Dagur - 17.06.1995, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - Laugardagur 17. júní 1995
Margaret Penman er
lítið fyrir lúxushótel og
limmósíur heldur ferð-
ast hún á puttanum og
gistir á farfuglaheimil-
um. Hún hefur heim-
sótt 45 lönd á síðustu
níu árum og í ár bætist
ísland í hópinn. Sú
gamla hefur vakið at-
hygli víðar en á Akur-
eyri og Dagur bætist
hér í hóp amerískra
sjónvarpsstöðva og
ástralskra Qölmiðla,
sem hafa verið iðnir
við að forvitnast um
þessa áhugaverðu
konu.
„Ég ætla að sýna þér nokkrar
myndir áóur en þú talar við mig,“
segir Margaret og dregur fram lít-
ið albúm áður en blaöamaður nær
að stynja upp fyrstu spurningunni.
Myndimar eru ekki mjög margar
en því fjölbreytilegri: Margaret
með götuspilara í Danmörku að
spila á fiðlu, í sjónvarpsviðtali í
Ameríku, við fyrsta jökulinn sem
hún sá á ævinni og er í Kanada og
áfram mætti telja. Konan er
greinilega víðförul og ótrúlegt að
hún hafi ekki byrjað að ferðast að
ráði fyrr en eftir 65 ára aldur en
hún er núna 75 ára. Þrátt fyrir há-
an aldur er hún kvik í hreyfingum,
augun líileg og hugurinn greini-
lega í fullu starfsfjöri. En hvaó er
það eiginlega sem fær gamla konu
til að yfirgefa notalegt heimili sitt
og arka um öll heimsins lönd á
puttaferóalagi?
Syninum að kenna
„Ég segi oft í gríni að það sé syni
mínum aó kenna að ég fór að
ferðast," segir Margaret og kímir.
Margaret er fjögurra barna móðir
og var gift í 33 ár. Eftir þann tíma
komst hún að þeirri niðurstöðu að
hjónabandið gengi ekki upp og
skildi við manninn sinn. „Sonur
minn hafói áhyggjur af því að ég
legóist í aðgerðarleysi þar sem ég
var oróin ein í húsinu og hvatti
mig til að ferðast. Ef hann hefði
vitað hverskonar ferðamáta ég
kysi mér hefði hann sjálfsagt látið
það vera. Þau höfóu svolitlar
áhyggjur af mér í byrjun, börnin
mín, en síóan þau vöndust þessum
ferðum mínum hafa þau stutt við
bakið á mér. Ég er líka búin að
hafa áhyggjur af þeim í mörg ár
og ekkert að því að þau hafi smá
áhyggjur af mér í staðinn".
Margaret segir að upphaflega
hafi hún valið puttaferðalög því
þau séu ódýrari. Nú komi hins-
vegar ekki til greina að ferðast
ööruvísi því það er auóveldara að
kynnast fólki á þennan hátt. „Ég
ferðast til að hitta fólk. Fallegt út-
sýni og áhugaverðir staðir eru síð-
an einskonar bónus. A Islandi er
þessi bónus reyndar óvenju stór
því hér er óskaplega fallegt.“
Las íslendingasögur
- Hversvegna varð Island fyrir
valinu að þessu sinni?
„Það er erfitt að útskýra það en
ég fylgi gjaman einhverri tilfinn-
ingu sem ég hef og í ár fann ég
sterklega fyrir því að ég ætti að
fara til íslands. Ég fór síðan að
lesa mér til um landið, las m.a.
Grænlandssögu og Njálu og
einnig um stjómmál og landa-
fræði. Ég les alltaf um lönd áður
en ég fer þangað. Þó landslagið sé
fallegt þætti mér synd að koma til
íslands eingöngu vegna náttúru-
fegurðar því það er svo margt
annað áhugavert sem tengist land-
inu.“
Þegar þetta viðtal var tekið var
Margaret búin að vera á Islandi í
tvær vikur og hafði þegar lent í
ýmsu. A leiðinni frá Reykjavík til
Skaftafells fékk hún far með
manni sem talaði enga ensku.
Þegar þau keyrðu fram hjá fjalli
benti hann og sagði „Hekla -
búmm“. „Þetta voru einu orðskipt-
in sem fóru fram,“ segir hún, „en
við skildum hvert annað“. Hún
fékk líka far með tveimur sviss-
neskum blaðamönnum sem stopp-
uðu við lón þar sem voru ísjakar.
„Þetta var ólýsanlega fallegt, þó
ég sæi ekkert annað á íslandi væri
ferðin samt þess virði. Ég vil samt
helst ekki yfirgefa landið fyrr en
ég hef séö lunda. Ég var á Hjalt-
landseyjum og þar eru margir
lundar en því mióur sá ég enga þar
og vonast til að bæta það upp á Is-
landi.“
- Skilaðu kveðju til
vinkonu minnar!
Margaret dvaldi á Akureyri hjá
Kristínu Aðalsteinsdóttur sem hún
þekkti ekki áður en hún kom til
landsins. „Ég fór í grillveislu sem
Islendingar héldu í Melbourne og
hitti þar Sigrúnu Sveinbjömsdótt-
ur sem býr núna í Astralíu. Hún
bað mig endilega að skila kveðju
til bestu vinkonu sinnar, Kristínar,
ef ég færi til Akureyrar." Marga-
ret tók hana á orðinu og bankaði
upp á hjá Kristínu sem var að
vonum undrandi en tók henni vel.
