Dagblaðið Vísir - DV - 03.06.1995, Síða 21

LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1995
21
92ja ára og kemur daglega í hesthúsið:
Hestamennskan
gerir manni gott
- segir Ingólfur Kristjánsson og telur hreyfinguna lífsnauðsynlega
„Eg kem hingaö meö strætisvagn-
inum á hverjum degi enda er þetta
þægilegt með svona góöa aðstöðu.
Ég og dóttursonur minn byggðum
þetta hesthús fyrir tæpum fimm
árum en ég hef alla tíð verið hrifinn
af hestum enda alinn upp í sveit,“
segir Ingólfur Kristjánsson, fyrrver-
andi tollvörður á Siglufirði, sem vak-
ið hefur athygli hestamanna í Víðidal
fyrir hreysti sína og dugnað. Ingólfur
er að verða 93ja ára en lætur sig ekki
muna um að koma í hesthúsið á
hverjum degi til að huga að hrossum
sínum. Hann hefur auk þess verið
duglegur tamningamaður. í blíðviðr-
inu í vikunni var Ingólfur í hesthús-
inu eins og venjulega en hann reynir
að komast í útreiðartúr daglega um
nágrennið. Hann segist aldrei hafa
tamið hross í atvinnuskyni heldur
geri það sér til ánægju. „Við fengum
aldrei neina tilsögn í gamla daga.
Þegar ég var innan við fermingu
komst ég yfir bók, Hestar og reið-
menn á ísíandi, eftir þýskan hesta-
mann sem bjó á Akureyri. Þessi
maður var með margvíslegar kenn-
ingar varðandi tamningu. Hann var
á móti beislisstöngum en vildi að
menn notuðu heldur hringamél og
ég fór aö ráðum hans. Ég hef líkleg-
ast verið eini pjakkurinn sem notaði
það.“
Fyrst á bak árið 1907
Ingólfur er fæddur árið 1902 en
hann man þó glögglega þegar hann
fór fyrst á bak. „Árið 1907 brann
bærinn heima hjá mér, sem var í
Reykhólasveitinni. Það var líklega
sama vorið, rétt fyrir brunann, að
faðir minn ætlaði til kirkju og ég
heimtaði að fara með honum. Hann
setti mig á rauðblesótta meri sem ég
man vel eftir. Hún var frá Reykhól-
um en sótti í hestana okkar. Faðir
minn ætlaði að færa eigandanum
hana. Á leiðinni kveið ég mikið fyrir
að eigandinn yrði reiður af því að ég
kæmi á hrossinu hans. Þegar við
komum að kirkjustaðnum hnaut
hryssan um eitthvað og knapinn
flaug af baki og fékk blóðnasir. Þann-
ig kom ég í hlaðið á Reykhólum í það
skiptið og er mér mjög minnisstætt,"
riíjar Ingólfur upp og hlær. Hann
segist alla tíð hafa verið mikið í hest-
um og eignaðist sitt fyrsta hross á
fermingardaginn.
„Við vorum tólf systkinin. Um leið
og við stálpuðumst var okkur ráð-
stafað í vinnu eftir því sem við höfð-
um hneigð fyrir. Þar sem ég hafði
gaman af hestum var ég alltaf látinn
ingoltur Kristjánsson með Snerru sína. DV-mynd Brynjar uauti
vinna með þá. Eg var ungur farinn
að plægja með tveimur hestum. í þá
daga voru hestar vinnudýr, nú er
þetta allt öðruvísi."
íþróttaáhugamaður
Ingólfur þakkar góðri heilsu sinni
hversu duglegur hamrhefur veriö
alla tíð að hreyfa sig. Hann var
íþróttakennari á Eiðum á sínum
yngri árum og hefur alltaf haft áhuga
á líkamsrækt. Stundaði t.d. glímu á
unglingsárunum. Nítján ára fór
hann í bændaskólann á Hólum og
þar var þá leikfimikennari sem var
nýkominn frá Danmörku, þar sem
hann hafði stundað íþróttakennara-
nám í heimsfrægum skóla á Fjóni,
eins og Ingólfur segir. „Þessi skóh
hafði eigið kerfi og var brautryðjandi
á sviði íþrótta og líkamsræktar. Mér
sýnist að allar hreyfingar í íþróttum
í dag byggist á þeim grunni," segir
hann. Ingólfur fór síðan í þennan
sama skóla. „Það var undarlegt
hversu miklum árangri skólinn náði.
Menn sem komu í hann að hausti og
voru slitnir vegna vinnu við hand-
verkfæri gjörbreyttust á einum vetri.
Það er sama með hestana okkar -
öllu máli skiptir hvernig þeir eru
tamdir."
Ingólfur segist gera leikfimiæfing-
ar á hveijum morgni og það er hans
eigið prógramm sem hann æfir eftir.
Honum finnst það reyndar áhyggju-
efni hversu fólk hreyfir sig lítið en
ferðast alltaf um í bifreiðum.
Vargefiðfolald
Starf íþróttakennara var hins veg-
ar illa launað og þess vegna hætti
Ingólfur á Eiðum og gerðist tollvörð-
ur frá Hornafirði til Norðfjarðar í
átta ár. Allan þann tíma var hann
með hesta og naut þess að stússa með
þá. Ingólfur flutti síðan til Sigluíjarð-
ar þar sem hann var yfirtollvörður
í rúm þrjátíu ár. Fyrstu árin á Siglu-
firði hafði Ingólfur þó enga hesta og
er það eina tímabilið á ævi hans þar
sem hestamennskan var ekki hluti
af hans daglega lífi. Svili hans gaf
honum þá folald af frægri hryssu,
Svölu frá Siglufirði. Folaldið varð
síðan hið ágætasta kynbótahross
sem kom m.a. fram á sýningu á Hól-
um árið 1958. Ingólfur á ennþá af-
komendur þessarar hryssu.
Árið 1979 flutti Ingólfur til Reykja-
víkur en þá var hann kominn á eftir-
laun og orðinn ekkjumaður. Hann
hefur nú aðstöðu hjá dóttur sinni í
Breiðholti.
Hestarnir hans fjórir eru hans líf
og yndi. „Þegar maður er kominn á
þennan aldur hefur maður lítið fyrir
stafni utan að ég les mikið. Hins veg-
ar slappast ég ef ég sit mikið við lest-
ur og vantar hreyfinguna. Ef ég held
þessu striti mínu og geri æfmgarnar
get ég haldið mér við,“ segir þessi
erni öldungur.
Hann vill ekki meina að það sé af-
rek fyrir mann á hans aldri að vera
í hestastússi alla daga. „Ekki ef mað-
ur er í standi til þess. Þaö væri hins
vegar afrek ef maður væri hálfgerður
aumingi. Ég á ekkert erfitt með
þetta."
Ingólfur segir að hestarnir séu
hans kærustu vinir og hann eigi
ákaflega erfitt með að láta hross frá
sér. „Ég hef þá valið eigandann," seg-
ir hestamaðurinn.