bræðram sínum þeim Áma og
Bjama. Einnig dvaldi hann oft á
tíðum hjá Lillu, yngri systur sinni á
Syðstu-Grand.
Eiga þau öll þakkir skildar fyrir
umhyggju í garð Kolla.
Kolli var fyrst og fremst bóndi í
eðli sínu. Hann var natinn viö
skepnur og fór um þær næmum
höndum. Sinnti jafnan um hirðingu
og gæslu sauðfjár og hrossa, féll
það ágætlega og fórst það vel úr
hendi. Kolli hafði yndi af góðum
hestum. Þær voru margar ferðimar
hans fram á Borgareyju að líta eftir
skepnunum.
Nú er frœnda okkar herbergi hljótt
þar hljóðnuð er röddin bjarta.
Kolli var fagurkeri. Hann hafði
yndi af söng og hafði háa og bjarta
rödd. Hann söng í karlakómum
Heimi um árabil. Fram á heiðum
hljómaði hin háa rödd Kolla jafnan
í göngum en í þær fór hann mörg
haust. Hann setti saman vísur en
flíkaði þeim ekki. Kolli var einstakt
snyrtimenni svo sem herbergi hans
í Holti ber vott um. Sá þáttur í fari
Kolla er var afar áberandi var ljúf-
mennskan. Sér í lagi er böm áttu
hlut að máli. Hann var einstaklega
gætinn í nærvera ungra saklausra
sálna. Það var eftirtektarvert og
vakti raunar aðdáun hversu mörg
böm hændust að honum. Þær era
margar sögumar sem hann var bú-
inn að segja systkinabömum sínum
og jafnvel bömum þeirra og
skreytti hann þær jafnan með kímni
sinni. I eyrum þeirra hljómuðu þær
sem ævintýri og síðar á lífsleiðinni
var stundum efast um sannleiks-
gildi þeirra. Það skipti engu máli.
Sögumar höfðu sitt gildi.
Nú hcfur Kolli verið kallaður á
brott úr þessum heimi. Víst er það
sárt en minningin um góðan frænda
mun lýsa okkur um ókomna tíð.
Kolli verður lagður til hvílu við
hlið foreldra sinna, sem hann unni
svo heitt, yfirgaf þau aldrei og var
þeirra styrka stoð alla stund.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Kolla, okkar kæra
frænda.
Blessuð sé minning Kolla í
Holti.
Kolbeinn Konráðsson.
Þorleifur Konráðsson.