Næst liggur leiðin í Mývatns-
sveit en síðan ætlar Margaret í átt
til Reykjavíkur. Hún er þó ekki
viss hvaða leið hún fer. „Mig
langar að skoða Snæfellsnes en ég
veit aldrei fyrirfram hvar ég lendi.
Mér er illa við að skipuleggja of
mikið heldur vil ég hafa rými fyrir
hið óvænta."
✓
Islendingar gestrisnir
eins og Danir
„Ég er oft spurð hvaða lönd séu í
uppáhaldi hjá mér og ég segi
gjaman að ég haldi mest upp á
Noreg vegna náttúrufegurðar,
Tyrkland vegna spennunnar og
Danmörku vegna fólksins. Island
er komið í harða samkeppni við
Danmörku því mér finnst fólkið
hér alveg yndislegt, gestrisið og
hjálplegt.“
Snjóstormur á Jónsmessu
- í öllum þessum ferðalögum hlýt-
urðu oft að hafa lent í erfiðleikum
eða óvenjulegri reynslu?
„Já, mörgum sinnum; Jtaó er
hluti af þessu öllu saman. Ég lenti
t.d. í óvæntum snjóstormi upp á
fjalli í Noregi. Þetta var þremur
◄ Margaret að húkka sér far
rétt fyrir austan Akureyri. í
jakkann eru ísaumuð merki frá öll-
um löndunum sem hún hefúr komið
til. Mynd: Robyn
dögum eftir Jónsmessu svo enginn
átti von á þessu veðri. I Grikk-
landi þáði ég eitt sinn far þó ég
hefði það á tilfinningunni aó ég
ætti ekki að fara upp í þennan bíl.
Nokkrum mínútum síðar fór bíll-
inn fram af vegarbrúninni og valt
eina þrjátíu metra. Ég fór á sjúkra-
hús og læknar héldu í fyrstu að ég
væri bakbrotin en svo var ekki og
ég náði mér að fullu. Síðan hef ég
alltaf tekið mark á hugboðum eða
ef ég hef eitthvað á tilfmningunni.
Ég er kristin og trúi því að yfir
mér sé vakað. Það þýðir ekki að
ég lendi aldrei í vandræðum en ég
fæ hjálp þegar ég þarfnast henn-
ar.“
Nýjasta ævintýri Margaretu átti
sér stað hér á Islandi, nánar tiltek-
ið í Ólafsfirði. „Mig langaði í
mynd af mér á snjósleða; ætlaði
bara að sitja á honum í kyrrstöðu.
En áður en ég vissi af var búið að
ræsa sleðann og við komin á fulla
ferð. Þetta var ólýsanleg tilfinn-
ing; spennandi en ég var jafnframt
óttaslegin. Ég var hrædd um að
detta og brjóta eitthvert bein. Það
er vandamálið við að vera svona
gamall, maður er svo gjam á að
brotna. Reyndar datt ég en ég
meiddi mig ekkert því snjórinn
var svo mjúkur.“
Líka hættulegt að vera
heima hjá sér
- Margir veigra sér við því aó
ferðast á puttanum og telja hættu-
leg að þiggja far með ókunnugum.
Er Margaret aldrei hrædd?
„Nei, ég hef ekki áhyggjur af
því hvort ég sé í hættu. Allir taka
áhættu í lífínu hvar sem þeir eru
og það er líka hættulegt að vera
heima hjá sér. Þegar ég sit efst á
píramída og horfi í kring um mig
hugsa ég meó mér að nú sé ég að
lifa lífinu. Þetta hugsar maður
ekki þegar maður situr inn í stofu
heima hjá sér og horfir á sjónvarp-
ið. Auðvitað er gott að vera heima
hjá sér annað slagið en lífió hefur
svo margt annaó upp á að bjóða.“
Margaret ráðleggur samt ekki
ungu fólki, sérstaklega ekki ung-
um konum, að ferðast á puttanum.
„Ég græði sjálfsagt á því að vera
svona gömul. Fólki finnst ég
meinlaus og er því óhrætt að
stoppa. Margir eru líka umhyggju-
samari vegna þess að ég er á þess-
um aldri. Ungar konur eru í meiri
hættu því það eru alltaf til menn
sem stoppa fyrir þeim með ejtt-
hvað misjafnt í huga.“
Það er farið að síga á seinni
hluta viðtalsins en áður en við
kveðjum Margaretu er forvitnilegt
að vita hvort enn séu einhverjar
heimsálfur sem hún hafi ekki sótt
heim. „Ég hef aldrei komið til
Suóur-Ameríku. Eins og ég sagði
þér áður reyni ég aó fylgja hug-
boðum sem ég hef og eitthvað
segir mér að ég eigi ekki að fara
til Suður- Ameríku." En Margaret
sýnir engin merki þess að hún sé
orðin þreytt á flakkinu. Næsti
áfangastaðurinn er Mývatn og það
er ómögulegt að segja hvert hug-
boðin bera hana í framtíðinni. AI
„Ég lyfti bara pilsinu aðcins og....bingo!“ segir Margaret á þessari skopmynd sem birtist af henni í áströlsku blaði og hún leyfði okkur góðfúslega að nota.