Dagur - 13.02.1996, Side 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 13. febrúar 1996
MINNINC
^ Áslaug Valdemarsdóttir
Fædd 31. júlí 1933 - Dáin 4. febrúar 1996
Áslaug Valdemarsdóttir var
fædd á Húsavík 31. júlí 1933.
Hún lést á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 4. febrúar 1996.
Foreldrar hennar eru Valde-
mar Jósafatsson, húsgagna-
smíðameistari, Húsavík, og Árn-
ína Kristín Jónsdóttir. Báðir
foreldrar Áslaugar höfðu misst
fyrri maka sína, þegar þau gift-
ust.
Hálfsystkini Áslaugar, börn
Valdemars, voru Jón og Óli,
fæddir í Noregi þar sem Valde-
mar bjó áður. Þeir eru báðir
fallnir frá fyrir allmörgum ár-
um. Hálfsystkini Áslaugar, börn
Árnínu, eru Jón ísfjörð sem nú
er látinn og Sigurpáll ísfjörð
sem er enn á lífi hálfáttræður.
Börn þeirra Valdemars og
Árnínu eru: Hólmfríður, f. 11.
september 1925, Steinunn Sig-
urbjörg, f. 1. febrúar 1928, eftir-
lifandi maki er Jón Bernharðs-
son, Hilmar, f. 17. janúar 1930
og Áslaug, f. 31. júlí 1933. Bæði
Hólmfríður og Hilmar hafa
misst maka sína.
Eftir að Árnína móðir barna
þeirra Valdemars lést, tók móð-
uramma þeirra, Hólmfríður
Sigurpálsdóttir, að sér það hlut-
verk að ala upp við hlið
Valdemars, börn þeirra hjóna
og koma þeim til manns.
Áslaug lauk gagnfræðaprófi
þeirra tíma við Gagnfræðaskóla
Húsavíkur. Húnn vann fyrst á
Húsavík við verslunarstörf hjá
Pöntunarfélagi Verkamanna,
síðar við talsímastörf hjá Pósti
og Síma, allt þar til hún gifti sig.
Áslaug giftist í júní 1963
Áskeli Einarssyni, þá bæjar-
stjóra á Húsavík, síðar fram-
kvæmdastjóra Sjúkrahúss
Húsavíkur. Fyrri hluta árs 1971
tók Áskell við starfi fram-
kvæmdastjóra Fjórðungssam-
bands Norðlendinga. Þá fluttu
þau hjón ásamt börnum þeirra
til Akureyrar og hafa þau búið
að Höfðahlíð 9 allar götur síðan.
Börn þeirra eru: Valdemar
Steinar Guðjónsson, f. 1. apríl
1956, Ólafía, f. 2. apríl 1963 og
Einar, f. 23. maí 1965. Þau
Ólafía og Einar voru börn
þeirra beggja en Valdemar er
stjúpsonur Askels.
Á Akureyri vann Áslaug í
fyrstu við verslunarstörf í Am-
aro. Síðan um allmörg ár við
símavörslu á skrifstofu iðnaðar-
deildar SÍS, á Akureyri. Síðustu
árin vann hún sem skólaritari
við Glerárskóla.
Áslaug var jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í gær, mánu-
daginn 12. febrúar.
Áslaug Valdemarsdóttir var búin
að vera ritari í Glerárskóla rúman
áratug. Nokkrir kennarar skólans
voru henni málkunnugir fyrir
þann tíma, því að tvö börn þeirra
hjóna, Ólaffa og Einar, höfðu
gengið í skólann. Einn starfsbróðir
minn orðaði það einu sinni við
mig, að það væri erfitt þegar
kennari væri veikur, en þó tækist
nú oftast að bjarga því við með
því að fá annan kennara eða taka
forföllin sjálfur, en þegar ritari
skólans væri veikur þá væri fyrst
alvara á ferðum. Þau árin, sem
skólinn var fjölmennastur var rit-
ari aðeins í hálfu starfi og það var
erfitt. Það var því ánægjulegt,
þegar leyfi fékkst til að ráða ritara
í hálft starf í viðbót. Við vorum
svo heppin að til þessa starfs réð-
ist Áslaug Valdemarsdóttir. Hún
hafði áður unnið á símanum hjá
Sambandsverksmiðjunum og var
því þaulvön símaþjónustu, sem er
mjög mikilvæg í þessu starfi. Ás-
laug var svo áhugasönt og dugleg,
að hún var ekki búin að vera lengi
í starfi, þegar hún kunni á öll tæki
til ritvinnslu og fjölföldunar og á
sinn prúða og rólega hátt var hún
fljót að setja sig inn í fjölbreytta
vinnu ritara í tjölmennum grunn-
skóla.
Ég hygg að allir geti verið mér
sammála um, að Áslaug var prúð
og hógvær kona, jafnlynd og
elskuleg við alla. Áslaug var hlé-
dræg, en hún var glaðlynd og kát í
vinahópi. I samskiptum sínum við
kennarana var hún ákaflega lipur,
alltaf boðin og búin til að koma til
móts við óskir þeirra á glaðlegan
og Iipran máta. Nemendur gátu
treyst því, að hún tæki vel á móti
þeim, þegar þeir komu til að
kaupa mjólkurmiðana sfna eða
báðu um að fá að hringja. Ritari í
grunnskóla getur nefnilega aldrei
reiknað með því að geta sest niður
og unnið sleitulaust að einhverju
verkefni, það er eilíf truflun allan
daginn, síminn, afgreiðsla á ýmsu,
finna þetta og finna hitt o.s.frv.
Allri truflun tók Áslaug af al-
kunnu rólyndi og prúðmennsku.
Um þetta leyti í fyrra stóð fyrir
dyrum verkfall grunnskólakennara
og við vorurn öll upptekin af
þeirri tilhugsun, hvemig færi með
nemendur okkar, ef til verkfalls
kæmi. Við vorum hrædd og óör-
ugg um framtíðina og hvað hún
bæri í skauti sér. Við getum gert
ýmsar áætlanir og það er sjálfsagt,
en við vitum ekki með neinni
vissu, hvort við fáum tíma til að
framkvæma þær. Það er gaman að
sitja með sumum og gera áætlanir,
því að þeir eru svo áhugasamir og
glaðir, hlakka svo til að taka til
starfa og ganga að verki með til-
hlökkun, sem hrífur aðra með sér.
Þannig manneskja var Áslaug
Valdemarsdóttir.
Hjá ritara safnast oft verkefni,
sem erfitt er að gera, þegar skóli
er í fullu starfi. Venjulega skipta
tveir ritarar með sér deginum, en
þennan tíma var hinn ritarinn
Iðnaðarhúsnæði til sölu
Til sölu er iðnaðarhúsnæði á Akureyri ásamt fjöl-
breyttum tækjum til atvinnurekstrar.
Upplýsingar gefnar á fasteignasölunni Eignakjör,
Skipagötu 16, Akureyri, sími 462 6441.
£A5rEIGNASALAN
EIGAMKJOR
veikur, svo Áslaug vann allan
daginn. Þetta var mikill álagstími
og ýmsar blikur á lofti. Þegar ljóst
var að til verkfalls kæmi hlakkaði
Áslaug til að geta unnið að ýms-
um verkefnum, sem henni fannst
hafa dregist úr hömlu að gera, s.s.
fjölföldun ýmiskonar, búa til bæk-
ur, endurnýja verkefni o.fl. o.fl.
Þessu hafði hún nær lokið í byrjun
mars, þegar hún varð að hætta
vegna sjúkdóms þess, sem nú hef-
ur borið hana ofurliði.
Sl. vor gerðum við okkur vonir
um að hún kæmi aftur til vinnu
með haustinu en sú von brást. Hún
tók veikindum sínum af miklu
hugrekki og fádæma stillingu og
barðist hetjulega allt til síðustu
stundar. Hún kom á litlu jólin hjá
okkur í skólanum 20. desember sl.
og gladdist með okkur, svo að
engan gat grunað hve stutt væri
eftir.
Fyrir hönd starfsfólks Glerár-
skóla þakka ég Áslaugu sam-
vinnu, sem aldrei bar skugga á.
Eiginmanni, bömum og fjölskyld-
um þeirra vottum við einlæga
samúð okkar.
Vilberg Alexandersson.
Kveðja frá Inner Wheel
klúbbi Akureyrar
Hún Áslaug er farin frá okkur og
munum við klúbbsystur sakna
hennar sárt. Fyrir um einu ári síð-
an greindist hún með sjúkdóm
þann sem varð henni að fjörtjóni.
Áslaug var ein af stofnendum
klúbbsins og alla tíð ein af virt-
ustu félögum okkar. Aldrei var
Áslaug að trana sér fram, en þrátt
fyri það varð hún fljótt kosin til að
gegna ábyrgðarstöðum í klúbbn-
um. Hún varð ritari klúbbsins
1980-1981 og forseti var hún kos-
in 1983-1984. Hin hæga og Ijúfa
framkoma hennar og samvisku-
semi gerði það að verkum að fólk
laðaðist að henni. Smekkvísi
hennar var rómuð og bar heintili
hennar og eiginmanns þess ótví-
rætt merki, enda voru þau höfð-
ingjar heim að sækja. Hin mikla
rósemi Áslaugar, sem hún átti svo
mikið af, átti eftir að hjálpa henni
er hún á sl. ári fékk þann úrskurð
að hún væri haldin ólæknandi
sjúkdómi, en hún ákvað að berjast
til þrautar og aldrei var kvartað.
Sagt er að mennirnir ákveði en
Guð ráði. Áslaug var gift Áskeli
Einarssyni, fyrrv. framkvæmda-
stjóra Fjórðungssambands Norð-
urlands. Eignuðust þau tvö börn,
Ólafíu og Einar, en einn son átti
hún áður, Valdemar. Þetta er bú-
inn að vera erfiður tími fyrir fjöl-
skylduna, en hún stóð heil að baki
móðurinni og það hjálpaði henni
mikið í þessum veikindum. Við
munurn Áslaugu okkar fyrst og
fremst fyrir hvað hún var góð
manneskja, þú heyrðir hana aldrei
tala illa til nokkurrar manneskju,
heldur varði hún hana ef á ein-
hvem var hallað. Áslaug vann síð-
ustu ár ævi sinnar sem skólaritari í
Glerárskóla og vann hún sitt starf
þar með sömu háttvísinni og ann-
ars staðar.
Við Inner Wheel konur sendum
að lokum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur lil eiginmanns henn-
ar, bama og annarra ættingja og
biðjum Guð að styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Snert hörpu mína himinborna dís
svo hlusti englar Guðs í paradís.
Við götu mínafann égfjalarstúf
ogfesti á liann streng og rauðan skúf.
Urfurutré semfann ég út við sjó
égfugla skar og líka úr smiðjumó.
I huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt um lœk og tjörn
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláanfjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Eg heyri ífjarska villtan vœngjáþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinborna dís
og hlustið englar Guðs í paradís.
Davíð Stefánsson.
Svanlaug Bjömsdóttir
Fædd 31. október 1942 - Dáin 5. febrúar 1996
Kveðja
Þegar mér barst sú harmafregn að
ástkær tengdamóðir mín, Svan-
laug Bjömsdóttir, væri frá okkur
tekin eftir stutt en erfið veikindi,
streymdu minningar og atburðir
liðinna ára fram í hugann.
Það er svo auðvelt að kalla
fram minningarnar því hvert sem
ég lít á heimili okkar sé ég hand-
bragð hennar í postulíni og silki-
málun, þar sem hugmyndaflugi
hennar voru engin takmörk sett.
Ég minnist þess sérstaklega þegar
ég kom fyrst á heimili þeirra
hjóna hversu hlýlega og vel mér
var tekið. Þar sem við höfum allt-
af búið í Reykjavík, höfum við
dvalið hjá þeim viku og viku í
senn. Frá þessum heimsóknum
okkar eigum við margar dýrmætar
minningar, einkum þó innan um
gróðurinn í garðinum þar sem hún
naut sín best. Hún gat óendanlega
frætt mig um garðyrkju og gróður,
þó sérstaklega rósimar sem voru
hennar uppáhald. Svo voru líka
jarðarberin í miklunt metum hjá
barnabörnunum og ekki ósjaldan
fengum við sýnishorn af uppsker-
unni send suður, við mikinn fögn-
uð sona minna.
Frá okkur öllum er tekin góð
og yndisleg kona, vinur og félagi.
Hennar verður sárt saknað, ekki
síst af bamabömunum. Hún
reyndist mér sem besta móðir. Ég
þakka fyrir árin sem við áttum
saman og bið góðan Guð að
styrkja ástkæran tengdaföður
minn og aðra aðstandendur.
Farþú ífriði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Áslaug Elísdóttir.
Stefán Ásgeir Guðmundsson
J Hlíðarhaga
Fæddur 2. ágúst 1931 - Dáinn 30. janúar 1996
Kveðja frá móður og systrum
Harpan er þögnuð og hjarta þitt slær ekki lengur.
Hljóðlátur söknuður fólkið þitt nístir og sker.
Hotftnn afsviðinu hjartakœr indœlis drengur
huggun í sorginni fölskvalaus minningin er.
Gleðin og þakklœtið bregður á myndirnar bjarma
bros þitt og leiki er unun að skoða um stund.
Bróðir og sonur, það er bót okkar sárustu harma
hve björt er sú minning er áttum við glaðastanfund.
Ljósið er slokknað, við lok þinna jarðvistardaga.
Við lofum Guðs heilaga nafn fyrir samvist við þig.
Kœrleikur anda þíns, ást þinna Ijúfustu laga
laðarfram hlýju, sem vefur sig utanum mig.
Haginn og dalirnir minna á þigfullir affjöllum
fegurðin heillar og bindur, þó stundum sé svalt.
Nú fyturðu héðan, vertu kærasti kvaddur af öllum
hvíl þú ífriði - og hjartanleg þökk fyrir allt.
I.B.
i